Toen ik in april 2015 vernam dat VNL Bram Moszkowicz zou presenteren als toekomstig lijsttrekker, nam ik me al voor die afsplitsing van de PVV verder niet meer serieus te nemen.

Dat klinkt weer heel onaardig, want het programma van VNL zat dicht op mijn politieke voorkeur. Maar met de keus voor Moszkowicz onderstreepte het bestuur van VNL (Van Klaveren, Sassen, Driessen) wat mij betreft totaal geen politieke antenne te hebben. Wellicht erger nog, men liet zien maar een beperkte mensenkennis te bezitten. De redenen waarom VNL Moszkowicz nu aan de dijk zet kon je van mijlen ver zien aankomen. Zoals ik in september Talleyrand nog parafraseerde:

(De keus voor..) Moszkowicz is erger dan een slechte keus, het is een fout.

Het bestuur van VNL heeft Bram Moszkowicz afgelopen woensdag te kennen geven dat het wat hen betreft einde oefening was. Dat kon de grote Bram natuurlijk niet op zich laten zitten, en hij verkondigt nu dat hij zelf is opgestapt. Tamelijk pathetisch, maar het was natuurlijk chiquer (en minder amateuristisch) geweest als VNL hem de kans had geboden zichzelf terug te trekken.

Hierdoor wordt het interview dat het VNL-bestuur Elsevier gaf nog meer een vlucht naar voren dan het anders ook al zou zijn geweest. Nu is de door Moszkowicz zelf gebruikte term ‘trekpop’ terugkijkend meer dan ooit van toepassing. Dat had Moszko zichzelf beter kunnen besparen, maar in woede over een onverwachte tegenslag zeggen mensen nu eenmaal vaak domme dingen.

Elsevier
Wel is opvallend dat Elsevier hier in mee ging – het betreft hier immers slechts een margepartijtje dat zich electoraal nog niet eens heeft bewezen. Dat lijkt me te wijten aan het ter redactie blijkbaar heersende misverstand dat VNL een bedreiging van de PVV zou zijn. Waarom dat niet zo is, kunt U terugvinden onder de hierboven al gegeven link. Dat Elsevier ten minste reserves heeft over de PVV als fenomeen mag genoegzaam bekend zijn, en dat verleent deze lichte rimpeling in de politieke vijver extra sjeu. Maar meer ook niet.

De aankondiging van het vertrek werd dan weer met veel fanfare gebracht, zonder dat er zelfs maar een vervanger in beeld is. Van Klaveren neemt voorlopig de honneurs waar. Maar, zo zei hij, in de praktijk deed hij dat al. Echter, aangezien Van Klaveren nadrukkelijk aangegeven heeft zichzelf niet als toekomstig lijsttrekker te zien: wie moet dan de kar gaan trekken in uiterlijk 2017? Dat wordt de grote vraag – als je er van uit gaat dat VNL nu niet het hoofd in de schoot zal gaan leggen. Veel kans om een prominent te vinden is er nu niet meer – wie gaat zijn reputatie op het spel zetten in een onzekere gok, met op de achtergrond de gedachte dat men aanvankelijk meer zag in Bram Moszkowicz? Louis Bontes krijgt nu achteraf gelijk, maar het zal hem niet gelukkig maken. Tweede kansen krijg je politiek maar zelden, beginners als VNL al helemaal niet.

Nononono
Dat brengt me terug op de titel van dit stukje, dat refereert aan een oud, flauw, politiek incorrect, grapje.

Een man die op safari in Afrika is geweest, vertelt zijn vrienden desgevraagd dat hij drie leeuwen, vijf gazellen en twee Nononono’s geschoten heeft. Zijn vrienden drukken beleefd hun bewondering uit, maar vragen daarna wat een Nononono eigenlijk is? Zegt die jager: Heb ik geen beter woord voor. ‘Sluipt er iets door de struiken, richt ik mijn geweer, en hoorde dan alleen gillen: No! No! Nono! En dan schoot ik.’

Het deed me onweerstaanbaar denken aan Bram Moszkowicz, de koe die dacht een haas te schieten.