De rel rond Stef Blok lijkt een vervolg te krijgen. Dankzij de transcriptie van zijn woorden die de minister heeft laten maken, en de stupiditeit van GroenLinks dat een kansje rook eens iets anders te lanceren dan proefballonnetjes vanaf een strand in Verweggistan.

Het meest interessante aan de tekst die Stef Blok heeft laten vrijgeven over zijn gewraakte uitspraken, is dat dit werkelijk een volledig natuurgetrouwe transcriptie is. Inclusief hakkelingen, versprekingen en incoherente zinnen. Duidelijk is dat het de minister ernst is te laten zien dat het letterlijk en authentiek is, wat we hiermee te lezen krijgen. Ook interessant door de zeldzaamheid er van. Lees het vooral.

En wat zien we als we het lezen? Een minister die zijn uiterste best doet zijn ambtelijke gehoor te pleasen. Die zich met vrijwel exact die woorden excuseert, dat hij een VVD’er is. Een man die weinig van buitenlandse politiek weet, maar niet onkundig is aangaande de binnenlandse en bereid is te leren. En last but not least:een minister die aangeeft geen golfjes te willen maken en de cultuur van het departement te willen begrijpen teneinde er een goede spreekbuis van te zijn. Ook nog, dat hij daarin de adviezen van zijn ondersteunend apparaat nauwkeurig volgen wil.

Het was niet genoeg. Zijn ambtenaren willen iemand uit eigen stal, en anders niets of niemand.

Wat de vragen in de transcriptie uiterst duidelijk maakten, was dat dit ministerie van Buitenlandse Zaken niet Nederland vertegenwoordigt, maar een groepje luchtfietsers omvat dat de wereld naar hun eigen inzichten tegemoet wil treden. De voorzichtige opmerkingen van Blok dat er toch rekening moet worden gehouden met internationale veranderingen (Trump) en het deel van de autochtone bevolking die niet geheel ziet wat het hogere doel is, lijkt een belangrijke steen des aanstoots waarom deze rel werd gestart. Zijn gehoor zal dat wel griezelig hebben gevonden, een steen in hun vijver der weldenkendheid. Eng gewoon.

Maar wat me vooral trof in de woorden die Blok uitsprak, is dat me weer eens trof hoezeer de sociaaldemocratie zich in de afgelopen dertig jaar van haar wortels heeft losgescheurd, hoezeer zij de mensen voor wie zij altijd zei op te komen heeft verraden. De sociaaldemocratie is niet de politieke richting van Blok, en dat is zij ook nooit geweest. Maar de lippendienst die hij bewees aan deze vroegere idealen met zijn opmerkingen over die 15-20% Nederlanders die anders naar de wereld kijken dan de ambtenaren op Buitenlandse Zaken – èn de kennelijke reacties daar op – zijn veel meer in lijn met de oude sociaaldemocratische waarden dan alles wat ik de afgelopen dertig jaar uit de hoek van de PvdA en haar angehauchten heb mogen vernemen. Blok, met andere woorden, droeg braaf een lesje voor dat door zijn gehoor als achterhaald wordt beschouwd. Zijn opmerking dat diplomaten zich moeten voorbereiden op steeds sterker op eigenbelang gerichte diplomatie door andere landen – zijn ze daarvoor niet juist aangenomen? – gaf aanstoot.

Dat het uithangbord van GroenLinks gisteren dan ook meende nog eens te moeten roeren in een rel die nooit een rel had moeten worden, was een wonder van slechte timing. Het briefje zelf is een klassiek stukje pretentieuze GroenLinkse aanstellerij, vol jij’en en jou’en en ga zo maar door. Dat was niet alleen irritant, maar zoals de transcriptie van Bloks woorden laat zien, ook nog eens volkomen buiten de werkelijkheid.

Dat er werkelijk geen enkele reden was Stef Blok aan het politiek-correcte kruis te nagelen, laat overigens onverlet dat deze rel een inkijkje bood in de manier waarop op Buitenlandse Zaken naar het Nederlands belang wordt gekeken. Wat mij betreft kan 90% van deze mensen direct waterdrager worden in de ontwikkelingshulp (maw: opkrassen aub), want Nederland heeft niets aan hen. Deze mensen kosten slechts geld, en het gevolg is ook nog eens een ongegeneerde open deur–politiek die evenmin gratis is.

Dat PVV-voorstel uit 2012 om een miljard te bezuinigen op Ontwikkelingshulp was niet alleen zo gek nog niet, als je de inhoud van Bloks speech èn de implicaties tot je laat doordringen, dan bekruipt je het gevoel dat men het met een staf van 20 mensen prima af moet kunnen. De rest kan veldwerk gaan doen in de Ontwikkelingshulp – ons land zou er wel bij varen.