Er is veel veranderd sinds de massa-immigratie op gang kwam. Veel toezichthouders durven uit angst voor moeilijkheden van diverse aard niet langer basisregels te handhaven. Dat kan niet goed gaan, en dat doet het dan ook niet.

Maandag verdronk een 16-jarige Syrische jongen in een openluchtzwembad in Blerick. Ondanks vele waarschuwingen dat hij niet voldoende goed zwemmen kon ging het toch mis. Het is een klassiek gevolg van de wanorde waarin we maatschappelijk terecht gekomen zijn.

Het is niet de eerste maal dat allochtone kinderen in een Nederlands zwembad verdrinken. Onlangs nog heeft het OM zelfs een veroordeling rond gekregen over nalatigheid van zwembadmedewerkers in Utrecht. Daartegen loopt weliswaar een hoger beroep, maar het is een indicatie dat de problematiek die ik hier aan ga snijden wijdverbreid is. Want hoe ging dat vroeger – en had het altijd behoren te gaan? Wie niet zwemmen kan moet er uit, EINDE discussie!! Wat zegt de chef van de vrijwilligers nu?

“Als mensen niet luisteren naar waarschuwingen en zich niet gedragen, worden ze eruit gezet. Maar bij deze jongen was er geen directe aanleiding hem na de waarschuwing eruit te zetten”

Het punt is niet of mensen zich al dan niet misdragen – het punt is dat iemand die niet zwemmen kan niet in een bad hoort waarin je makkelijk verdrinken kunt. Dat je van de begeleiding niet vragen kunt iedereen voortdurend in het oog te houden is iets dat vroeger als algemeen normaal werd beschouwd, maar dan voelen die arme jongens uit verre oorden zich misschien gediscrimineerd? Of zoiets. Moet je ze dan de hele tijd in de gaten houden? Dat zou inhouden dat je specifiek voor dergelijke badgasten extra begeleiding en toezicht nodig hebt, en dat is te dol om zelfs maar te overwegen. Maar alle badmeesters van Nederland weten wat er in die Utrechtse rechtszaak is gebeurd, neemt u dat maar van me aan. En dus voelt de chef van de toezichthouders duidelijk nattigheid. Paniek alom. Dat leidde tot een volstrekt waanzinnige uitspraak:

Het zwembad wordt gerund door vrijwilligers. “Wij zijn vrijwilligers, maar werken toch op een professionele manier. Het bad is zo groot. Badtoezichthouders hebben er wel zicht op, maar het kan toch gebeuren dat kinderen zomaar in het water gaan spelen en het niet goed afloopt?”

Maar kijkt u nog even terug naar de laatste zin van het eerste citaat hierboven. Er was geen directe aanleiding want hij misdroeg zich niet. Het criterium van onvoldoende zwemvaardigheid is er dus sluipenderwijs uitgevallen, want  je weet maar nooit waaraan die immigranten nu weer aanstoot zullen nemen. Het gevolg is dat men een uitzondering op vaste basisregels maakt. Het is de ultieme lippendienst aan een maatschappelijk discours dat voor velen te moeilijk geworden is, zodat ze wegduiken wanneer ze maar (denken te) kunnen. Gezag uitoefenen is eng en kan de vreemdste consequenties hebben. Men beperkte zich dienovereenkomstig dit adagium daarom maar tot waarschuwingen: Niet doen hoor, jongen! En de jongen deed het toch. What’s new, pussycat?

Deze jongen is dus verzopen omdat niemand de verantwoordelijkheid durfde te nemen hem het zwembad uit te zetten. Rara waar dat het gevolg van was? Het handhaven van basisregels voor veiligheid moet belangrijker zijn dan het tere kinderzieltje van een jongen die bij de anderen in het water wil zijn. Het ontzien van tere gevoelens kan levensgevaarlijk zijn. En niet alleen in een geval als dit.