Zeven jaar geleden , op 29/12/10, stond in de Volkskrant een artikel van de arabist Martin Janssen over het antisemitisme in Europa en de islamitische landen. Zijn stelling was dat antisemitisme en antizionisme nauw verwant zijn en dat het tweede in hoofdzaak een versluierde vorm is van het eerste.

Wie in 2009 de antiracisme conferentie in Durban, Zuid Afrika, heeft gevolgd zal niet vlug meer ontkennen dat in de derde wereld en bij de Verenigde Naties een extreem soort antisemitisme heerst. Vaak inderdaad in de door Martin Janssen bedoelde gecamoufleerde vorm. Maar dit wisten we al langer. Interessanter lijkt me de vraag of antizionisme een vorm van haatzaaien en groepsbelediging is waartegen in Nederland strafrechtelijk zou kunnen worden opgetreden.

De gedachte dat het internationale recht gediend is met het bestaan van de VN is zo langzamerhand een vergissing gebleken. We zijn beter af, zoals ik eerder al eens betoogde, met een organisatie van enkele van de machtigste landen of regio’s in de wereld met een veel beperktere doelstelling, namelijk om bedreigingen van de wereldvrede af te wenden en de welvaart te bevorderen.

Of een strengere internationale handhaving van de norm tegen antisemitisme de holocaust had kunnen voorkomen, kan worden betwijfeld. Toch gaat het daarbij om een belangrijke norm. De schending ervan heeft niet alleen het joodse volk maar ook de westerse samenleving niet te herstellen schade toegebracht. Aangezien het strafrecht dient om de belangrijkste normen in de samenleving te handhaven en levend te houden bij de bevolking, is een tegen het antisemitisme gerichte strafrechtelijke bepaling op nationaal niveau ook nu nog steeds zinvol. Daarbij is het nodig dat het geen dode letter blijft maar dat mensen die zich anti-joods of antizionistisch uiten daadwerkelijk worden vervolgd. Met name ook wanneer dat gebeurt onder de dekmantel van een verdediging van de Palestijnen. Wie over de Palestijnen praat heeft het in feite over de PLO die het op de West Bank en over Hamas die het in Gaza voor het zeggen heeft. Beide zijn terreurorganisaties van dezelfde soort als de organisaties die de aanslagen in Parijs hebben gepleegd.

Het bestaan van het antisemitisme in welke vorm dan ook, zou na de Tweede Wereldoorlog ondenkbaar horen te zijn, maar de praktijk wijst anders uit. De uitspraak van Bolkestein, dat joden zich alleen in Amerika en Israël nog beschermd kunnen voelen is een beledigende maar tegelijk een ernstig te nemen waarschuwing gebleken aan het adres van Europa, waar goed over nagedacht zou moeten worden.

Mij lijkt het dat om technisch strafrechtelijke redenen een vervolging van antisemieten op grond van de bestaande artikelen inzake groepsbelediging of haatzaaien niet de geschikte manier zou zijn om het antisemitisme te bestrijden. Daarvoor bevatten deze artikelen een te vage norm. In het strafrecht hoort, als het goed is, man en paard genoemd te worden. Men formuleert daar zo gericht en zo duidelijk mogelijk. Niet : ‘een telefoontap is verboden’ bijvoorbeeld, maar: ‘hij die met een technisch hulpmiddel een gesprek dat in een woning, besloten lokaal of erf wordt gevoerd opzettelijk afluistert, anders dan in opdracht van een deelnemer aan dat gesprek, wordt gestraft met..’.

Wie antisemitisme met het strafrecht wil bestrijden doet er beter aan een artikel te formuleren als:

Hij die iemand vanwege zijn joodse geloof of afkomst beledigt of anderszins onrechtmatig behandelt , dan wel onwaarheden over het joodse volk of de staat Israël verkondigt, wordt gestraft met.. Dan weten we waar we aan toe zijn en dan wordt ook niet op een oneigenlijke manier het strafrechtartikel in kwestie gebruikt om de vrijheid van meningsuiting te beperken.

