De regering heeft een rapport op laten stellen over de criminaliteitscijfers dat ontluisterend is. De werkelijkheid lijkt de officiële cijfers met een factor vijf te overstijgen.

Dat het nieuwe rapport is gebaseerd op een onderzoek onder burgers is kenmerkend. Ook een vernietigend element uit het rapport is de hoeveelheid zaken waarmee niets wordt gedaan: 57% van de aangiftes en 70 van de internetaangiftes wordt verder genegeerd omdat er te weinig aanknopingspunten zijn.

Ik kan dat niet anders lezen dan als dat de oplossing zich niet op een presenteerblaadje aandient. Alsof je de dienstdoende wachtcommandant verzuchten hoort: “Moeten wij ook nog voor u uitzoeken wie verantwoordelijk is voor het in brand steken van uw auto? Maar die laat je in zo’n wijk toch niet buiten staan?” Als je aangifte doet van een gestolen fiets die je niet in beton goot alvorens haar langs een Amsterdamse gracht te parkeren, kijken ze je aan of je gek bent.

Zó gek is de Nederlandse bevolking dus allang niet meer. Aangifte doen is een hobby geworden voor in je vrije tijd: vaak heb je iets beters te doen waarmee je meer bereikt, maar soms doe je het uit een onbestemd gevoel van dat het je recht is om het te doen.

De meest pijnlijke conclusie die je uit de nu beschikbare gegevens trekken moet, is dat de Nederlandse burger de overheid niet alleen niet vertrouwt, maar daarin ook nog eens volkomen gelijk heeft. Als nu al circa tweederde van de misdrijven niet eens wordt aangepakt, wat betekenen die dalende criminaliteitscijfers waarmee Van der Steur staat te pronken als een kalkoense haan dan anders dan een ontluisterend brevet van onvermogen.

Ook de zo geroemde automatisering, die het mogelijk maakt om via internet aangifte te doen blijkt tegen de burger te werken, want als er geen gezicht bij is, blijkt men nog minder hard te lopen dan anders helaas al het geval is.

Onderwijl is de overheid extreem efficiënt in het ontfutselen van geld aan de burgers via een uitgekiend boetesysteem voor ‘verkeersdelicten’. Waar de prioriteiten van de overheid liggen hoef je de Nederlandse burger dus niet te vertellen. En aangezien men het in de beleidsstukken over die ‘verkeersdelicten’ ook altijd vrolijk heeft over de streefcijfers voor de boetes die men denkt te innen, is ook hier geen twijfel over mogelijk.

Ik heb de politie eerder wel eens “voorheen je beste kameraad” genoemd naar aanleiding van de labbekakkerige behandeling van een bedreiging van Geert Wilders door de politie in Drachten, maar in hoeverre ik dat had moeten uitbreiden naar de overheid als geheel had ik me toen onvoldoende gerealiseerd. Als deze cijfers ook maar benadering kloppen is er iets heel grondig mis. Overigens niets dat de meeste burgers uit eigen observatie niet al wisten, maar toch leuk dat de overheid zich het nu ook begint te realiseren. Als je daarbij optelt dat de politie het niet kan hebben dat hun acties worden gefilmd, en wie ongefilmde acties van nabij heeft kunnen bewonderen, weet dat er met de mentaliteit van de politie zó veel mis is, dat het hele corps ontslaan en opnieuw samenstellen met nieuwe eisen en een nieuwe geen overbodige luxe is.

Enfin, de politiek kennende wordt binnenkort mijn gestolen fiets uit 1986 terugbezorgd, nadat bijna nader onderzoek bleek dat die al 30 jaar opgeslagen stond in een depot waar onbeheerd rondslingerende fietsen werden gestald. Maar voor de rest moet ik geen eisen willen stellen.

Dit zijn de gegevens van een maatschappij in ontbinding. In ieder geval van de maatschappij zoals we die kenden. Er is vaker over gesproken, en niemand vindt het een goed idee, maar de logische conclusie van de nu gepresenteerde feiten is dat kleine criminaliteit zal moeten worden opgelost in goed verleg tussen burgers, zonder tussenkomst van instanties. Als de overheid zich terugtrekt verliest ze haar recht van spreken. Ingewikkelder is het niet.