Gisteren werd bekend dat de linkse partijen in Rotterdam ter gelegenheid van GRNL2018 een formeel pact hadden gesloten met de islamisten van NIDA. Het ach en wee geroep miskende vervolgens dat dit – behalve formeel – al minstens dertig jaar zo werkt. En het een eigen logica bezit.

Het pact tussen NIDA en links tegen Leefbaar is veel interessanter dan men beseft. Soumission? Natuurlijk, maar nieuw is dat niet. Het neemt de ontwikkelingen een stapje verder, het komt een halve generatie eerder dan verwacht, maar het is eerst en vooral volledig consequent, zowel politiek als sociaal. En tussen de sociale misvattingen die binnen het linkse politieke spectrum heersen en dit pact zit al helemaal geen licht.

Wat te weinig beseft wordt is dat een adequate manier om het politieke spectrum te beschrijven al lang niet meer via een enkel lijntje in een ééndimensionaal of desnoods tweedimensionaal figuur kan worden uitgedrukt. Desalniettemin is de platheid van dit concept binnen het linkse denken nog niet verdwenen, integendeel. Juist de relatief simpele linksige zielen die in Rotterdam nu tot dat pact met NIDA besloten hebben begrijpen dat niet, maar herkennen de nestgeur van het collectivisme dat NIDA wel degelijk uitstraalt,

Nestgeur
Het is een nestgeur die vrijwel identiek is aan de door links beleden idealen van hoe de samenleving functioneren moet. Samen achter stramme gelederen met de rode vlaggen aan het heil tegemoet. Dat de geur van NIDA ook een sterke stank van mest en rechtsfascistische islamitische geloofsijver meedraagt valt hen minder op, zo lang de bedwelmende geuren van collectivistische idealen aanwezig zijn. En die zijn er bij NIDA volop. Samenhang, sociaal zijn voor de groep tot wie men zich bekent, een bondgenoot.

Het is dezelfde fout als van de Mujahedin Khalq in het Perzië van net na de sjah – die samen met de conservatieve geestelijkheid tegen de terreur van de sjah waren opgetrokken, zonder te beseffen dat het bewind van Reza Pahlevi hen op termijn veel betere kansen bood dan de conservatieven. Het eerste dat de ayatollahs deden was de bomen volhangen met jonge idealisten, die eerder nog dan de onderdrukkende apparatsjiks van de sjah werden geëlimineerd. Die apparatsjiks kon men er op termijn wel uit wieden; politieke idealisten zijn gevaarlijker omdat die sneller geneigd zijn te ontdekken welke kant het op gaat als men hen eenmaal tegen de haren in strijkt.

De linkse predestinatieleer
Een tweede denkfout die je bij linkse mensen nog steeds veelvuldig tegenkomt is het idee dat de toekomst aan links is, want vooruitgang is onafwendbaar – normaal gesproken. Het is een normaal dat niet bestaat, aangezien het slechts wortelt ion de gedachte van Marx dat de loop der geschiedenis min of meer is voorbestemd te eindigen in het ‘socialisme’. Dat dit een predestinatieleer is die nergens op stoelt blijkt voor veel mensen moeilijk kwijt te raken als achterliggend idee, maar het fenomeen en haar wortels zijn wat ze zijn.

Het gevolg van deze predestinatieleer is dat men er van uit gaat dat gaande het pact de conservatieve elementen van hun nieuwe bondgenoten vanzelf verdwijnen zullen. Dat zijzelf en hun politieke aanwezigheid snel zullen worden geconsumeerd is als hun functie van mombakkes haar nut verliest is voor hen onvoorstelbaar. En kan daarom des te eenvoudiger worden volvoerd.

Verzet tegen Leefbaar prevaleert
Daarin zit ook de basis van het verzet tegen Leefbaar, de ogenschijnlijke aanleiding tot deze dwaze stap. De (beperkte) collectiviteit van Leefbaar lijkt zich te richten op een vaster gedefinieerde groep, en wordt daarom door linkse instincten als te nationalistisch en te beperkt afgewezen – iets wat principieel bestreden dient te worden omdat zij van Leefbaar ‘uit zouden sluiten’. Dat dit een heel beperkte uitsluiting is, die tegelijkertijd open staat voor iedereen die zich er bij aan wil sluiten, mits men zich conformeert aan algemene nu geldende sociale regels wil er niet in. Hetgeen overigens ook een gevolg is van de verblinding en de afkeer voor Leefbaar, die weer het gevolg is van de verdringing uit het centrum van de macht van henzelf sinds de opkomst van Fortuyn. Uiteindelijk zijn veel politieke allianties gebaseerd op kinnesinne over verloren macht.

De politieke nono’s die de linkse partijen aanvoeren in Rotterdam vinden dit een logische stap:

In het manifest – opgesteld door de lijsttrekkers Judith Bokhove (GroenLinks), Nourdin el Ouali (NIDA), Barbara Kathmann (PvdA) en Leo de Kleijn (SP) – staat onder meer dat de partijen af willen van armoede en schulden, en dat ze ook vrije dagen willen instellen voor niet-westerse feestdagen.

Tja. Schulden en armoede afschaffen gaat niet lukken, dat weten we al. Mooie, bekende maar vooral zinloze retoriek. De introductie van niet-westerse feestdagen is echter grote winst voor de islamisten – het is een beginnetje van de door hen zo gewenste maatschappelijke omwenteling. En lees voor niet-westers gewoon: islamitisch – evenals de multikul is uitgemond in een bipolaire maatschappij, niet in een multipolaire. NIDA is bij dit pact in alle opzichten de grote winnaar – de politieke relevantie van links gaat nu nog sneller verdwijnen.