Een paar dagen was er op Twitter een ongelijke strijd gaande tussen een aantal opiniemastodonten en een fossiel dat meent ook recht op aandacht van de publieke opinie te hebben.

Centraal in deze discussie ophef staat het levende fossiel DJ van Baar, die de afgelopen jaren voor zijn levensonderhoud steeds verder afhankelijk lijkt geraakt van Joshua Livestro en zijn Jalta. En daarom van arremoe maar mee is gaan zingen met diens steeds veranderende wijsjes. Van Baar werd afgelopen weekend venijnig gevloerd (vooral: lezen) door Arthur van Amerongen, die er genoeg van begint te krijgen door vreemde figuren van fascisme te worden beschuldigd. Terecht. Dat Van Baar nog 7 jaar zal moeten sappelen alvorens in het niets van de AOW-gerechtigden te verdwijnen is niet Arthurs probleem. Dat fascisme-geroep gaat vervelen, en dat het nonsens is weet iedereen. Het is alleen een uiting van afgunst.

Maar hoe pathetisch ook: genoeg is genoeg. Bas van Putten (zie screenshot hieronder), die ik verder niet ken maar zegt PvdA te stemmen, was er helemaal klaar mee:

Wie op internet gaat rondsnuffelen in allerlei accounts komt inderdaad een rijkdom aan beledigingen over en weer tegen, waarin ook Rob Hoogland (Telegraaf) zich nog mengde, en waarbij Joost Niemöller in dit obligate lijstjesfetisjisme door Van Baar zelfs vergeten werd,. U begrijp: de emoties liepen hoog op. Maar het gegil had maar één centrale figuur: de wild om zich een slaande Van Baar.

Van Baar is iemand die zichzelf tot het naoorlogs verzet rekent omdat hij wel eens tegen de wind in plast. Daar krijgt hij zelf misschien een nat broekje van, maar ik ken bijna niemand die er van onder de indruk is. Behalve dat niemand graag naast hem zit heeft het vrijwel geen effect. En dat niemand nog aandacht schenkt aan de stukjes waarvoor de Volkskrant hem schijnt te betalen zal hem vast ook niet lekker zitten. Hij moet nog zeven jaar, nietwaar?

Dat Van Baar via Twitter ten aanval trok, en niet de telefoon pakte of anderszins beschaafd een discussie begon bewijst eigenlijk al wat ik hierboven zeg. Maar er zit nog een tweede element in. Van Baar blafte zelf het hardst over de trollenlegers die hem zouden aanvallen, maar is wat hij zelf in deze kwestie deed iets anders dan trollen? Want Van Baar is te laf om iemand in zijn gezicht aan te spreken. Daar heb ik ervaring mee.

Slechts eenmaal ben ik tegelijk met Van Baar op een sociale gelegenheid geweest: 6 jaar geleden op het jaarlijkse etentje waarmee de Dagelijkse Standaard aan teambuilding placht te doen. Ook Van Baar schreef in die tijd voor DDS, en gratis eten is gratis eten als je toch in Amsterdam woont. Een paar weken te voren had ik hem in een column vrij achteloos weggezet omdat hij iets onzinnigs had beweerd. Tot mijn grote verbazing begon halverwege het etentje Van Baar (van de verste kant van de tafel, inderdaad) te bassen of iemand wist wie die Juvenalis eigenlijk was, want hij had zich de week tevoren nogal aan mijn column geërgerd.. Ik stak een vinger op. En wie is dat dan? vervolgde hij in mijn richting. Ik stak weer mijn vinger op.

Meer woorden werden er niet aan gewijd. Gesproken heb ik hem ook niet – als hij er wat over te melden had moest hij maar komen leek mij. Hij kwam niet. Van Baar bleef angstvallig aan de andere kant. Was het mijn zware zwarte leren jas, mijn vervaarlijke uiterlijk, mijn scherpe pen? Ik heb geen idee.

Van Baar is een juffershondje dat alleen wat roept als de wederpartij veilig vèr weg zit. Het naoorlogs verzet moet dan ook op hem wachten tot het sein ‘alles veilig’ gegeven is. En zoals u uit deze anekdote begrijpen zult, kan Don Arturito nooit echt een fascist zijn. Want dan zou Van Baar nooit het risico hebben genomen hem lastig te vallen.