De spanningen tussen Azerbeidzjan en Armenië lijken weer af te nemen. Men is terug bij algemene verdachtmakingen en traditioneel geschimp.

Ongetwijfeld is dat voor de dikke honderd doden die sinds vorige week sneuvelden allemaal een hele troost. En wellicht worden ze ooit nog argument om één van beide landen bij de EU in te lijven, maar verder lijken deze confrontaties erger dan nutteloos. Rusland kan weer wat extra wapens kwijt (het levert aan beide partijen). Turkije heeft de eigen bevolking duidelijk gemaakt dat president Erdogan niet met zich spotten laat (ook niet op de Duitse TV), en oud-president Gül zag zijn oproep aan zowel Turkije als Rusland gehonoreerd.

Verder houdt Armenië het er op dat de aanval van de Azeri’s als reden had dat het regime-Alijev eeb aanleiding zocht om de aandacht af te leiden van interne strubbelingen in het land, en meent Azerbeidzjan dat het Armenië er om ging de recente en succesvolle reis van Alijev naar Washington zo snel mogelijk in het vergeetboek te parkeren. Oh, en natuurlijk had de andere partij de schuld.

De wederzijdse beschuldigingen van bestandsschendingen lijken onvoldoende serieus om te verwachten dat de strijd binnenkort weer zal oplaaien – juist ook omdat Rusland duidelijk heeft gemaakt dat het het pact van wederzijdse bijstand met Armenië zal honoreren als de gevechten doorgaan. Dat Turkije Azerbeidzjan steunen zou meldde ik eerder al. Met alle risico’s van dien..