Er is een nieuwe aanpak van Nederlandse en andere Europese media op gang aan het komen over die vreselijke president Assad van Syrië. U krijgt van ons alvast een voorschot op wat u verwachten mag.

In de Syrische stad Madaya wordt zo’n honger geleden, dat de inwoners van de plaats honden en katten eten. Door de belegering van de troepen van Bashar al Assad en de Libanese Hezbollah hebben de Syriërs geen voedsel, water en elektriciteit meer.

Aldus een berichtje gisterenmiddag op Powned. Nieuwsuur heeft eerder al een paar uitgemergelde Arabieren getoond, en Skynews gooide er nog een schepje boven op. Allemaal vreselijk, daar gaat niets van af. Ook niet mijn favoriete beelden voor als ik me verveel. Je bent ondanks jezelf geneigd te vloeken en mee te willen leven.

Tot je even nadenkt.

Nog geen twee weken terug schreef ik al dat de NOS er op dit onderwerp een volledig eigen agenda op na houdt. En dit is er weer een voorbeeld van. Laat ik U er ook aan herinneren, dat het de NOS zelf was, die er nadrukkelijk op wees dat er rond Damascus een politiek van lokale vredesonderhandelingen leek op te bloeien. Dat was niet geheel correct, maar wel gebaseerd op de overduidelijke wil van het regime-Assad de belegering van dergelijke kleine enclaves als Madaya te beëindigen, omdat het regime de troepen elders beter kan gebruiken. Om dat te bereiken biedt men belegerden een vrije aftocht aan, na inlevering van de zware wapens. Tot op heden zijn dergelijke overeenkomsten door het regime scrupuleus nagekomen, aangezien dat ook in haar belang is.

Is dat in het geval van Madaya anders? Ik zie niets dat daar op wijst. Als de belegerden het niet langer vol kunnen houden, zijn onderhandelingen een beschikbare uitweg. Met andere woorden: wie besluit te blijven zitten waar hij zit, neemt dat besluit met volledig besef van de risico’s voor zichzelf en zijn naasten. Je kunt ook niet zeggen dat men niet weet of het regime te vertrouwen is: men heeft volgens de berichten waaruit ik mijn gegevens haalde de beschikking over Facebook. Men is dus uitstekend op de hoogte van wat er mogelijk is. De kaart (rechtsonder) toont dat er geen directe strategische aanleiding is Madaya onbeperkt te willen verdedigen.

Moet je van het regime dan eisen dat ze hun vijanden van voedsel voorzien? Al wil het regime graag onderhandelen over een capitulatie van Madaya, dat gaat vast niet zo ver dat men er oneindig voor de deur blijft zitten terwijl de verdedigers zelf gezellig met het hele gezin aan de maaltijd gaan.

Wat ik maar zeggen wil: wat hier gebeurt is het gevolg van een min of meer vrije keuze, in een situatie die in geen geval noopt je te laten doodhongeren. Tenzij je verwacht er voordeel uit te peuren. Dat maakt dat ik nieuwsgierig ben naar de staat waarin de verdedigers van Madaya zich zelf bevinden. De soldaten, dus. Zoals U begrijpen zult, hebben degenen die vechten kunnen in geval van een belegering een streepje voor. Wie bekend is met de rücksichtloze wijze waarop Arabieren hun familie kunnen behandelen als ze denken daarvan voordeel te trekken, moet zich wel afvragen hoevéél streepjes de verdedigers van Madaya voor hebben op de mensen die in een staat van uitmergeling op de gevoelige plaat werden vastgelegd.

Veel oorlogen tegenwoordig zijn zeker zozeer propagandaoorlogen als wat dan ook. Kent U het begrip Pallywood? Dat is het fenomeen waarbij Palestijnen een opvallende hoeveelheid reeds overledenen recyclen ten bate van de propaganda tegen Israël. Niet alleen de beelden zijn vaak al elders gebruikt, maar de luid beweende lichamen evenzo. Het is allemaal heel vreselijk zo’n burgeroorlog, zonder meer. Maar dat betekent niet dat we de West-Europese media zich voor het karretje van de islamitische brigades moeten laten spannen. Tenzij ze dat doen in het volle besef van wat zij doen natuurlijk. Maar daar zijn andere namen voor.

Het heeft er dus alles van weg, dat er binnenkort een groot zieligheidsoffensief over u zal worden uitgestort. Bereidt U er maar liever vast op voor.

——————————————————————————————-

Volg ook ons Dossier Wereldpolitiek USA en Dossier Syrië