Waar er twee ruilen moet er één huilen zegt het spreekwoord. In het geval van de deal tussen EU en Turkije is het gehuil tot op heden niet van de lucht geweest, maar wie maakt het het bontst?

De belangrijkste aanfluiting van de Turkije deal is ongetwijfeld dat Turkije chantage pleegt op de EU. Dat gaat in tegen goed nabuurschap, maar dat zal verder niemand verwonderen. Het is al zover dat we ons er niet eens meer druk om maken. We (de EU) hebben beloofd jaarlijks 3 miljard over te maken naar de boevenbende in Ankara, en de EU was daarmee heel content. Afgelopen jaar was er daarna veel wederzijds gesteggel over op tijd betalen, de Turkse ‘welwillendheid’ en wat zij ons stuurden in ruil voor die uitgeprocedeerde asielmigranten die we naar Turkije stuurden. Naar bleek zin dat vooral kanslozen waar Turkije niet veel aan denkt te hebben.

Maarre, was dat alles? Nee. Welnu, een paar dagen terug liet Nieuwsuur EU-rapporteur Piri (en PvdA EP-lid) aan het woord, over hoe die deal tot nog toe wordt afgewerkt. Het valt weer eens niet mee. En als logisch gevolg was Teletext voor de verandering eens accurater en informatiever dan de site van de NOS – want daar zijn dingen soms inderdaad terugzoekbaar:

Kortom, de EU nam 2672 Syriërs op die Turkije wel kwijt wilde, maar stuurde in ruil daarvoor maar circa 1000 mensen terug. Dat is vreemd, nietwaar? De bedoeling was dat wij mensen kwijt zouden raken, en in ruil daarvoor wel wat mensen uit de Turkse boedel wilden overnemen. Deze cijfers suggereren het omgekeerde; dat de EU slechts node ingekomen ‘Syriërs’ terugstuurt naar Turkije.

De EU wil die mensen kennelijk niet kwijt, of is te traag met het voltooien van de asielprocedure, zoals de NOS-site suggereerde. Hebben we van Turkije nu een tegoedbon gekregen over het aantal weg te werken asielmigranten, zodat we binnen kort een vrachtcruiseschip kunnen charteren om die mensen terug te sturen? Dat zou me verbazen, en dan ben ik welwillend in mijn formulering.

Je zou bijna gaan denken dat de EU al die migranten niet kwijt wil. De nu bekende aantallen zijn sowieso belachelijk laag natuurlijk. Als het toch binnenkort verkiezingen zijn, kan de regering daar niet eens over aan de bel trekken in Brussel? Of durft ze nu helemaal niets meer uit angst dat het de ‘populisten’ in de kaart speelt?