Zou zo’n artikel iemand verhinderen om in het openbaar er op te wijzen dat het niet aangaat wanneer Joodse kolonisten met stenen naar Palestijnse burgers gooien zonder dat er daarbij sprake is van zelfverdediging? Zou men niet langer mogen protesteren wanneer Israëlische dienstplichtigen Arabische vrouwen beledigen? Ik weet zeker dat dat nog steeds zou kunnen, maar wel zou het Nederlandse politici verhinderen om buiten de Kamer te suggereren dat dit soort gedrag typerend is voor Israël of dat de bezetting van de West Bank de schuld is van alle onheil in het Midden Oosten. Dit soort socialistische en katholieke politici zouden dan vervolgd kunnen worden en de norm die antisemitisme verbiedt zou op een effectievere manier kunnen worden gehandhaafd dan nu het geval is.

Een voorbeeld van deze vorm van antisemitisme hebben we bij de nasleep van de achtereenvolgende Gaza-oorlogen meegemaakt.

Een aantal Palestijnen met een Nederlands paspoort plaatsten in De Volkskrant van woensdag 9 januari 2009 een ingezonden stuk, naar aanleiding van de eerste van de drie Gaza oorlogen. Zij maakten zich ongerust over de situatie ter plaatse, waar het aantal doden, waaronder kinderen, de vijfhonderd had overschreden op het moment dat het stuk geschreven werd. Honderdduizenden Arabieren en sympathisanten zijn rond die tijd wereldwijd de straat op gegaan om tegen de gang van zaken in Gaza te protesteren, wat in orde van grootte duizend maal zoveel was als dit aantal slachtoffers.

Ongeveer tegelijkertijd met de kinderen in Gaza kwamen als gevolg van geweld een veelvoud aan kinderen om het leven in Kongo Kinshasa. Een ander veelvoud is in hetzelfde jaar om het leven gekomen in Darfoer en op een reeks andere plaatsen in moslim Afrika. Over Syrië waar tijdens de burgeroorlog meer kinderen om het leven zijn gekomen dan in alle Arabisch Joodse oorlogen tezamen hoeven we dan nog niet eens te spreken.

Dat gebeurde zonder soortgelijke menigten op de been te brengen. Waarom deze disproportionaliteit en waarom hoorden we Ramsey Nasr c.s. in al die andere gevallen niet of nauwelijks? Hij is Arabier en voelt zich daarom nauwer met de criminele Arabieren verwant dan met criminele inwoners van Kongo en hun slachtoffers. Daarom. En in Darfoer zijn het niet de Arabieren die de slachtoffers zijn, daar zijn Arabieren de daders. In Palestina zijn ze het allebei.

Ter wille van de slachtoffers van het terroristische geweld in India in diezelfde tijd zijn geen honderdduizenden de straat op gegaan, zelfs in India niet. Hier in Nederland en West Europa al helemaal niet. Terwijl het toch in al die gevallen om onschuldigen ging, kinderen zowel als volwassenen.

In Gaza was het aantal onschuldigen flink kleiner dan het aantal slachtoffers. Daar ging het bij de oorlogsslachtoffers nog steeds in meerderheid om leden van Hamas, want Israël is selectief in zijn oorlogvoering. In Gaza hebben de inwoners zelf om Hamas gevraagd en daarmee impliciet ook om gewapend optreden van Israël.
Dat Palestijnen zich om hun landgenoten bekommeren begrijp ik, maar waarom menen mensen die zich op eigen initiatief hier genesteld hebben dat ze Nederlanders kunnen oproepen om Israël te veroordelen? Of erger, waarom menen Nederlanders dat ze aan zo’n oproep gehoor kunnen geven? We hebben geen Arabische maar wel joodse landgenoten die in Ashdod en Beersheba wonen en die de schuilkelders in moeten wanneer er Hamasraketten op ze afgeschoten worden.

Ik wil niet beweren dat wij geen compassie zouden moeten hebben met de Palestijnse slachtoffers omdat het geen Nederlanders zijn, maar toch niet meer dan met de slachtoffers van moslimfundamentalisten op andere plaatsen in de wereld? Militaire reacties tegen terroristische aanslagen hoort de Nederlandse regering trouwens altijd en overal te steunen, zolang ze proportioneel blijven.

