De Kerstbijlage van Het Parool was gewijd aan kluchtelingen. Het is een voorbode van wat Nederland te wachten staat: wij zullen verdrongen worden.

Negen leerzame interviews met vluchtelingen. Grootste gemene deler: geen binding met Nederland. Op een paar na kunnen de meesten zich niet inleven in de Nederlanders. Het interview met Boris Dittrich over de vluchtelingenachtergrond van zijn vader staat als enige op internet omdat het dient als in memoriam. Professor Zdenek Radslav Dittrich is op 27 december 2015 op 92-jarige leeftijd in Zeist overleden.

De historicus Dittrich, in 1948 gevlucht voor de communistische machtsovername in Tsjecho-Slowakije, sprak Latijn met zijn Utrechtse hoogleraar, trouwde een Nederlands meisje, thuis werd alleen Nederlands gesproken en de kinderen werd op het hart gedrukt dat ze niet mochten falen, want papa was niet voor niets naar het vrije Westen gevlucht. Niet te vergelijken met de indringers uit het Midden-Oosten.

Soapactrice Helen Kamperveen-Lochem (66), bekend doordat haar schoonvader een van de slachtoffers van de Decembermoorden was, heeft haar hele leven tussen Suriname en Nederland heen en weer gependeld, zoals het uitkwam. Op de foto bij het interview poseert ze behaagziek, als een poezelig jong meisje. Kamperveen begrijpt goed waarom zovelen van haar landgenoten rond de Onafhankelijkheid “de zekerheid van de Nederlandse verzorgingsstaat” verkozen boven “het onzekere avontuur van een jonge republiek.”

Voor iemand die alle kansen kreeg in Nederland, is Kamperveen-Lochem nogal ondankbaar, maar dat heeft ze gemeen met andere Surinamers in de media. Ook zij herkauwt het onjuiste verhaal over ‘Zwarte Piet is racisme’. En dat over de vermeende “openlijke vijandigheid” van de Nederlanders. Zorgen zoals die van Nederlanders die vrezen “voor het eigen plekje” heeft ze niet. Zíj is immers flexibel en kan overal wonen.

Ik ontworteld, dan iedereen ontworteld, is ook het motto van de hondsbrutale gelukszoeker George Arakel (28), een Armeniër met een strafblad als dealer en een Surinaamse vriendin die in Ter Apel werkt. Hij komt niet uit Armenië, maar wil niet zeggen waar hij dan wel vandaan komt, noemt zich ‘Voorbeeld Allochtoon’ en leeft van spreekbeurten voor een Nederlands gehoor dat zich graag laat flagelleren. Zijn ambitie is dat “iedereen uiteindelijk allochtoon wil zijn”. Als de vervanging van de bevolking in dit tempo doorgaat, lukt dat wel.

De Bosnische meester-accordeonist Nihad Hrustanbegovic (42) heeft keihard zijn best gedaan om in te burgeren. Dat hij nu in Frankrijk werkt, komt doordat hij hier door de bezuinigingen niet meer kan leven van de muziek. Hij klaagt dat de westerse wereld sinds de aanslagen van 11 september “twijfels heeft over mensen die van buiten komen. Daar ben ik niet voor naar Nederland gekomen.” Dus omdat híj vluchteling is, moeten wíj iedereen maar binnenlaten?

In de kluchtelingengalerij van Het Parool mag natuurlijk ook een in Somalische lappen gehuld hittepetitje niet ontbreken, rechtenstudente Faisa Abbas (27, geen hoofddoek). Ook uit haar mond komen alleen clichés, van “de standaard-Nederlander bestaat niet” van Máxima tot “Nederland is heel divers.” Verder is een portret van een Koerdische biseksuele, atheïstische man van 24 opgenomen.

In onbenulligheid wordt de Somalische studente alleen geëvenaard door de 66-jarige Nicolette Nowee-Brücher, kind van een Duitse Jood die in de jaren ’30 voor de nazi’s vluchtte. Het dwaallicht vergelijkt geheel volgens de linkse voorschriften de kluchtelingen van nu met de vlucht van haar vader voor Hitler. En ja hoor, daar is de correcte emootsie: ze was natuurlijk “erg van slag” door de uitspraak van Geert Wilders over minder Marokkanen.

Het interessantst vond ik de verhalen van Lászlo Marácz (55), hier geboren kind van Hongaarse ouders die na de opstand van 1956 door Nederland als vluchteling werden opgenomen, en de Uruguayaanse schrijfster Caroline Trujillo. Bij beiden bespeur ik een zweem van inlevingsvermogen in de Nederlanders.

Universitair docent Europese studies Marácz verdedigt het Hongaarse hek en vindt het terecht dat Nederlanders niet staan te springen bij de invasie. Zijn ouders en de overige drieduizend Hongaren werden destijds door middel van gesprekken geselecteerd. Ook andere asiellanden deden toen nog aan profiling. Tegelijkertijd verdedigt Marácz het Schengenverdrag. Hij kent “de waarde van vrij reizen”, vooral omdat hij “weet hoe het is om níét vrij te reizen”. En dús moeten wij de islamitische en Afrikaanse indringers zonder enige selectie maar naar de beste verzorgingsstaat laten doorreizen? Onbegrijpelijk dat hij niet inziet dat dit zelfmoord is voor Nederland.

Marácz gelooft niet in asiel verlenen op puur humanitaire grond: “Er zijn altijd belangen. Landen vergrijzen en hebben goedkope arbeidskrachten nodig.” Hiermee bekent de EU-expert zich, in tegenspraak met zijn verdediging van het Hongaarse patriottisme, tot de ontwrichtende VN- en EU-ideologie van de replacement migration.

Het eerlijkst vond ik de Uruguayaanse Caroline Trujillo (45). Ze noemt zichzelf ‘een soort gelukszoeker’. Ook zij heeft geen band met Nederland, ze voelt zich alleen thuis in Amsterdam. Indringend vertelt ze wat migratie met een mens doet.

“Kleine vluchtelingen lopen een schade op die moeilijk te herstellen is. De hechting die je als jong kind moet opbouwen met je omgeving is bij ons verwoest. In mijn geval, een drang tot zelfdestructie en het onvermogen stabiele relaties op te bouwen.”

Er staat ons nog heel veel ellende te wachten. Migranten zonder enige betrokkenheid bij Nederlanders, uitvreters, bendes en lui die hier de boel willen komen islamiseren. Wil je een realistisch toekomstbeeld? Vraag het aan de asieleisers zelf.