Met name vanuit de politieke en militaire top wordt Rusland als voornaamste vijand van het westen afgeschilderd.

Terwijl er dagelijks vraagstukken zijn over de islam, hebben Europese politici een overweldigende behoefte om te buigen voor deze religie en alle vijandelijkheden tegen de islam de kop in te drukken. Hoewel de Russen echter geen aanslagen plegen in Europa worden zij toch als de grote vijand neergezet door het establishment.

De beste manier om de verschillende EU-naties met elkaar te verenigen is om een ​​gemeenschappelijke vijand te hebben, en dat zijn de Russen. Met name voor de verbintenis tussen Oost- en West-Europa is dit van belang. Vooral de Oost-Europeanen staan zeer wantrouwend tegenover de Russen vanwege de jarenlange overheersing door de voormalige USSR. Door in te spelen op dit wantrouwen hebben de EU en de VS, uit eigen belang, het oosten opgenomen in hun vereniging om Rusland verder te isoleren. Uiteindelijk zijn het de VS die hier aan de geopolitieke touwtjes trekken. Zij hebben er groot belang bij dat Rusland en de EU vijandelijk tegenover elkaar staan, waarmee ze willen voorkomen dat Rusland zijn gas aan Europa verkoopt. Door middel van het opleggen van sancties tegen de Russische gasexport loopt Rusland grote inkomsten mis die Poetin graag had willen investeren in de modernisering van zijn krijgsmacht.

Vooral nu Rusland weer meedoet als belangrijke machtsfactor op het wereldtoneel, en deelneemt aan conflicten in het Midden-Oosten en Oost-Europa, is het Kremlin gebaat bij een moderne en robuuste krijgsmacht. De VS zitten niet bepaald te wachten op een concurrent die hen voor de voeten loopt. Beide landen, net als de EU en Turkije, zijn namelijk verwikkeld in een spelletje monopolie over olie- gasvelden en pijpleidingen rond de Kaspische zee en het Midden-Oosten. De Amerikanen willen Rusland compleet afsluiten van gasleveranties richting de EU waardoor zij het monopolie trachten te behouden op de complete olie- gas exploitatie.

Tijdens de Kosovo-oorlog in 1999 trachtten de Russen de Amerikanen ook dwars te zitten door zich in het conflict te mengen. (In Kosovo werd genocide gepleegd en daarom moesten de VS met hun Europese trekpoppen wel ingrijpen. Voor hen die niet wisten dat de oorlog in Kosovo (ook) te maken had met olie en pijpleidingen, voor hen die denken dat Bill Clinton veel gematigder was dan G.W. Bush. De analogie van de Kosovo situatie met Irak (of Afghanistan) is namelijk treffend: ‘geopolitiek’, ‘olie’, ‘pijpleidingen’, ‘invloedssfeer’.)

Omdat de VS belangen heeft in een bepaalde regio werd naar een excuus gezocht om militair in te grijpen. In Kosovo was dit niet de aanwezigheid van massavernietigingswapens maar de ‘etnische zuivering’ uitgevoerd door het regime in Belgrado. De Amerikanen grepen de misdaden van het Servische leger aan om hun doelstellingen te realiseren. Het zou dom zijn te ontkennen dat deze doelstellingen er niet waren, maar nog dommer is het te geloven dat de Amerikanen van zulke misdrijven werkelijk wakker liggen. De Amerikanen zetten een basis op, Camp Bondsteel, voor hun gigantische militaire aanwezigheid in de regio. De bedoeling van dit Camp? Het ligt heel strategisch ten opzichte van de met VS-kapitaal gefinancierde Trans-Balkan oliepijpleiding, die men na afloop van Balkanoorlogen kon gaan aanleggen en daarvoor niet. De Russen hadden echter toen nog niet de sterkte om de Amerikanen hierin dwars te liggen. Door jaren van innovatie en modernisering van de Russische krijgsmacht ligt dat nu wel anders en vormen de Russen nu een irritante ‘’pain in the ass’’ voor de Amerikanen, wat overduidelijk naar voren komt in Syrië en de Oekraïne. Het is natuurlijk niet voor niks dat tijdens deze conflicten sancties worden uitgevoerd tegen Rusland. De VS ervaren nu de consequenties van een concurrerend land met een moderne en expeditionaire krijgsmacht.

Islamitisch expansionisme vs Rusland
Dat de Europese elite weinig aandacht besteedt aan het islamitisch expansionisme en meer dreiging ziet in Poetin kan ook betrekking hebben op het feit dat de VS aan de EU-touwtjes trekken.

De grootste dreiging voor West-Europa is misschien wel het islamitisch fundamentalisme en de gevolgen van een gedestabiliseerd Midden-Oosten. Maar de VS blijven enigszins ongevoelig voor deze problemen. Dat Europa geïslamiseerd wordt heeft voor de VS weinig nadelige effecten; zij vormen nu ook bondgenootschappen met (extreem) islamitische landen. Daarnaast hanteren zij zelf, net als Canada, wel een streng immigratiebeleid, waardoor zij zelf weinig hinder zullen vinden van een islamisering op eigen bodem.

Op dit moment vindt het grootste gevaar voor de Europese veiligheid zijn oorsprong in het Midden-Oosten. In het afgelopen jaar zijn meer dan een miljoen migranten aangekomen in Duitsland alleen al. Dit heeft bijgedragen aan een politieke en sociale instabiliteit op het gehele continent. Slechts enkele van deze kwesties zijn gecreëerd door toedoen van Rusland. Echter, een groot aantal van deze migranten zijn afkomstig uit regio’s die door de VS en de EU zijn aangegrepen, zoals Irak en Libië.

