Het probleem met wat minister Ollongren en haar politieke aanhang lijken te willen is dat ze het niet definieert als censuur, maar desondanks een algemene terugdringing van lastige feitenmelders nastreeft. Niet alleen is dat compleet zinloos, maar het gaat ook veel interne tegenstrijdigheden blootleggen. Zie ook de titel van dit stukje.

Censuur is een veel lastiger probleem dan men in overheidskringen lijkt te beseffen. De hilarische tegenwerpingen die van tijd tot tijd voorbij trekken lijken een indicatie dat men zelf niet besefte waaraan men begon: dat belooft nog wat voor de komende jaren. Dat elimineert overigens direct alle verwijzingen naar Orwell – de Bijbel moet eerder in aanmerking komen: Ach heer, vergeef hen, want zij weten niet wat zij doen!

Wat dat betreft was de toewijzing van het sprekerschap aan Kasja Ollongren voor de Ien Dales lezing afgelopen vrijdag een affront aan de nagedachtenis van deze bestuurster. Wie zich haar nog herinnert zal beseffen dat Dales een vrouw was die in deze tijden een brug had kunnen vormen naar een partij als de PVV – als ze er al geen lid van was geweest. Zoals in de pers hier en daar nog werd gepiept dit weekend: Dales deed wat nodig leek te zijn, soms tegen de wensen van haar partijgenoten in. Kom daar nog eens om in dit tijdperk waarin politieke correctheid voor je carrière essentieel en daarom veel belangrijker is dan deskundigheid en bestuurlijk lef.

Dat ook is een kenmerkend verschil met minister Ollongren. De dame heeft niet speciaal lef, maar uit slechts wat haar dienstig lijkt op basis van haar persoonlijke achtergrond. En etaleert daarmee de enorme afstand die is gegroeid tussen de bestuurlijke PC en de werkelijkheid. Nuttig om kennis van te nemen – ook omdat we nu zeker weten dat het land beter niet langer door dit soort volk geregeerd zou moeten worden. Zo gaan we gegarandeerd naar de ratsmodee.

De verdwaasde inhoud van die speech vrijdag adresseerde een aantal herkenbare problemen dat het huidige D66 heeft met het FvD. Het politieke verdienmodel waarmee Alexander Pechtold D66 er electoraal weer bovenop hielp – breng ik u in herinnering – was gebaseerd op zijn beeld van een zo ver mogelijke verwijdering van het profiel van de gemiddelde PVV’er: jong, slim, hoog opgeleid en in principe liberaal en progressief. Allemaal zaken die in de optiek van Pechtold niet bij de PVV pasten. Dat de doelgroep van het FvD veel overlap heeft met de groep waarop Pechtold zich primair richtte was een te verwachten gebeurtenis. Maar het is mensen als Ollongren kennelijk toch rauw op het dak gevallen.

Gaat de aangifte van het FvD tegen minister Ollongren iets uithalen? Kort gezegd: aangezien er geen voorgedrukte aangifteformulieren klaar lagen hoeft u daar geen hoge verwachtingen van te hebben. Het heeft allemaal iets theatraals. Maar politiek gezien is er wel degelijk iets bijzonders gebeurd, dat niet zonder gevolgen zou mogen blijven. (zie eerst rechts, dan hieronder)

Met haar aanval ging Ollongren twee stapjes verder dan politiek zou moeten kunnen. Als de minister dit roept staan haar (en wellicht het kabinet!!) feitelijk maar twee wegen open: een voorstel doen om het FvD te verbieden of af te treden. Je kunt als bestuurder politieke partijen geen gevaar voor het land noemen zonder ze te willen verbieden. Als partijicoon zou dat nog gaan: het hoort bij de politieke kinnesinne. Zeker zo kort voor verkiezingen.

Maar het is dan ook geen wonder dat Alexander Pechtold niet gevraagd was deze lezing te houden. Zoals Ollongren zelf benadrukte: ze sprak die rede uit als minister van Binnenlandse Zaken van Nederland. In die positie is dit geen vrijblijvendheid die je achteloos uit je mond kunt laten rollen. Zulke verregaandheden dwingen tot er op volgend beleid, dat als de Kamer zich daartegen verzet alsnog tot aftreden leiden moet. Dat zijn de consequenties van ons staatsrecht.

Het is vervelend voor Rutte en het kabinet, maar men moet zich realiseren dat het afschieten van ongeleide projectielen een verplichting is aan goed bestuur. Als men dat binnen het kabinet zelf niet snapt, dan dient de Kamer de premier daaraan te herinneren. Ter vertroosting van de premier: het verlies van deze minister die een keur aan onhoudbare voorstellen heeft gedaan en zelfs in werking heeft gezet zou hem moeten opluchten. Met haar vertrek kan veel worden ingetrokken, en nu bepaalde standpunten eenmaal zijn verkondigd is de beoogde schade aan de VvMU toch al aangericht. D66 kan zich niet veroorloven zo vlak voor GRNL2018 het kabinet te laten vallen, en dat dit niet heel lang zo door kan gaan ziet een kind.