Zuid-Chinese Zee – hoe gevaarlijk is de confrontatie met China?
We noemen het op dit moment een handelsoorlog, maar botsingen tussen China en de USA zijn al een aantal jaren gaande. Al onder president Obama liepen de spanningen gevaarlijk op.
Vandaag werd in de handelsoorlog door de USA een additioneel pakket ter waarde van $200 miljard aangekondigd tegen China. Het is president Trump menens. Dat iedereen aan neemt dat zijn tegenstander in die handelsoorlog China is zou overigens wel eens een misverstand kunnen blijken. Ook de EU is namelijk een terecht doelwit, maar door op China te mikken slaan de USA twee vliegen in één klap. China verhoogt in respons zelf haar tarieven voor Amerikaanse producten, maar zal voor haar producten die nu in de USA minder aftrek vinden nieuwe markten moeten aanboren. De EU is de aangewezen plek daarvoor, en het zal de EU dwingen haar eigen tarieven verder op te trekken om zich tegen Chinese dumping te verdedigen. Maar de invoertarieven van het EUI-blok behoorden al tot de hoogste ter wereld. Per saldo zal de EU dus uiteindelijk de grootste concessies dienen te doen om te overleven.
Wat we vaak vergeten is dat de handel tussen China en de USA de afgelopen eeuw veel belangrijker was dan militaire confrontaties:
Al is de handelsoorlogsdreiging tegen China dan niet het grootste probleem van de confrontatie tussen beide wereldmachten, de voortdurende pogingen van China haar positie in de ZuidChinese Zee te versterken zijn dat wel. Een confrontatie tussen beide landen is daar nooit ver weg, waarbij de provocaties over en weer plaatsvinden. De USA verdedigt de vrije doorvaart door de Zuid-Chinese Zee. Niet alleen betwist China het recht daarop door het te betitelen als een veredeld binnenwater, maar er is immer eer de verhouding met Taiwan als complicerende factor.
Afgelopen week liet de Amerikaanse marine een klein flottielje door de Straat van Taiwan varen. China reageerde furieus. Het ministerie van Buitenlandse Zaken wilde een detachement mariniers in Taipei om de ambassade te bewaken, maar ook daar werd door China openbaar boos op gereageerd.
De uitspraak van het Internationale Hof in Den Haag over de aanspraken van China op de door haar geclaimde zeeroutes was twee jaar geleden negatief, maar dat heeft de spanningen niet verminderd, integendeel. Interessant is ook dat twee weken terug de Amerikaanse troepen in de Pacific een andere naam kregen. Van Pacific Command (PACOM) werd de nieuwe naam Indo-Pacific Command (INDOPACOM). Dit kan suggereren dat de USA de focus in het gebied verlegt. Want een oorlogsdreiging met China brengt eveneens direct India in het spel. De contacten tussen de USA en India zijn lang matig geweest, Maar ze zijn de afgelopen jaren aanmerkelijk verbeterd, mede onder invloed van de confrontaties tussen India en China aan de Himalaya-grens. Maar over China verklaarde minister van Defensie Mattis onlangs:
“When it comes down to introducing what they have done in the South China Sea, there are consequences,” Mattis declared at the Shangri La Strategic Dialogue in Singapore on June 2.
Opvallend is dat de USA hiermee een oude tactiek uit de Koude Oorlog van stal halen; omsingeling:
In addition to its plans to heighten naval tensions in seas adjacent to China, the Pentagon has been laboring to strengthen its military ties with US-friendly states on China’s perimeter, all clearly part of a long-term drive to—in Cold War fashion—“contain” Chinese power in Asia.On June 8, for example, the DoD launched Malabar 2018, a joint Pacific Ocean naval exercise involving forces from India, Japan, and the United States. Incorporating once neutral India into America’s anti-Chinese “Pacific” alliance system in this and other ways has, in fact, become a major 21st-century goal of the Pentagon, posing a significant new threat to China.
De verandering van focus van de USA is dan ook niet zonder betekenis voor toekomstige ontwikkelingen:
To grasp the ramifications of such moves, some background on the former PACOM might be useful. Originally known as the Far East Command, PACOM was established in 1947 and has been headquartered at US bases near Honolulu, Hawaii, ever since. As now constituted, its “area of responsibility” encompasses a mind-boggling expanse: all of East, South, and Southeast Asia, as well as Australia, New Zealand, and the waters of the Indian and Pacific Oceans.
Zie voor meer informatie ook ons dossier Zuid-Chinese Zee.
1. Er is geen “handels-oorlog”.
China heeft hoge import-tarieven. Die “EU” heeft de hoogste import-tarieven.
USA heeft de laagste import-tarieven. En heeft decennia lang, productie en
technologie, gratis verspreid over de wereld; vooral naar China.
In handels-opzicht heeft China al lang gewonnen; vandaar hun gigantische geld-
surplus; en hun wereldwijd opkopen van grondstoffen, strategische goederen, enz.
2. Het communistische China is expansionistisch. Dat ligt zelfs als beleid vast in
overheids-programma’s [ ‘One belt, one road’ ] en ligt, via de opvattingen
van dictator Xi, zelfs in hun Grondwet opgenomen.
Openlijk zegt dictator Xi al jaren, dat China : wereld-macht no 1 moet worden.
De “Zuid-Cinese Zee” – betere benaming : ‘Z.O.-Aziatische Zee’ behoort tot de
INTERNATIONALE WATEREN en WERELD-HANDELS-ROUTES. Die annexeren is ongehoord.
Dat is als : het annexeren van de Noordzee, de Perzische Golf, de Middellandse Zee.
Het is een probleem, niet zo zeer voor de V.S., maar voor
DE VERENIGDE NATIES, en voor DEHELE WERELD-GEMEENSCHAP , vooral “EU” :
—–VRIJE SCHEEPVAART.—–
P.S. : China houdt sinds de vijftiger jaren, ILLEGAAL, TIBET BEZET.
Heeft de wereld-gemeenschap het daar nog eens over ??!!…………………………..