Voor zowel VVD als CDA als ChristenUnie geldt dat dit partijen zijn met een overwegend cultureel-conservatieve achterban en electoraat, die daar ook voor kiezen.

Daarvoor heb ik geen sluitend bewijs (dat is voer voor politicologen en Maurice de Hond), wel sterke aanwijzingen.

Het gaat om burgers die ‘met rust gelaten’ willen worden, al geldt dat voor de CU het minst. Veranderingen moeten geleidelijk gaan en de welvarende burger niet teveel kosten. Tot nu toe lukt dat nog steeds aardig.

Dit electoraat gelooft niet in radicale breuken met de bestaande politieke cultuur, omarmt nog steeds het binnenhalen van resultaten door middel van het compromis, hecht aan samenwerking met de ons omringende landen (vooral economisch) en miskent de gevaren van de verdergaande Europese eenwording, al is men bewust tegen een federaal Europa, wat dan ook (met de mond) wordt beleden door de CU: Samenwerking JA, Superstaat NEE.

De angsten van GeenStijl, Jan Dijkgraaf en twitteraars met een ban hebben zij niet, van assertieve moslims hebben zij geen last (alleen aardige, gematigde, ingeburgerde), en die paar asielzoekers in de buurt lijken modelburgers (en ik kan u vertellen: veel vluchtelingen doen het ook beter dan onze beruchte bornheroes). Sylvana Simons op tv negeren zij, of haar boetpreken gaan langs ze heen. Zwarte Piet is geen issue in suburbia. Nog niet.

Toch delen zij veel van de zorgen die u en ik ook hebben. Maar ze wachten op de uitbarsting van wat wij al een tijdlang ‘profeteren’. Ze zien het wel, maar toch niet. Het landt nog niet. Ze worden daarin gerustgesteld door hun eigen, lokale politici, die ze soms redelijk goed kennen. Opvallend vaak hoor ik hoe politici en sympathisanten van deze partijen hoofschuddend kijken naar de koers van het kabinet. Dit is de drieslag van hoe ze erin staan:

• bij ons spelen eigenlijk geen ‘landelijke punten’
• we wachten af; een deel van het feitelijke beleid is best goed
• er is geen alternatief, populisten hebben “geen oplossingen”

Vergis u niet, harde cijfers heb ik niet, maar een groeiend deel van het electoraat maakt zich wel degelijk zorgen. Dat vertaalt zich nog steeds niet in hun stemgedrag, in elk geval niet lokaal. Eigenlijk is dat best logisch. Bovendien acht men zich te ‘fatsoenlijk’ om PVV te stemmen.

Let wel, zo gaat het niet in de grote steden. In Amsterdam bijvoorbeeld ligt het CDA openlijk dwars tegen de rode coalitie, veelal eensgezind met het FvD. Anderzijds wonen in de grote steden veel jongeren, die van huis uit met deze partijen vertrouwd waren, en de nieuwe tijd met haar SJW-discours juist omarmen. Veel CU-jongeren zijn opvallend links.

De eerstkomende verkiezingen, die voor de Provinciale Staten, zijn een groter probleem wat dit betreft. Men kan om grofweg dezelfde redenen en overwegingen als rond de raadsverkiezingen op een van deze drie partijen willen stemmen, maar dat wordt dan ook een dito stem voor de samenstelling van de Eerste Kamer.

De afgelopen jaren had ik nooit reden om voor de gemeenteraad geen CU te stemmen. Maar voor de Europese verkiezingen ben ik daar allang van afgestapt. De afgelopen twee Tweede-Kamerverkiezingen heb ik geen CU gestemd. En de laatste keer voor de PS/EK heb ik er zolang mee geworsteld, dat ik het niet eens meer weet. Vermoedelijk is het toen SGP geworden.

Lange uitleg. Maar het wordt zaak om mensen zoveel mogelijk voor te houden dat ze in maart de samenstelling van de Eerste Kamer kunnen beïnvloeden, hoe jammer dat ook is voor wat ze in hun provincie willen zien gebeuren. Waren PS en EK maar niet gekoppeld!