Dat democratie wat kost is bekend, en dat het daarom wat mag kosten is dan logisch. Maar als een verzameling gekozen graaiers weigert te openbaren waar ze de voor onkosten geïnde pecunia aan hebben besteed, lijkt er toch wel iets te zullen stinken. Het Europarlement stinkt een uur in de wind.

De 751 leden van het Europarlement besteden jaarlijks €71 miljoen aan onkosten. Althans, dat is opgeteld het bedrag dat ze declareren.

Dat is bijna €100.000 per lid.

Ik weet niet hoe het met u staat, maar ik krijg daarvan het gevoel dat er iets ontzettend stinkt. En aangezien geld niet stinkt, moeten het die parlementariërs wel zijn die een ontzettende geur van verrotting verspreiden.

U vraagt zich af wat je met een onkostenvergoeding van €100.000 jaarlijks doen kunt? Ik ook. Let wel, dit is exclusief een hele trits andere vergoedingen, standaard extra’tjes, presentie- & tekengeld en wat niet al. En dan is er ook nog een salaris van een slordige €120.000 per persoon. De speciale bars en andere wattenlegvoorzieningen in het Berlaymont zitten ook niet in deze vergoedingen inbegrepen. Maar dat het wel opkomt staat vast.

Waarom eigenlijk? Tja, heel democratisch is het EP nu ook weer niet, want het mag eigenlijk niks. Het is een ornament dat ooit zou moeten uitgroeien tot een verantwoordelijk orgaan innen de EU. Maar daarvoor heb je dan verantwoordelijke mensen nodig in plaats van een roedel verwarde zelfverrijkers.

Houd me ten goede: mensen die wat kunnen en wat doen mogen best wat kosten. Maar wie in de werking van het EP duikt wordt vooral misselijk van de geldverspilling die dit ‘toekomstig democratische orgaan’ jaarlijks weet te realiseren. En een orgaan dat bovendien elke vijf jaar meer geld vraagt: óók als de economie krimpt. Het is het hof van de Franse koningen: het belang van de staat gaat voor dat van de bevolking.

Je te realiseren dat het gros van de Europarlementariërs daar alleen maar zit omdat zr in hun eigen land te licht voor het echte parlementaire handwerk werden bevonden maakt het extra zuur, al dat geld dat aan deze collectie imbeciliteit wordt besteed. Men heeft ze weggepromoveerd om van ze af te zijn. Voorbeelden? Hans van Baalen, Wim van de Camp, Sophie in ´t Veld, om er eens een paar te noemen. En had u wel eens van Judith Sargentini gehoord? Die dus ook, namens GroenLinks.

Het wachten is tot ooit in Brussel de staat van beleg begint. Alvorens het EP wordt overspoeld door hordes razende burgers. Slechts de illusie dat ooit deze heilige boontjes het hen toekomende loon zullen ontvangen houd me er vrolijk over.