Putin-vriendje, islamofoob, fascist, racist. De lijst is onaangenaam, en wordt steeds langer. Gutmensch zou er om dezelfde reden ook op moeten welbeschouwd, en politiek-correct, niet te vergeten. Maar wat je er ook van zeggen wilt: het zijn gemeenlijk etiketten om groepen weg te zetten, en ze te labellen met een etiket dat suggereert dat er met hen iets mis is, iets onzindelijks. U heeft een denkmankement, lijkt men in het gunstigste geval te bedoelen.

Een vervelend bijverschijnsel van deze etiketten, is dat het op voorhand de geëtiketteerde lijkt te verplichten zichzelf te rechtvaardigen. Telkens maar weer. Is dat, omdat standpunten zo onduidelijk zijn, of omdat men zich er verdacht mee maakt? Onmiskenbaar is het doel ervan het laatste te bewerkstelligen, en dat is op zich een onfrisse manier van argumenteren. Want tegelijkertijd behelst een dergelijk etiket een diskwalificatie. Het betekent: in ons wereldje behoef je met een verhaal waar dergelijke elementen in zitten niet te verwachten serieus te worden genomen – ongeacht wat je te zeggen hebt. Makkelijk, maar tegelijk riekt het naar een eigen gebrek aan argumenten.

Dergelijke etiketten zijn bruikbaar als je binnen een bepaalde groep praat, en je hebt behoefte aan een snelle aanduiding van een zekere manier van denken. Als je vrij abstract spreekt over ‘anderen’. Maar dat verandert acuut van karakter, als het in zwang raakt als aanspreekwijze: door iemand grosso modo in te delen, plak je daarmee ook de onzindelijke associaties mee, en dat is maar al te vaak de bedoeling. Een SP’er beschuldigen van nationaal-socialistische sympathieën impliceert een wereld van gedachten waar niemand zich senang bij voelen kan (voor het gemak zet ik neo-nazi’s hier zelf weg als … enfin, U begrijpt het hoop ik). Soms heeft dat tot gevolg dat een socialist van SP-huize daarom enorm krampachtig moet uitleggen dat hij geen nationalistische sympathie:en heeft – terwijl die partij op dat gebied wel degelijk een profiel heeft, waar overigens niets op aan te merken valt.

En dit alles maakt dat ik me nu verplicht voel iets te zeggen over waarom ik, over bijvoorbeeld de Syrische burgeroorlog, schrijf zoals ik schrijf. Mijn analyse is dat de USA voor Europa op dit moment een veel minder gunstige partner zijn in de strijd tegen islamitisch extremisme dan Rusland dat is. Daarmee kunt u het oneens zijn. Een ander punt waarom ik belangrijk vind te volgen wat in Rusland gebeurt, is dat daar een herstel van een positie plaatsvindt, die dertig jaar lang slapend is geweest, en nu weer ontwaakt (iets dergelijks gebeurt overigens ook in China). Opnieuw is dit iets waarmee de USA niet gelukkig is, maar is dat een argument om te schrijven vanuit Amerikaans perspectief? Ik vind dat niet op voorhand logisch, en ook binnen de USA zijn er voldoende mensen die geneigd zijn verder te kijken dan Amerikaanse wensen en propaganda. Maar maakt me dat een Putin-vriendje? Ik kijk waar naar mijns inziens het Nederlands, soms ook het Europees belang ligt. Shoot me.

Vind ik dat de Russen daarom ongebreideld hun gang mogen gaan? Nee. Vind ik Assad een onfrisse dictator? Absoluut. Mijn probleem is dat ik geen alternatief dat verbetering brengen zal, niet voor het vrije westen, niet voor de Syriërs ook. Ik zie eerst en vooral een oorlog die zolang zij zich voortsleept enorme aantallen slachtoffers zal blijven vragen, en alleen maar kan eindigen met een enorme moordpartij van de winnaars op de verliezers. Is er ruimte voor een compromis, vredesbesprekingen en een zekere status quo? Gebruik uw verstand, dit is het Midden-Oosten.

Ditzelfde zien we terug in de kreet dat het GeenPeil-referendum Putin in de kaart zou spelen. Een vrij bizar argument, aangezien het een situatie is waarin de EU zichzelf heeft gemanoeuvreerd heeft, en niet iets dat voor ons land een begerenswaardige positie is. Hoe sneller we ons daar uit terug trekken, zoveel te beter. Dat GeenStijl bestaat uit Putin-vriendjes, is te belachelijk voor woorden, maar juist het gebruik van het woord Putin-vriendje maakt het al bijna noodzakelijk.

Putin zelf beoordelen is een moeilijker geval. Wat het niet makkelijker maakt, is dat de EU zich al een jaar of 15 à 20 in een richting beweegt die minstens zo onvrij is. De vergelijking gaat beslist nog niet op, maar is minder belachelijk dan hij geweest is. Wie zich herinnert hoe de westerse maatschappij een jaar of veertig terug in elkaar stak, moet beseffen dat er veel is veranderd, en bepaald niet ten goede.

Soms moet je zaken tegenover elkaar zetten om te zien waar iets wringt. Het idee dat ‘onze’ kant op voorhand altijd gelijk heeft getuigt van weinig intelligentie.