Dit weekend ging bij 350 Amsterdamse horecazaken de regenboogvlag in top. Dat is mooi. Maar, vroeg ik mij af: welke strijd wordt hier gestreden? Of gaat het slechts een uiting van solidariteit die weinig betekent?

Uitingen van solidariteit hebben wat mij betreft alleen betekenis als het niet vanzelf spreekt dat je die uiting doet. Dat er een zeker – hoe zal ik het noemen – een statement (?) uit spreekt. Dat het niet geheel zonder risico is. Daar zit ook mijn probleem met veel progressieve manifestaties  in veilige tijden. Zou er ook maar één Amsterdamse horecazaak zijn die er één klant minder door zou ontvangen door die vlag uit te steken? Dat dat moeilijk voorstelbaar is maakt het als gebaar van solidariteit tamelijk leeg – meer dan een sticker op de voordeur die zegt dat je ook mee doet aan een feestje is het niet meer. In tijden dat er niets aan de hand is kun je dat wellicht nog doen, en denken dat beter niet voorhanden is. Maar dat dat gevoel afkalft, liet de NOS ongewild zelf al zien in haar berichtje hier over:

Initiatiefnemer Donnie Bergsma, werkzaam in de homohoreca, maakte zelf mee hoe een mishandelde dragqueen een bar binnen rende. “Zij was in elkaar geslagen door drie jongens, wat ik heel erg vond. Mensen keken ernaar, maar deden eigenlijk niks. Ze werd uitgelachen. Ze kreeg het gevoel dat het haar schuld was, en dat raakte me heel erg”, vertelt hij bij AT5.

Tja. Ik herinner me het bericht hierover te hebben gezien. Drie jongens. Zo’n typisch neutrale NOS-uitdrukking waarvan iedereen weet dat er de ‘usual suspects’ mee worden bedoeld. Zij, die niet genoemd mogen worden. Staken die 350 Amsterdamse horecazaken zaterdag de regenboogvlag uit om het geweld van jong islamitisch tuig aan de kaak te stellen?

Het idee zou me aan staan, al lijkt een wat subtielere formulering wenselijk ook zonder dat het Amsterdamse stadsbestuur op tilt zou slaan. Maar als duidelijk zou zijn waarom het hier gaan moest, hoeveel van die 350 Amsterdamse horecazaken zouden zaterdag die vlag hebben uitgestoken? Ik vrees hoogstens een stuk of 50. Solidariteit in de horeca gaat zelden verder dan het punt waar de ruiten er uit vliegen. Plus,  dat ik vermoed dat het stadsbestuur de actie in zo’n geval zou hebben veroordeeld, en nota hebben genomen van degenen die toch meededen.

Welke strijd wordt hier gestreden, tegen wie en waarom? Solidariteit zonder inhoud en zonder de bereidheid zelf maar enig risico te nemen, is voor mij geen solidariteit. Mensen keken ernaar, maar deden eigenlijk niks. Dat was de zin die deze hele actie helaas perfect samenvatte.