Wat is in dit verband proportie? In Gaza vertelde een man aan een televisie verslaggever dat hij zijn dertien kinderen op verschillende plekken liet slapen zodat hij ze bij een eventueel bombardement niet allemaal in een klap kwijt zou zijn. Dat is een verstandige man, die niet al zijn eieren in één mandje bewaart. Die heeft gevoel voor proportie.

Volgens uiteenlopende schattingen zijn er ooit 367 duizend (schatting van Israël)) of 950 duizend mensen (Arabische schatting) gevlucht uit het Mandaatgebied Palestina tijdens een oorlog van vijf Arabische landen tegen Israël, daartoe opgeroepen door hun religieuze leiders. Daarvan leven er volgens de gegevens van de VN nu nog anderhalf miljoen in Gaza en Palestina en zes miljoen in de Arabische buurlanden. Dat die vluchtelingen niet al lang konden worden opgenomen in de landen waar ze nu verblijven is onbegrijpelijk. Als Nederland in een paar decennia een miljoen ongevraagde moslims kan opnemen die hier op eigen initiatief naar toe zijn gekomen, ze behoorlijk kan huisvesten en van een inkomen voorzien, dan zouden de rijke Arabische olielanden dat in zestig jaar toch ook moeten kunnen, zou je zeggen.

Aan de hulp van de VN en de westerse landen in het Midden Oosten heeft het niet gelegen. Aan geen volk is per hoofd van de bevolking zo veel hulp besteed als aan de Palestijnen. Het lijkt er op dat de ellende van de vluchtelingen een wapen is en blijft in de handen van fundamentalisten en dat er om die reden geen blijvende vrede binnen bereik is.

Intussen was het wel een humanitaire ramp in Gaza, in 2014, in 2012 en in 2009. Naast de doden zijn er bovendien behoorlijk veel gewonden gevallen die als gevolg van de gesloten grenzen onvoldoende medische hulp konden krijgen. Dat de in Nederland wonende Palestijnen ons daarvoor hulp vroegen, sierde ze wel en hun beroep was meen ik ook niet tevergeefs. Maar waarom zij de Nederlandse regering toen gevraagd hebben om Israël te veroordelen voor een actie die we zelf onder soortgelijke omstandigheden ook zouden hebben ondernomen, blijft een compleet raadsel.

Palestijnen mogen dan wel geëxcuseerd zijn als zij in dit conflict de kant van hun landgenoten kiezen, maar dit kan onmogelijk gelden voor de Nederlandse regering. Fatsoenlijke Nederlanders die de oorlog en de naoorlogse tijd hebben meegemaakt blijven onvermijdelijk de Arabische kant zien als de verkeerde kant. Voor, tijdens en na het ontstaan van de joodse staat zijn de Arabieren in de fout gegaan en men hoeft de Arabische geschiedenisboekjes er maar op na te lezen die ook in Gaza overal te krijgen zijn, om te beseffen dat het hier om acties ging die door een rabiaat antisemitisme worden geïnspireerd, van een soort zoals wij in dit land hebben leren verafschuwen.

Gaza is een gevangenis voor zijn bewoners en hun situatie is daar zo goed als uitzichtloos. Het is evident dat die gevangenis ooit ontruimd moet gaan worden. Waar de bewoners dan naar toe moeten is de vraag en met die vraag zouden de ondertekenaars van de oproep aan de Nederlandse regering zich beter bezig kunnen te houden. Israël is een land ter grootte van Noord Brabant, als je de woestijn niet meerekent. Het puilt er nu al uit. Het heeft geen plaats voor vijandige minderheden en al helemaal niet voor een vijandige meerderheid, die gecreëerd zou worden als alles wat nu als vluchteling geldt naar het land van de joden zou komen.

Een vreedzame oplossing van het conflict vraagt om herhuisvesting van alle bewoners van de kampen en daarnaast om het creëren van werk voor de volwassen bevolking. Dan kan ook de hulp stoppen die het probleem tot nu toe in stand heeft helpen houden.

---

Dit essay verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp