De ophef over campagnevoerende Turkse ministers in ons land toont politiek Nederland op haar smalst.

De beperkte blik van veel Nederlandse politici – die grappig genoeg juist bij hen die open grenzen bepleiten niet verder reikt dan die grenzen – zie je in volle glorie terug in de standpunten over Turkse ministers die in West-Europa op campagne willen komen. Want na jaren van verhalen dat een dubbele nationaliteit geen enkel probleem is, spugen die steeds genegeerde problemen hen nu genadeloos recht in het gezicht.

We zitten in Nederland met honderdduizenden landgenoten die zich hier te weinig thuis voelen om zonder voorbehoud voor dit land te kiezen. Sterker nog, met de oprichting van DENK krijgen we naar alle waarschijnlijkheid onze eigen afdeling van de in Turkije heersende dictatuur in ons parlement. Voor het overgrote deel ondersteund door die Turkse bevolkingsgroep. Aangestuurd vanuit Diyanet-moskeeën en door imams die door diezelfde Turkse overheid worden gefinancierd.

Dat ze zich Turks zijn blijven voelen, ondanks het verstrekken van de Nederlandse nationaliteit zonder daarvoor de nationaliteit van het islamitische land van herkomst op te geven, blijkt nu een enorme blunder. Dat was voorspelbaar – evenals de voorspelbare domheid waarmee het ooit werd toegelaten. Die beperkte blik, onder andere. De hoop van linkse partijen dat ze met deze mensen een nieuw dankbaar proletariaat aan konden boren waarop men electoraal kon steunen was misschien niet de eerste gedachte, maar werd dat mettertijd wel. De manier waarop de PvdA altijd haar kandidatenlijsten placht op te stellen is daarvoor voldoende bewijs.

Nu komen Turkse ministers bij deze ‘landgenoten’ campagne voeren. Voor een referendum dat in Turkije de dictatuur weer een stukje nader brengt. En omdat in ons land volgende week verkiezingen zijn die als cruciaal worden beschouwd, zien veel politici die Turkse hotemetoten plotseling als bedreigend, want het speelt de PVV maar in de kaart.

Ik hoor ook mensen die verklaren dat het principieel een slechte zaak is dat die ministers hier campagne komen voeren voor een dictatoriaal regime in opbouw. Maar over het Turkse lidmaatschap van de NAVO horen we hen niet, dus dat is wèl verteerbaar? Principes zouden principes moeten zijn, geen gelegenheidsargumenten. En dat het die laatste zouden moeten zijn die ook zo aan de kaak worden gesteld door journalistiek Nederland. Maar of men onder MSM-journalisten nog iets begrijpt van principes? Dat is al langere tijd kwestieus.

De hele ophef, zowel in Duitsland als Nederland, stinkt naar angst voor wat de verkiezingen kunnen brengen. Dat de Turken ook België willen aandoen veroorzaakt in dat land minder ophef dan in Nederland en Duitsland, en eigenlijk vertelt dat het hele verhaal. Niet dat België niet solidair is met haar verzet tegen deze bezoeken (de precedentwerking hiervan is ook daar duidelijk), maar als een heel acuut probleem lijkt men het niet te zien.

Intussen horen wij politici roepen dat ze zo blij zijn dat zaalhouders nu hun contracten met hun huurders (de Turkse AKP-partij) voor die evenementen verbreken, zodat men niet tot paardenmiddelen over hoeft te gaan. Maar wel jarenlang aanmoedigen dat die Turkse imams in moskeeën wekelijks het voorwerk uitvoerden van wat nu wordt geoogst. Politici die hierin nooit een probleem zagen zijn hypocriet, en plengen nu krokodillentranen.

Dat eerder deze week de Turkse minister van Buitenlandse zaken vanaf het balkon van het Turkse consulaat in Hamburg een menigte toesprak speelt die minister publicitair in de kaart, dus gewonnen is er niets. Want je hoeft geen Turk te zijn om te snappen dat het gejengel met gelegenheidsargumenten een zwaktebod is dat op termijn geen oplossing biedt.

En zoals zo vaak was het makkelijker iets toe te laten dan het weer te verbieden of in te trekken. Met het massaal verstrekken van dubbele nationaliteiten is een deurtje geopend dat niet eenvoudig te sluiten zal blijken. Weer afpakken? Het is geen haalbare kaart, voorspel ik u. Verder dan de maatregel de nationaliteit voortaan bij geboorte niet direct onherstelbaar vast te leggen is het uiterst haalbare geworden. Dat verschuift elke discussie sowieso 18 jaar naar de toekomst, ook omdat het vroeger al de gewoonte was kinderen met een dubbele nationaliteit pas op de achttiende verjaardag te laten kiezen welk vaderland zij prefereerden.

Die bezoeken van Turkse ministers zijn een gevolg van het kunstmatig kweken en in stand houden van grote minderheden in dit land. Daarmee is een veel te aantrekkelijke vijver gecreëerd waarin nu wordt gevist. Wat verbazingwekkend toch weer. We zullen het eerder vaker dan minder gaan tegenkomen.