Na de rellen dit weekend in Brussel ging Nicolette Geveke ’s ochtends de straat op om poolshoogte te nemen. Haar fotoverslag van de ravage ziet u hier.

Zaterdagavond 11 november won het Marokkaanse elftal een voetbalwedstrijd, waarna in onder andere Amsterdam, Parijs, Antwerpen en Brussel duizenden Marokkanen de politie aanvielen, vernielingen aanrichtten en de brandweer molesteerden. In Brussel raakten 22 politiemannen gewond.

Elf november is in België en de buurlanden een nationale feestdag. Dit jaar werd herdacht dat 100 jaar geleden in zuid-west België in de slag bij Passendale meer dan 100.000 Belgen en geallieerden sneuvelden en dat het 99 jaar geleden is dat de wapenstilstand werd gesloten die een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog en de bezetting. Zijn al die Belgen en hun bevrijders voor niets gewond geraakt en gesneuveld? En wat als? Hoe zou het dagelijks leven er nu uitzien als men zich niet had verzet tegen de avonturen van de Duitse Keizer?

De volgende foto’s werden zondagochtend tussen tien en elf gemaakt, op resp. de Anspachlaan, dat is de centrale laan die als voetgangerspromenade wordt heringericht, en waar ook de Beurs staat; het verlengde daarvan richting Zuid-station: de Lemonnierlaan; en parallel daaraan de Stalingradlaan.

Het vrolijk beschilderde Merkel-lego bleek heel wat minder solide dan verwacht.

Een deel van de kapot gemaakte spullen was al aan de kant.

Een tiental meter verderop wordt de ‘Winterpret’ (= ex-Kerst)versiering in een boom gehangen.

In het centrum wonen veel mensen op straat. In de winter verzorgt de stad nachtopvang, maar velen willen dat niet. Door de nachtelijke lawaaioverlast sliepen veel bedelaars uit, maar de slimmeriken hadden zich al vroeg geposteerd bij de ‘fotogenieke’ taferelen van kapot straatmeubilair.

Deze bekende Belgische meubelzaak – een van de laatste Vlaamse bedrijven in het centrum – werd flink vernield. Het tuig drong tot grote schrik van de bewoners ook twee aanpalende woningen binnen.

Een vernielde lege pinautomaat van de belangrijkste Marokkaanse bank, de Attijariwafa-bank.

Opvallend veel oudere Marokkanen kwamen al om tien uur ’s ochtends de schade in ogenschouw nemen. Zowel mannen als vrouwen spraken me aan om hun afschuw te delen. Dat heb ik niet meegemaakt na de aanslagen in 2016 toen 32 mensen door Marokkaanse terroristen werden vermoord.

Ook het stoplicht moest eraan geloven, evenals een van de lichtbakken van de Marokkaanse Attijariwafa-bank.

En passant gooide het tuig uiteraard ook de eigen ruiten in en die van hun landgenoten: de kansen op de arbeidsmarkt zijn nog verder gedaald.

Bij een Pakistaanse nachtwinkel werd de etalage ingeslagen en werd o.a. (alcoholische) drank gestolen.

Deze elektronica winkel slaagde erin de plunderaars buiten te houden, maar de hele etalage met computers en telefoons werd leeggeroofd.

Wat moet je als ouders doen als blijkt dat je eigen kind bij dat uitschot in de klas zit?

En ook de ruiten van de moneytransferwinkel moesten het ontgelden, waarna een deel van het interieur werd vernield.

Deze kleine winkeltjes worden meestal gedreven door (zetbazen van) immigranten; mensen die door hard werken en veel overuren een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Er zijn eigenlijk veel te veel nachtwinkels, moneytransferders en elektronicazaken. Voor nachtwinkels heeft de stad inmiddels een vestigingsbeleid (beperking van vrije vestiging). Een dag geen omzet draaien is voor veel middenstanders al een kleine ramp. Maar wie vergoedt de aangerichte schade? Wie vergoedt de gestolen handelswaar?

Waar moet deze maand het geld vandaan komen om familieleden in Afrika, Azië of Zuid-Amerika te ondersteunen?

In de Stalingradlaan zijn veel – ooit Belgische kroegen – koffiehuizen, waar vooral werkloze en bejaarde gastarbeiders hun dagen slijten.

Daar verzamelt zich echter ook jeugd om op t.v. naar Marokkaans voetbal te kijken, en zoals op 11 november gezamenlijk naar de Beurs op te stomen.

De heren hadden vanochtend zichtbaar meer te bespreken dan anders, wanneer ze vooral zwijgzaam bij elkaar zitten.

In 2015 werd hier een deel van de opzienbarende documentaire “Femme de la rue” opgenomen, waarin een studente het slachtoffer was van voortdurende ongewenste avances.

En een deel van het personeel van een snackbar in die Stalingradlaan heeft volgens het OM twee jaar geleden de aanslagen in Parijs beraamd die 130 mensen het leven kostten.

Het uitzicht vanaf die terrassen is meestal niet om over naar huis te schrijven. Het probleem van de 7/24 gedumpte vuilniszakken is endemisch. Sinds kort zijn de boetes weer flink verhoogd, maar zo te zien werkt dat niet.

Naast de Beurs hield de mountainbike-politie zondagochtend krijgsberaad.

Op de achtergrond chalets voor de Winterpret(= ex-Kerst)-markt, en links de restanten van vernielde chalets.

Een paar uur later waren er weer de gebruikelijke demonstraties: 1500 man tegen het restrictieve immigratiebeleid van de regering, en dan nog 500 Catalanen.

Kortom het buitenland is troef in Brussel, de meest internationale stad van Europa.

En bij thuiskomst bleek een dakloze onze vestibule te hebben ingenomen om de slaap in te halen die hij had gemist door de urenlang claxonnerende Marokkaanse automobilisten, het gejoel en de politiesirenes.

Links van de slaapkop staan drie ongewenste gasten, zij logeerden illegaal in een illegale B&B geëxploiteerd door een Arabier. Brussel wil geen Barcelona worden en dus is onttrekking aan de woningvoorraad niet toegestaan en beloond met fikse boetes. Helaas is er een wachtlijst. Zo’n B&B-exploitant denkt alleen aan het eigen gewin en kan het niets schelen dat B&B klanten overlast veroorzaken, schade aanrichten, de bewoners bedreigen en de sleutel kunnen kopiëren en b.v. doorverkopen aan het dievengilde.

Volgens sommige sociologen zouden Belgen tegenwoordig dol zijn op de natuur en om die reden de stad verlaten. Niet-sociologen hebben vaak een andere interpretatie.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland Copyright op alle foto’s bij dit artikel berust bij Nicolette Geveke. De foto’s blijken scherper na opklikken.