Eigenaardige tegenstrijdigheden van de Tweede Kamer
De Tweede Kamer is het hoogste orgaan van democratisch Nederland – volgens de grondwet. Toch stokt de uitvoering van haar werk steeds meer.
Kamervoorzitter Khadija Arib was zondag te zien op TV bij Buitenhof. De eerste helft van het gesprek ging over Arno Rutte (VVD) – daarna volgde het functioneren van de Kamer zelf. “We maken elkaar gek en onszelf”, aldus Arib. Vorig jaar werden er 4.000 moties ingediend – een record. De Kamer is op drift en Arib hoopt dat dit parlement zichzelf zal disciplineren.
Steeds meer Kamerleden voelen zich overvraagd. Van hen wordt geëist contacten te onderhouden met de achterban en journalisten. Voortdurend in contact staan via sociale media met stemmers en tegelijk opboksen tegen een ambtenarenapparaat met een intimiderende kennisvoorsprong.
Dit is opmerkelijk, want feitelijk komt steeds meer van het beleid vanuit de Europese Unie en wordt in Den Haag juist minder beleid gemaakt. De Tweede Kamer “kleurt hooguit nog de lijntjes bij”, aldus een ouwe rot in het vak.
Arno Rutte kon eigenlijk niet naar zijn gezin in Groningen want steeds hing er de dreiging in de lucht van een motie van wantrouwen. Als onvoldoende Kamerleden aanwezig zouden zijn om de coalitie te beschermen tegen een val. Arib benoemde dat parlementariërs worden bedolven onder moties. Er zijn meer instrumenten nodig om de positie van Kamerleden te versterken.
De adder onder het gras is natuurlijk dat de regering op een zeer krappe Kamermeerderheid stoelt en geen behoefte heeft aan nóg meer onderzoek en kritische vragen door een beter uitgerust parlement. Arib zegt zelf dat ze twijfelt of meer ondersteuning voor Kamerleden niet leidt tot nog meer “kippenhok-gedrag”.
Daar komt bij dat meer budget voor Kamerfracties, wellicht naar de afdeling communicatie en PR gaat. Dat leidt tot meer zendtijd voor een partij en niet tot een dieper gravend onderzoek of het controleren van de regering. Dan worden individuele Kamerleden er ook niet sterker op.
Dit is wat ik schreef in mijn proefschrift, De Democratie en haar Media (2017):
“In 2013 stelde Halbe Zijlstra als Kamerlid dat in de jaren zeventig wekelijks over tien tot twintig moties werd gestemd: volgens hem waren moties in die tijd nog redelijk bijzonder. Bewindslieden beschouwden deze nog echt als een correctie van hun beleid. Tegenwoordig worden moties nauwelijks nog serieus genomen. Zodanig zelfs dat het kabinet stiekem in zijn vuistje lacht over de toenemende onmacht van de Tweede Kamer. Dat leidt dan weer tot frustratie bij de Kamerleden, die nog verder in de overtreffende trap gaan bij het toepassen van de middelen.” (p. 313)
En
“De Kamer sprak in 2012-2013 de zelfreflectie uit dat er, hoewel de moties bij meerderheid worden aangenomen, te weinig gekeken wordt naar de uitvoerbaarheid van moties. Om dit te compenseren is in 2009 de zogenaamde intensief voorbereidende hoorzitting opgericht. Maar juist omdat dit instrument zo’n intensieve voorbereiding vergt wordt het maar weinig gebruikt. In 2012 waren alle mondelinge en schriftelijke vragen gebaseerd op berichtgeving in de media en brieven of e-mails van derden.” (p. 317)
Oftewel: er komt iets in de media, Kamerleden stellen daar Kamervragen over, zo komt het Kamerlid in de media. Er volgen moties om die aandacht op te rekken. Als de motie wordt aangenomen, dan komt het aan op de uitvoer er van – wie houdt het in de gaten of de ambtenaren de motie ook echt uitvoeren?
