De problemen van Griekenland en de euro zijn nooit opgelost, hoogstens uitgesteld. De enorme Griekse schuldenberg is effectief nu volledig in handen van de de EU. Maar beter wordt het maar niet.

Als je het over de Griekse schuldenberg hebt, is het altijd goed eerst een oude bankierswijsheid te overdenken: als iemand een schuld van 100.000 heeft aan de bank, heeft hij een probleem. Als diezelfde persoon een schuld van 100.000.000 aan diezelfde bank hebben zou heeft de bank een probleem. Het is juist deze perspectiefkwestie die de Griekse schuldencrisis zo moeilijk hanteerbaar maakte, en de ‘oplossing’ van 2013 heeft dat eerder verergerd dan er iets aan gedaan. Want sindsdien is de schuldenberg van Griekenland effectief in één hand gekomen: die van de EU. De naam waaronder dat gebeurde: ESM, ECB, EFSF of EFSM is irrelevant. Uiteindelijk gaat het om schulden die door de EU zijn gedempt met fondsen van de lidstaten. In de een of andere vorm.

Op dit moment zijn er weer problemen. De Griekse regering weigert een door de EU geëiste maatregel uit te voeren, en het eerstvolgende overleg is verschoven naar 26 januari, als een Griekse minister van Financiën zijn collega’s ontmoet in het kader van een al afgesproken bijeenkomst. Het gaat ditmaal om arbeidsmarkthervormingen, maar het had over zoveel kunnen gaan. Het is altijd wat, en de Grieken liggen eeuwig dwars. Het is niet eens onbegrijpelijk, maar vooral is het hopeloos. Dat het IMF ook nog steeds aarzelt of het ooit nog wat met de combi EU-Griekenland te maken wil hebben maakt de zaak alleen voor de noordelijke landen iets gecompliceerder. Maar niet heel veel; de bottomline is dat wanneer de noordelijke landen er genoeg van hebben geld in een bodemloze put te storten ze de stekker er uit moeten trekken, en wat dan gebeurt zal de werkelijkheid zijn. Alles tot die tijd is vooral maskerade en camouflage.

Van wat de Griekse regering uitkraamt:

tot wat het IMF lispelt:

Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer. Met verkiezingen in zowel Nederland als Duitsland in aantocht heeft de Griekse premier het komende half jaar een ijzersterke positie. En dat zal hij uitbuiten ook.

Verder blijft er in alle gevallen één zekerheid: hoe langer het duurt, hoe meer het ons kost. Er zijn allerhande oplossingen die geen oplossingen zijn voorhanden, maar dit blijft de enige zekerheid die we hebben. Dat onze overheid dit weet, en zich laat melken vanwege diezelfde onzekerheid over het lidmaatschap van de naar het einde voortsukkelende EU, is dat eveneens. Iedereen die denkt dat Mark Rutte hierover ooit de waarheid zal vertellen, zelfs als hij het al beseffen zou, kan zich beter laten aanpraten dat in het Paradijs 72 maagden hem smachtend opwachten. Het biedt nog een betere kans ook.