Instortende banken gaan de EU opnieuw in een grote crisis storten. En ditmaal is het plezier volledig aan ons, aangezien in de USA banken er een stuk beter aan te zijn nu.

Italië
Dat de Italiaanse bank Monte dei Passchi di Siena (MPS) ging instorten en genationaliseerd moest worden is voor niemand nog een verrassing. Vlak voor Kerst ging de Italiaanse regering daartoe dan ook aanstalten maken. Na meer dan een half jaar verzet is de ECB daarin nu aan het meegaan. De Europese ministers van Financiën onder de bezielende leiding (?) van de Nederlandse minister Dijsselbloem, zullen met zekerheid twijfelend toezien, maar hun beurt is voorbij. Als de EU na 7 jaar haar bankensector nog niet op orde had, was het vragen om de orkaan die ons nu bedreigt. Geen verrassing, maar niets wat belanghebbenden ons duidelijk konden of wilden maken. En u weet hoe het zit met politici, zeker die van de EU, nietwaar? Als je lang genoeg wacht gaat iedere crisis over, en ondertussen kun je die crisis nuttig gebruiken voor het afdwingen van meer EU.

Alsof je denkt dat een tsunami een prima oplossing is om je tuin te bevloeien, en vol vertrouwen wacht tot Gods water over Gods akker stromen zal.

Bankenunie?
Weliswaar hebben we nu een bankenunie en spelregels, maar wat gaan we daarmee doen als de ellende in volle kracht toeslaat? Het belang van regels gaat niet verder dan het eigenbelang van de lidstaten van de EU, zo heeft de crisis van 2008-2010 ons geleerd. En de Griekse crisis die daaroverheen kwam heeft de laatste twijfelaars overtuigd als er iets te overtuigen viel. Wat restte was de geldpers van Draghi (zie boven het artikel).

Ondanks alle verhalen over een bail-in, wat zeggen wil dat de aandeel- en obligatiehouders van banken ook moeten meebetalen aan een redding, ziet het er naar uit dat de Italiaanse banken het van de belastingbetaler zullen moeten hebben. Dat geldt voor MPS en wat daar nog achteraan komen gaat. Kapitaalversterkingen en saneringen zijn mooie voornemens, maar zoals veel vaker: te laat, te laat, te laat. En indirect komt het ten laste van de ECB, wat ook ten laste van de Europese belastingbetaler komen gaat, op iets langere termijn en vooral de Noordeuropese belastingbetalers – erg vervelend maar geen groot nieuws. Dat men het referendum afwachtte was niet verstandig. Wie zijn hersens had gebruikt had direct na de aankondiging ervan de maatregelen aangekondigd waarmee men een paar weken terug kwam.

Franse banken
Herinnert u zich trouwens de uitdrukking Too Big too fail nog? Vond men in Basel (waar de bankenautoriteiten zetelen) niet chique genoeg, zodat onlangs de term Global Systemically Important Bank (G-SIB) werd bedacht. Frankrijk heeft er daar vier van: BNP Paribas, Crédit Agricole, Groupe BPCE en Société Générale. En samen komen ze circa €50 miljard te kort om bestand te zijn tegen toekomstige verliezen en monetaire onrust – mogelijk zelfs oplopend tot €93 miljard – en als het echt ruw wordt weten we uit 2009 nog wat er gebeuren kan. Kort gezegd eist Basel dat G-SIB-banken kapitaal aantrekken om eventuele grote klappen als eerste op te kunnen vangen. Dat moet voor 2019 rond zijn, maar waar gaan die banken dat geld halen? Vroeger was dat ‘de markt’, en deels daarom: bij elkaar. Maar gelukkig zijn de mogelijkheden voor pensioenfondsen ergens nog redelijk renderende investeringen te krijgen minder dan optimaal, dus zullen die klappen krijgen als het moment suprême nadert. Een meer gedetailleerde uitleg vind u hier.

Spanje en de rest
De situatie van de Spaanse banken is niet beter, maar daar zijn meer specifieke problemen de oorzaak van. Andere landen met problemen voor de deur zijn onder andere Duitsland, en dat gaat het met name weer over Deutsche Bank, waarover u op de ze site al een heel dossier vindt. Dat volgt morgen uitgebreider.