Niemand, want tegen die tijd dat die terugkoppeling relevant is, beheersen weer andere kwesties de media. Dan loont het om achter die nieuwe kwesties aan te lopen en de oude te negeren. De huidige ‘democratie’ is om te lachen, nog los van wat je politieke voorkeur is. Hans Wiegel wist het al: een Kamerlid dat informatie wil, belt het ministerie. Het Kamerlid dat de media wil halen, stelt een Kamervraag.
In 2013 publiceerde ik in Redrafting Europe, the Young Liberals‘ White Paper on the Reform of the European Union. Toen hadden mensen het er al over dat Kamerleden meer naar de EU moesten komen om vanuit de natiestaat de EU te controleren, in plaats van dit aan Europarlementariërs over te laten. Het zou de kloof tussen de EU en de lidstaat verkleinen.
Maar ik schreef dus in dat boek (op p. 32) wat een onzinnig plan dat was. De Europarlementariërs zijn nu al zó druk, dat zij ambtenaren in dienst hebben die namens hen stemlijsten maken en beleidsstukken uitwerken, tot op het punt dat de Europarlementariërs vaak zelf niet weten waarover zij stemmen. Ze stemmen over beleidsvoorstellen die compromissen van compromissen zijn, gesloten door hun kantoorpersoneel.
Hoe meer taken je een politicus geeft, hoe meer personeel je hem toekent, hoe groter de kloof tussen de gekozen volksvertegenwoordiger en de daadwerkelijke beleidspraktijk. Laat staan dat Kamerleden nog tijd en aandacht zouden hebben om even de EU erbij te doen.
Oftewel het probleem van Arib is onoplosbaar. Het nationale parlement voelt zich overbodig gemaakt in een wereld waar het globalisme dominant is. Daaruit volgt kippenhok-gedrag. Meer personeel naar de Kamer sturen maakt dit waarschijnlijk alleen erger: op zijn best leidt het tot symptoombestrijding.
U kunt Sid Lukkassen steunen via BackMe – zo maakt u deze analyses mede mogelijk. U maakt tegelijk ook Sid gelukkig, en uzelf!
Meer van Sid Lukkassen op Veren of Lood vindt u hier.
Geweldig stuk. Hoe zorgen we ervoor dat lieden als Sid Lukkassen een groter platform krijgen? Het stuk is ook compact, dus niet alles kon erin. De vraag is natuurlijk wat de functie is van nationale democratie? Op hoofdpunten is er geen invloed op het beleid. Is dat erg? Natuurlijk (transferunie, rentestand, huizenmarkt, ongelimiteerde massamigratie, Duits schuldcomplex, islamisering, klimaatproblematiek, internationaal beleid). Voorlopig hebben we het over symptoombestrijding door een fantoomparlement.
Heel belangrijk artikel. Met juiste diagnose.
De laatste decennia, functioneert het Parlement nauwelijks in haar controlerende-
en wetgevende taken.
Door het opleggen van dat “EU”-konstrukt – tegen de wil van de meerderheid van de kiezer in !!!!!! –
zijn regeringen, gewoon hun Parlementen gaan omzeilen. Wetten en de Grondwet
worden straffeloos opzij gegooid.
p.m. Rutte regeert via achterkamer-beleid en -budgetten en via uit-bestedingen:
het machts-misbruik van de “voldongen feiten”.
Hierbij worden de gesubsidieerde, nationale omroep-organisaties ingeschakeld, om de kiezer te manipuleren en te indoctrineren.
Het Parlement moet WAKKER worden.
De politieke partijen moeten zich aan hun programma’s houden,
en niet de kiezers bedriegen.
Ook moet het – bindende ! – REFERENDUM terug.
Verder :
De belangrijkste manier om de democratie te redden :
Eerst die opgelegde, onopzegbare, gesubsidieerde NPO = Staats-Omroep opheffen.
