Dit weekend tekende president Trump een aantal presidentiële decreten ter verlichting van de Corona-crisis. Ook dat was een gevolg van USA2020.

Na lange onderhandelingen die door de Democraten herkenbaar werden opgerekt  teneinde ze te laten mislukken – na concessie uit het Witte Huis schroefden ze vorige week eenvoudig de eisen verder op zodat het verschil opnieuw onoverbrugbaar leek – heeft president Trump eigenmachtig (dixit onze staatsomroep, zie hieronder) de maat regelen doorgedrukt. Daarmee ligt het dilemma van deze onderhandelingen in één klap weer op het Bordje van de Democraten en hun obstructietactieken.

President Trump heeft per decreet economische steunmaatregelen tegen de Corona-crisis afgekondigd. De onderhandelingen met de Democraten in het Congres zijn stukgelopen en de president besloot vervolgens het initiatief naar zich toe te trekken.

De redelijk objectieve berichtgeving (niet met naam ondertekend!!) van de NOS is aan deze kant van de oceaan nog wel het meest bemerkenswaardige van deze episode. Hetgeen overigens perfect illustreert dat de Nederlandse correspondenten in Washington niet gek zijn, maar slechts heel achterbaks en selectief in hun berichtgeving. Voor wie er aan twijfelde.

Want hoewel de president formeel niet de bevoegdheid heeft deze maatregelen op deze manier te nemen, is er veel voor te zeggen dat ìemand een besluit moest nemen toen de zaak door de Democraten politiek vast werd gezet. Bovendien was er een precedent.voor bij St.Obama.

Er zijn wat dat betreft meer treffende vergelijkingen tussen beide presidenten: Obama

En Trump

Ontlopen elkaar niet veel als het gaat om aantallen executive orders.

Zoals ik vorige week al schreef: in een verkiezingsjaar is alles politiek. Dat verbetert het Amerikaanse openbaar bestuur bepaald niet, aangezien partijbelangen dan vaak voorrang krijgen op het landsbelang. President Trump gaf er een duidelijke opsomming van (zelfs door de NOS vermeld) tijdens de speech waarin hij aankondigde de impasse per presidentieel decreet op te lossen.

Deze zet op het schaakspel dat tot en met 3 november (verkiezingsdag USA2020) wordt gespeeld heeft de Democraten tot razernij gebracht, maar politiek hebben ze dit zichzelf aangedaan. Zoals de president al tijdens de vragen aan het einde van zijn speech opmerkte; natuurlijk kunnen deze decreten bij het Supreme Court worden aangevochten. Maar daarmee maken de Democraten zichzelf politiek volstrekt onmogelijk. Minder dan drie maanden voor verkiezingen is dat niet erg verstandig, zeker niet als het het geld dat de mensen door Trump wordt beloofd door de schuld van de Democraten niet kan worden uitbetaald.

Er zit nog een aardig addertje in dit grasperk verscholen: een kwart van het beloofde geld moet door de staten worden opgehoest. dat is geld dat tijdens eerdere steunmaatregelen naar de staten was overgemaakt maar nog niet werd gebruikt. Ook daarvoor geldt dat de Democratisch geregeerde staten dat kunnen saboteren, maar dat iedereen weet wie dan verantwoordelijk zijn. En op 3 november zijn in veel staten ook verkiezingen voor staatsambten en het gouverneurschap – het is ook daarom politieke zelfmoord hier niet in mee te gaan.

En het mooie voor Trump is, dat zijn executive orders een verandering van doelen voor bestaande en beschikbare fondsen betreffen.

Three weeks ago, when looking at the staggering amount of cash piled up at the US Treasury thanks to a historic T-Bill issuance spree over the past three months, we said that it’s just a matter of if not when Trump gives the green light to unleash a historic spending spree to put as much of this record $1.8 trillion in the hands of American people and, more importantly, voters ahead of the November 3 election:

Het geld is er eenvoudig;

Technisch gezien heeft Trump zich een bevoegdheid aangemeten die hij niet heeft. Daarover kun je je zorgen maken:

As a result, with the stroke of a pen – literally – Trump wrested core powers away from Congress, after weeks of discussions over a second pandemic rescue package stalled on Friday, putting democrats in the highly unpopular position of being the party that withheld funding from the people. Democratic in turn, claim they were pushing for a much more expansive relief plan – even if they refused to release a small package of much needed fund, and have called the orders an insufficient stopgap that will be difficult to implement.

Maar er is ook bewondering voor de zet van Trump:

But, as Bloomberg puts it, a key question is, who will sue?
While they have criticized the orders as insufficient and impractical, congressional Democrats may view it as politically risky to block payments to Americans in distress.
“It puts the administration in a different position than what they’ve been used to,” said Keith Whittington, an expert on politics and law at Princeton. “It’s smart politics.”

En zo is het. Smart politics. Eerder vorige week werd Trump vanaf de zijlijn al aangemoedigd door veteraan Newt Gingrich zijn dreigement van executive orders om dit te regelen uit te voeren:

However, Pelosi and Schumer believe the Republicans are on the edge of panicking. They are quite willing to place their partisan interests above any appeal to patriotism.
They just proved their ruthlessness and arrogance when they refused to pass a small bill to continue unemployment compensation. They are counting on their allies in the propaganda media to put the blame on the president and the Republicans. If this political play requires accepting pain for millions of Americans, the Pelosi-Schumer team is happy to impose the pain and then blame the Trump White House. This is part of the radical Democratic pattern I discuss in my new book, Trump and the American Future.

Gingrich laat niet alleen zien hoe president Reagan een vergelijkbare situatie aanpakte, maar dat het alternatief – zoals toegepast door president Bush sr – desastreus zou uitpakken. Hij geeft een analyse van de salamitactieken die Bush in 1992 bij zijn herverkiezingscampagne (tegen Bill Clinton) fataal werden. Wat deed Reagan?

Reagan did not negotiate his major legislation with the Democratic leadership. He appealed to the American people to get them to put pressure on members of Congress. An inside negotiation would never have produced the three-year tax cut, which was the heart of Reagan’s economic recovery and growth program. But a campaign focused on educating and arousing the American people did.
Reagan had learned during eight years of working at General Electric that if you moved the majority (the voters – not the politicians) the elected officials had to follow them. (See Thomas Evans’s small book, The Education of Ronald Reagan, for a brilliant outline of what Reagan learned and how it worked).

Wat Trump dit weekend deed was feitelijk een graadje lomper, maar volgt hetzelfde patroon: hij beschermt zichzelf en de Amerikaanse bevolking met in essentie gewenst beleid. Het is niet onmogelijk dit aan te vechten, maar het  resultaat zou onafwendbaar zijn dat in oktober heel Amerika van de Democraten zou kotsen. Net alleen van Biden voor het presidentschap, maar ook nog eens van vrijwel alle vertegenwoordigers (zoals het volledige Huis van Afgevaardigden) die op moeten voor herverkiezing.

De Democraten hebben hun hand vorige week grandioos overspeeld, en zullen er nu de politieke gevolgen van moeten dragen. Niet alleen kan Trump nu de credits voor deze maatregelen volledig opeisen, de Democraten zullen gedwongen zijn er zuurzoet lachend naast te gaan staan en te applaudisseren. Dit zou in retrospect zelfs de beslissende slag voor USA2020 kunnen zijn geweest.

Want wat wil je als president nog meer op weg naar je herverkiezing?

---

Meer over USA2020 vindt u hier op Veren of Lood.