Voor de gevestigde partijen moet het zeer verontrustend zijn om te zien dat de burgers van Europa hun eigen vijand kiezen. Zij zien namelijk een grotere dreiging vanuit de islam dan uit Rusland komen. Het zijn namelijk niet de Russen die hun westerse cultuur bedreigen. Men heeft geen last van Russisch-orthodoxe Kerken die openbaar oproepen tot het gebed, er worden geen aanslagen gepleegd door Russen in vrachtwagens, vrouwen worden niet aangerand door Russische militairen tijdens stapavonden of Oud en Nieuw.

De burgers van Europa, na vele decennia van verdraagzaamheid en accepteren van de islam, zijn nu bang voor de islam. Meer en meer beschouwen ze de moslims openlijk als hun vijanden.

Voor de Europese elite is dit smakeloos. De moslims als vijand wegzetten zou zeer onaangenaam zijn voor de EU. Het percentage moslims is namelijk al zeer hoog onder de Europese bevolking en neemt voortdurend toe. De EU wil geen de-islamisering maar tegelijkertijd willen ze ook geen maatschappij creëren waar een meerderheid in voortdurende angst leeft voor de minderheid. De bange burger ziet in Rusland wellicht een bondgenoot tegen de islamisering. Rusland, met 20 miljoen moslims, zal er alles aandoen om invloeden vanuit islamitische landen te beperken. Zo is de Moslimbroederschap verboden en zien zij ISIS als een grote dreiging voor hun land, onder andere door de vele Tsjetsjeense jihadisten in Syrië. Het is ook niet voor niks dat Poetin dit gebruikt om rechts-populistische anti-EU partijen met zich te laten verbinden. Een hoop van deze partijen kunnen volgend jaar rekenen op veel winst tijdens de verschillende Europese verkiezingen en wellicht komen ze ergens in de regering. De VS zitten hier niet op te wachten. Vroeger, tijdens de koude-oorlog, keken ze argwanend naar Europese communistische partijen, nu zijn het de populistische partijen waar ze argwanend tegenover staan.

Er zullen nog meer aanslagen volgen wat zal leiden tot nog meer fragmentatie en destructie van de westerse maatschappij en op de lange termijn de EU balkaniseren. Zijn de VS hierbij gebaat? Wie weet; het is in ieder geval een stabiel (verenigde staten van Europa) concurrent minder op het wereldtoneel. Het wordt hoog tijd dat de EU zich druk gaat maken over wie daadwerkelijk de vijand van de Europese bevolking is.

De wapenindustrie en politiek profiteren van de Rus als vijand.
Waarom Rusland als de voornaamste vijand wordt gezien, en niet ISIS, is gelegen in het feit dat de verkoop van tanks door de grote wapenindustrieën alleen voorspoedig gaat als de vijand ook tanks bezit. Laten we even duidelijk zijn; de meest machtigste oorlogscoalitie ooit: de NATO, kan binnen een zeer korte tijd ISIS compleet van de kaart vegen (mits onder leiding van generaals als McCrystel) Dit zal echter niet gebeuren met tanks en onderzeeërs maar met gespecialiseerde eenheden van special forces, geavanceerde luchtsteun en inlichtingendiensten. De grote wapenindustrieën, die hypermoderne tanks, straaljagers en schepen produceren hebben geen profijt bij dit type oorlogsvoering en de politiek eigenlijk ook niet.

In het boek “De kaalslag bij Defensie” legt auteur Krijn Schramade op uitstekende wijze uit hoe de politieke en industriële machten met elkaar verweven zijn. Als voorbeeld wil ik een stuk uit het boek citeren over de productie van de JSF:

”Politiek-industriële krachten zorgen ervoor dat Amerikaanse politici niet snel geneigd zullen zijn om de stekker uit de JSF te trekken. Lockheed Martin heeft de productie van de JSF strategisch verdeeld onder meer dan 1000 onderaannemers, en geografisch verspreid over 46 Amerikaanse staten. De JSF biedt banen in bijna alle staten. Stoppen met de JSF heeft economische consequenties voor vrijwel alle staten waar congresleden hun electoraat hebben. Met een streep door het project zetten politici hun carrière op het spel.

Buitenlands beleid en industriepolitiek zijn niet los van elkaar te zien. En door het project uit te voeren met andere landen en de productie ook over die landen te verspreiden, opereert ook daar een JSF-lobby van belanghebbende politici, industrie en militairen.”

Om ISIS te verslaan heb je geen JSF nodig, een paar A10’s doen ook wonderen. Er moet dus wel een vijand zijn die een gelijkwaardig vliegtuig bezit. Zo is hier het voorbeeld gegeven van de JSF, maar dit geldt natuurlijk ook voor andere projecten. Als er geen tanks verkocht worden, gaan er banen verloren. En gaan er banen verloren, dan kost dat stemmen bij de volgende verkiezingen. Er moet dus een vijand zijn die ervoor zorgt dat de politici in het zadel blijven.

Dit artikel is niet bedoeld om Poetin als koorknaap neer te zetten, maar laten we wel eerlijk zijn. Gezien het feit dat de NATO in de eerste plaats een Europese organisatie is, doet het zeer weinig om de echte dreiging te elimineren.

Vechten tegen islamitisch fundamentalistische organisaties behoeft geen dure hardware. In plaats daarvan moeten er troepen op de grond staan, die politiek kostbaar, maar financieel goedkoop zijn. Daartegenover is Moskou een lucratievere vijand, favoriet bij de politieke elite en is er een kleine kans tot een feitelijke oorlog.

Dit artikel verscheen eerder op Valkyries.nl