Als het Sudden Jihad Syndrome ter sprake komt kijken we als beschaafde westerlingen vaak snel een andere kant uit. Weten we niet, kennen we niet, willen we niets van horen ook. Toch is dat te snel gezegd; het is echte kletskoek zelfs.

Het Sudden Jihad Syndrome (SHS) – moslims die ineens een goddelijke ingeving of iets dergelijks krijgen – wordt vaak gezien als de reden achter aanslagen door moslims die geen kenmerken van een uitgebreide voorbereiding vertonen.

Zoals je bijvoorbeeld niet bewijzen kunt dat die man die vorig jaar poogde het Stationsplein in Amsterdam schoon te vegen geen suikerziekteprobleem kreeg. Alleen moet je dus weten wat je vergelijkingsmateriaal is. Christenen ervaren dan wel niet de aanraking van Allah, maar dat betekent niet dat onder hen een vergelijkbaar verschijnsel onbekend is.

Persoonlijk heb ik meegemaakt dat een collega plotseling van gewoon ineens bijna hysterisch christelijk werd, met tal van morele dilemma´s waarover ik hem nooit eerder had gehoord. Hem overkwam zogezegd een wonder. Zijn bekering was een echte klassieker overigens. Jan raakte geïnteresseerd in een apart soort fringe-missionarissen en gebedsgenezers en bezocht ook hun bijeenkomsten. Hij vertelde daarover het volgende:

De missionaris in kwestie kwam tijdens een dienst op hem af, pakte zijn handen, legde die tegen elkaar, en merkte vervolgens op: Jan, je handen zijn niet even lang! Laten wij samen bidden!! Hij vouwde zijn handen over die van Jan heen, kneep er stevig in en bad hartstochtelijk tot god. En ziedaar, het wonder vond plaats: “Jan, het is een wonder, je handen zijn weer even groot nu!”

Wonder?
Ik zal direct toegeven dat dit een klucht van het zuiverste water was. Een goedkoop kermistrucje, bijna. Maar toen mijn collega mij dit verhaal een paar dagen later vertelde en vroeg hoe ik er naar keek, wist ik niet beter te antwoorden dat het mij anders zou hebben getroffen. Maar dat als het zijn ding was hij er zeker mee door moest gaan. Laf? Best mogelijk. Zoals het hem getroffen had – en eigenlijk al overtuigd – gaf mij niet het gevoel dat ik hem nog van de waanzin zou afbrengen. Wie geloven wil zal altijd iets vinden om in te geloven, zogezegd.

Dat geldt voor de epifaniën van moslims even sterk als voor die van andere gelovigen. Het vervelende is alleen dat de islam dergelijke oprispingen ‘nuttig’ kanaliseert door moorddadige acties. Door mensen voor te spiegelen dat martelaren die ongelovigen doden rechtstreeks het Paradijs en een aantal maagden zullen bekomen, wordt ontegenzeglijk de tactiek van de islam bij haar bekeringswerk vervuld.

Daar kunnen de christenen niet tegenop, dus die doen het anders. Mijn toenmalige kennis zit al weer enige jaren in het Heilige Land, en is volledig vrijwillig gekoppeld aan een andere winkeldochter met dezelfde overtuigingen. Hij werkt hard aan de uitbouw van de ideeën van zijn sektarische voorganger. Die zien we voorlopig dus niet terug; hij zit er voor de rest van zijn leven aan vast. Maar hij leeft, en is blij en gelukkig.

SJS
Waarover u eens zou moeten nadenken is de rücksichtloze manier waarop de islam haar gelovigen exploiteert. Wat is het heil dat de islam eigenlijk nastreeft? Als SJS de enige ‘zekere’ methode is om het mohammedaanse Paradijs te bekomen?

Prettige Pasen voor u allen!