Natuurlijk was het maar een klein berichtje dat op een weinig gelezen website verscheen, maar het IMF maakte gisteren in Washington bekend dat het zich terugtrekt uit de reddingsoperatie van Griekenland.

Wie eerder deze week het artikel heeft gelezen, waarin ik de gezamenlijke persconferentie van IMF-directeur Lagarde en Eurogroep voorzitter Juncker besprak, zal hierover weinig verbaasd zijn. Internationale hotemetoten die elkaar in het openbaar afvallen zijn meestal daarna enige tijd geen vrienden meer.

Het fonds vindt in ieder geval dat het al genoeg heeft gedaan, aldus een woordvoerder:

Het IMF heeft al de looptijd van zijn lening aan Griekenland verlengd van 3 naar 4 jaar en de rente verlaagd. Dat is de bijdrage van het IMF.

Voor de EU is dit pijnlijk. De financiële deelname van het IMF was financieel eigenlijk verwaarloosbaar, maar het belangrijkste was dat stempel van goedkeuring dat deze internationale organisatie van het saneren van economisch in het slop geraakte landen met zich meebracht. Dat gaf investeerders in Europese staatsobligaties moed, aangezien het IMF op dit gebied een uitstekende reputatie heeft (had).

Grappig detail: het laatste nieuws uit Spanje is dat dat land overweegt voor een bailout bij het IMF aan te kloppen, en EU-hulp te versmaden. Gezien de beperkte hulpmiddelen van het MF een kansloos parcours, en ook zal het IMF niet staan te trappelen na de ervaringen met Griekenland.

Dit is dus ook het formele einde van de Trojka, waar immers het IMF ook deel van uitmaakte. Wellicht wordt deze nu herdoopt in de Duodecimaatjes, maar logischer zou zijn het werk van dit clubje stilletjes in een vergeetput te plaatsen. Zoals gisteren al op DDS gemeld, de voorspellingen van de Trojka waren nu niet iets om trots op te zijn. Wat het IMF hier doet, zie je een enkele keer ook bij de aanpak van consultancyfirma’s die tot de conclusie komen dat ze hun vingers hebben gebrand: alle betaalde rekeningen worden teruggestort, op voorwaarde dat niemand hen ooit nog met de zaak in verband zal brengen.

Het IMF begon dan ook al in behoorlijke problemen te komen door de Griekse schuldencrisis. Het land wordt door alle VN-staten (naar draagkracht, vanzelfsprekend) gefinancierd, en met name in landen als China begon men wat scheefjes te kijken naar alle aandacht en voorkeursbehandelingen die de Grieken ten deel vielen. Nu de volledige EU zich in een recessie bevindt, is de verwachting dat deze zich tot een groot deel van de wereld zal uitbreiden. Zodat er voor het IMF de komende jaren elders in de wereld meer dan voldoende te doen is. Op disproportionele wijze geld, tijd en middelen besteden aan Griekenland, lid van die arrogante Eurozone die sowieso nauwelijks naar de IMF-adviezen luistert, is politiek nauwelijks meer te verkopen.

Lagarde
En er is nog een uitstekende reden waarom het IMF zich nu terugtrekt. Directeur Lagarde wordtr al enige tijd gezien als een belangrijke rechtse kandidaat om het in 2017 op te nemen tegen Francois Hollande in de strijd om het presidentschap van Frankrijk. Voor die ambitie kan ze een uitzichtloze situatie in Griekenland, met aan het eind (mogelijk?) nog een spectaculair faillissement, missen als kiespijn. Voor Lagarde is 2017 met haar staat van dienst een uitstekende gelegenheid, mits ze haar blazoen onbevlekt houdt.

Want Frankrijk zal zich naar het zich nu laat aanzien in 2017 in een gierende crisis bevinden. De  Economist schreef er gisteren een minder kritisch artikel over dan zou mogen worden verwacht, maar desalniettemin was de teneur, dat als Hollande niet heel snel verstandig wordt, Frankrijk tot aan de lippen in de merde te zitten komen zal.

Net als Nederland overigens. Hetgeen het kritische oud-Kamerlid Paul Tang (PvdA) in De Groene Amsterdammer noteerde, in een uitstekende column waarin hij stelt dat Nederland zich in 2017 nog steeds in een crisis zou kunnen bevinden dankzij de door het nieuwe kabinet gekozen koers.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.