Het zou fijn zijn om te zeggen dat geen enkel individu zich verantwoordelijk hoeft te voelen voor de acties van een ander, het zou echt geweldig zijn om dat te zeggen. Maar als mensen leven we niet in een moreel vacuüm, om nog maar te zwijgen van een praktisch vacuüm.

Een goede man die toekijkt, drie aapjes met hun handen over verschillende delen van hun gezicht…

Weer zien we een resultaat van de Slaaf Moraliteit, bekend in anti-PC kringen als “het Narratief”. In lijn met het geloof dat niet alleen interne maar ook externe “kwaden” het gevolg zijn van de eigen maatschappij, verklaarde twintigste-eeuwse Slaaf Moraliteit een collectieve staat van slachtofferschap over al wat niet Westers is. Een idee van collectieve verantwoordelijkheid voor hetzelfde collectief moet wel afgewezen worden door zo’n moraal. Gedeelde verantwoordelijkheid gaat namelijk niet alleen in tegen het ideaal van individuele vrijheid. Verantwoordelijkheid voor de Slaaf Moraliteit staat gelijk aan schuld. Voor links is verantwoordelijkheid voor “de ander” een aanval op de hele structuur van schuld, vrijspraak en straf.

Voor dit kamp was verantwoordelijkheid geen vies woord met betrekking op vrijheid van meningsuiting. Eén verantwoordelijkheid was blijkbaar vooral geen aanstoot te geven aan hen die anderen het zwijgen willen opleggen, tenminste niet als deze tot een groep behoren die “slachtoffer” zijn verklaard. “Terechte” doelwitten van satire waren de “machtigen”. Misschien dat Self en co. ooit de macht van theocraten met Kalasjnikovs in overweging zullen nemen… De selectieve en (bewust?) slechte redenering kan de rol van de Slaaf Moraliteit niet verbergen: 1. schuld ligt bij “macht”, 2. macht (en dus schuld) is altijd de structuur van de eigen maatschappij. Moordende islamitische xenofoben zijn maar een oppervlakkige betreurenswaardigheid, een ongelukkig resultaat van dat vage concept van blanke schuld. De extrapolatie van Zwarte-slavernij naar alle niet-Westerlingen, waar een terechte zorg over heerst, toont aan hoe onrealistisch het populistische, zelf-hatende linkse gedachtegoed is in haar simpliciteit. Deze “historische” schuld wil zij toepassen op groepen die méér handel dreef in Zwarte slaven (gestopt dankzij Westerse druk) en blanke Europese slaven, want het is “niet-ons”. Wat een gebrek aan reflectie!

Vanwege deze nimmer aflatende zachte aanval op vrijheid van meningsuiting, via de taboe-cultuur, is iedere Islamitische terreur aanval daarom onafwendbaar geweest. Waar is de verantwoordelijkheid van de snerende postmoderne clerus over alle dood, marteling en verkrachting? Hun gebruik van meningsuiting heeft dat niet alleen laten gebeuren, maar ook onmogelijk gemaakt om te voorkomen!

Wij zijn inderdaad ook verantwoordelijk. Wij zijn bijvoorbeeld verantwoordelijk dat we zo bang waren om normen en taboes te verbreken dat deze hatelijke mono-culturen zich in onze landen hebben kunnen verspreiden. We zijn ook verantwoordelijk wanneer we van bijvoorbeeld een schooldirecteur verwachten dat hij islamitische intolerantie aanpakt, zonder dat we aanbieden hem indien nodig te beschermen. Niet dat dit betekent dat de bulk bij “ons” wakkere mensen ligt. Om een oud punt te herhalen:

“In Europa hebben we niet voldoende integratie gezien. We zien een export in gemeenschappen van jonge mannen exporteren naar Syrië om gruwelen uit te voeren. De verwachte inspanning van deze gemeenschappen om dit te stoppen heeft op zich laten wachten; de token condemnatie van ISIS komt over als slechts de zoveelste deflectie.

Het zou fijn zijn om te zeggen dat geen enkel individu zich verantwoordelijk hoeft te voelen voor de acties van een ander, het zou echt geweldig zijn om dat te zeggen. Maar als mensen leven we niet in een moreel vacuüm, om nog maar te zwijgen van een praktisch vacuüm. Racisme was niet verslagen omdat de meerderheid van de mensen geen racist waren; het werd verslagen door de meerderheid van niet-racistische mensen die zich lieten horen en de racisten confronteerden. Op dit moment worden Yezidi, Syrische christenen en Koerden vermoord, gemarteld en verkracht door Europese moslims die hier specifiek voor reizen.

Wanneer je over deze verkrachtingen leest, realiseer je dan dat deze vrouwen en kinderen net de mannen van hun familie afgeslacht hebben zien worden, dat ze beroofd zijn van hun gemeenschap en nog voordat deze realiteit bevat kan worden geeft één van de barbaren uiting van zijn liefde voor Allah door haar te verkrachten. Als dit niet genoeg is om Europese Moslims te inspireren om met niet-Islamitische autoriteiten samen te werken tegen de monsters in hun midden, moeten ze misschien een praktische reden krijgen zodat ze de Islamisten en Jihadisten uit zelfinteresse aan te pakken. Als ze de ogen openen zien ze wellicht dat deze reden al bestaat, want met ieder decennia slentert Europa dichter naar een continentaal Sarajevo.”

Als afsluiting moet de Goedmens nogmaals genoemd worden. De Goedmens heeft via haar taboe/cultuur bovenstaand punt salonfähig laten worden. De Goedmens gaf niets om de verkrachting van vrouwen, kinderen en tieners onder vluchtelingen. De Goedmens geeft niets om de miljoen verkrachte Engelse meisjes, wat een directe consequentie was van hun eigen ontkenningen. De Goedmens geeft niets om de doden van terreur aanvallen of het risico van burgeroorlog en het verschrikkelijke bloedbad dat zal zijn. De Goedmens heeft geen empathie; de Goedmens toont slechts korte termijn zelfinteresse.

Van pathologische narcisten verwacht ik geen verandering totdat óf de narcistische bron van goedkeuring, óf totdat de Goedmens zelf consequenties ondervindt. Aangezien de Goedmens niet eens simpele historische feiten wil onderkennen, om nog maar van logica of reflectie te zwijgen, maakt dit de Goedmens een HIV-element in onze maatschappij. De Goedmens moordt via proxy. Het verschil tussen de Goedmens en (Islamo)-fascisten is vooral de frivoliteit van hun motivatie.