Daarna :
NIEUWE, ONAFHNAKELIJKE, VRIJE, KRITISCHE MEDIA :::::::: OPEN DEBAT !!!!!!!!!!!!
Bindende referenda. Directe democratie is de enige manier om deze uit de hand gelopen tragikomedie te stoppen en de vetgevreten ambtenarij te decimeren. Democratie is particratie geworden. De winnaars van verkiezingen worden buitenspel gezet doordat de verliezers met elkaar in bed duiken, ook al sluiten hun verkiezingsprogramma’s en principes totaal niet bij elkaar aan, en met een krappe meerderheid knechten ze het land. Aangezien geen enkele parlementariër het waagt om anders dan de partijlijn te stemmen, hebben de partijen die die (verliezers)regering vormen ook een (krappe) meerderheid in de 2e kamer. Zodoende is er geen echte oppositie.
Dit zijn nog maar een paar voorbeelden die aantonen dat ons huidige “democratische” stelsel totaal verziekt is.
In dit systeem vertegenwoordigt een regering nooit de meerderheid van het NLe volk. Een eenvoudig rekensommetje laat dit zien. Stel:
– 75% van de kiezers brengt een stem uit bij landelijke verkiezingen.
– van die 75% wordt een coalitie gesmeed met een 51% meerderheid.
– Deze coalitie (en de samenspannende coalitiepartijen in de 2K) vertegenwoordigen dus maar ongeveer 37,5% van de bevolking. 62% van de kiezers (demos) wordt dus niet vertegenwoordigd door de regering en men kan niet van een meerderheidsmandaat spreken.
Alleen al hierom dient dit kromme systeem vervangen te worden door een meer directe democratie om nog van democratie te kunnen spreken, want nu regeert een minderheid over de meerderheid.
Inderdaad valt en staat een democratie met de mate waarin de bevolking in- en voorgelicht is. Zolang de geesten worden vergiftigd door de huidige MSM kan iedereen worden gemanipuleerd en binnen een narratief gedwongen.
Deze en voorgaande regeringen ( socialistische landverraders) hebben geen affiniteit met de grondwet. Dat is te confronterend en natuurlijk moet je dan het belang van anderen verdedigen , terwijl je persoonlijke privileges wil! Dat kan niet , dus ongrondwettelijke nonsens gaan uitvoeren en implementeren. Artikel 120 grondwet stelt de Trias politica buiten werking. Commercieel oogmerk in de opsporing en controle ( onwettige BOA’s) . De koning uit de regering , regering is koning en ministers! Ga zo maar door , zaak Wilders is ook een privilege farce van de socialistische landverraders. Politie agenten, KMAR en douaniers worden in hun hemd gezet door de regering en leidinggevenden die grotendeels bruine arm werkers zijn die geen enkel gevoel met de realiteit hebben. Ik heb als douanier aardig wat nonsens voorbij zien komen. Heb zelf ook twee zaken tegen mij gehad , omdat iedereen graag zijn toekomst veilig wil stellen om hun maatschappelijke carrière te bevorderen door het bedrijfsleven voor te trekken en je eigen medewerkers de stront in te trappen. En als je uiteindelijk de zaak wint en wordt geseponeerd , dan zitten die leidinggevenden te slijmen dat je alsjeblieft geen klacht indient , omwille van de slechte behandeling door je leidinggevenden. Om te kotsen die volksverlakkerij.
@ D. G. Neree 4 september om 12:07
Daar mag je het Nederlandse onderwijs nog aan toevoegen.
“Hoog opgeleid” = “Lang geïndoctrineerd”
Ravian, het onderwijs is de afgelopen decennia behoorlijk verziekt ja. Vergiftigd en gehypnotiseerd door neo-marxistische denkbeelden. Een hele lijst die de fundamenten van echt onderwijs hebben doen verrotten.