Het Europese Hof van Justitie heeft de rechten van asielmigranten verder versterkt. En ondergraaft daarmee het Verdrag van Dublin.

Zelfs als de getroffenen al een beschermde status hebben in een ander EU-land, moeten ze persoonlijk worden gehoord, oordeelden de rechters.

Op 16 juli heeft het Europese Hof van Justitie (EHvJ) een arrest uitgevaardigd dat in ons land weinig opzien baarde, maar dat de illegale massa-immigratie verder zal aanwakkeren. Een Duitse rechtbank had geen waardering voor de actie van een Eritrese asielzoeker, die in Italië al erkend was als zogenaamde vluchteling, maar die desondanks opnieuw asiel aanvroeg in Duitsland. Een flagrante schending van de Duitse asielwet en de Grondwet, evenals van de Dublin-regels.

Met haar uitspraak heeft het EHvJ de mogelijkheid voor zogenaamde beschermingszoekers) die al “veilig” zijn en geregistreerd in de EU) om hun favoriete asielland te kiezen – natuurlijk bijna altijd Duitsland met de beste steunpercentages en uitkeringen – opnieuw uitgebreid. Het geldt zelfs voor “vluchtelingen” (zoals de eiser uit Eritrea in deze zaak) die niet alleen elders in de gemeenschap een aanvraag hebben ingediend, maar daar al waren erkend.

Dit was ook de reden voor de juridische poging van het verantwoordelijke Federale Bureau voor Migratie en Vluchtelingen (BAMF) voor het EHvJ om de “vluchteling” in kwestie over te dragen aan de Italiaanse autoriteiten. Volgens de bepalingen van de relevante Dublin-verordening ligt de verantwoordelijkheid voor asiel zoekende onderdanen van derde landen bij de lidstaat waar de persoon voor het eerst het zogenaamde Schengengebied is binnengekomen. Volgens de Europese procedurele richtlijn is een verzoek om “internationale bescherming” niet toegestaan als deze bescherming al is verleend door een ander EU-land.

De Luxemburgse rechters hebben dit nu vernietigd – met het formele voorwendsel dat de afwijzing van een asielaanvraag alleen is toegestaan als de betrokkene vooraf de gelegenheid heeft gehad om persoonlijk te worden gehoord. Vanaf nu kan elke zogenaamde vluchteling die is afgewezen in overeenstemming met de Dublin-regelgeving zijn of haar afwijzing saboteren aan zijn of haar verantwoordelijke EU-land van eerste opvang door soortgelijke claims te doen. Goed nieuws voor asielmigranten en de asielindustrie – dat al druk bezig is zijn rondes te maken.

In de hoorzitting die nu vereist is, wordt verondersteld dat – in dit geval – de Duitse rechtbank moet bepalen of ‘deportaties naar een andere lidstaat voor asielzoekers toelaatbaar zijn vanwege de daar heersende onredelijke omstandigheden’. Eenvoudig gezegd: de Eritreeër in deze casus zou kunnen beweren dat het leven in Italië zo bezwaarlijk is dat hij er recht op heeft om in het welvarende Duitsland te worden opgevangen. Of leest u hier gerust Nederland in plaats van Duitsland.

De uitspraak van het EU-Hof zet dus opnieuw een achterdeurtje open voor asielshoppen door vluchtelingen en vluchtelingenorganisaties. Dit ondermijnt de in Dublin afgesproken regels die waren afgesproken om dit tegen te gaan door de eerst-opvangende staat verantwoordelijk te maken voor vluchtelingen. Tevens maakt het pregnanter dat de EU en de EU-rechters de migratie-agenda verder uitvoeren en lastiger om Wilders en Baudet complotdenken te verwijten.

---

Meer over asielmigranten en de asielmigratie vindt u hier.