Gisteren maakte het Britse Labour haar officiële verkiezingsmanifesto voor UK2017 openbaar. Eerder was veel er van al uitgelekt.

Het is een schizofrene situatie in het UK. Enerzijds is een belangrijke reden voor deze ingelaste verkiezingen dat de Conservatieven een grote kans zien niet alleen Labour terug te dringen en een grotere meerderheid te verwervae, maar ook UKIP uit te schakelen als machtsfactor van belang. Beide doelen zijn realistisch, maar daar doet zich de unieke situatie voor dat ook Labourleider Corbyn vrolijk in het offensief lijkt te zijn.

De vrolijkheid van Corbyn is niet gespeeld. Met dit manifesto doet Labour wellicht inderdaad een poging de klok veertig jaar terug te zetten, maar in sommige opzichten heet het helaas een punt. Het voorstel een groot deel van de onder Thatcher geprivatiseerde instellingen van algemeen nut weer onder nationaal beheer te krijgen krijgt bijval: veel van die bedrijven zijn sindsdien wel degelijk een koers gaan varen die indruist eggen het algemeen belang. Waterleidingbedrijven leveren water nu tegen een (omgerekende) prijs die 40% hoger ligt dan ten tijde van de privatisering, en betalen hoge dividenden uit. Dat steekt. De Britse spoorwegen zijn op sommige trajecten werkelijk rampzalig – al waren ze dat vroeger eveneens. Ook de postbezorging en de elektriciteitsbedrijven mogen zich in Labours aandacht verheugen.

Dat wordt eigenlijk ondersteund door de problemen met de nationale gezondheidszorg. De NHS staat volgens sommigen op instorten, en het recente probleem met hacks en ransomware lijkt dat punt nogmaals voor het voetlicht te hebben getrokken.

Het enige probleem van Labour echter is Corbyn zelf. Men moet hem niet. Dat Corbyn een fossiel van de loony left uit de jaren tachtig is valt niet te ontkennen. Dat hij zich aan het hoofd heeft gesteld van een groep linkse warhoofden die binnen Labour momenteel een minderheid vormen evenmin. Anderzijds is het kader van Labour altijd heel wat minder radicaal geweest dan de mensen die er op stemden – dat probleem leverde vorig jaar Corbyns herverkiezing als partijleider op.

Interessant is ook de manier van campagnevoeren van beide partijleiders. Premier May voert campagne in de districten met zetels die marginaal naar Labour gingen bij de vorige verkiezingen – een duidelijk offensieve strategie. Corbyn doet hetzelfde in de zetels die vorige keer marginaal naar de Conservatieven gingen. Dat ziet er uit als een offensieve strategie, maar is dat niet – veel van de MP’s in die marginaal door Labour gewonnen districten willen liever niet met Corbyn op de foto voor deze verkiezingen, en hopen dat hun kiezers hen het bestaan van de Labourleider niet aanrekenen. Dat maakt dat Corbyn geen andere keus heeft dan bezoeken aan districten die marginaal naar de Conservatieven gingen. Winst in dergelijke districten zou niet alleen zijn critici de mond kunnen snoeren, maar aangezien hij elders niet welkom is, heeft hij weinig keus als hij zijn gezicht wil laten zien.

Labour gaat deze verkiezingen gegarandeerd verliezen, maar het programma van Labour zal langer nagalmen dan mogelijk wenselijk is. Corbyn lijkt dat beide te beseffen.

Voor de LibDems geldt eigenlijk het omgekeerde. Ze zullen wel iets winnen, maar hun programma zal snel vergeten zijn. De LibDems maken zich als enige partij zo breed mogelijk voor een terugdraaien van Brexit. Maar onderzoek toont aan dat circa 68% van het UK dat een gepasseerd station vindt. Ook de SNP in Schotland kan daarmee nog last krijgen.