Sneeuwvlokjes (snowflakes), kent u die nog? Ook in de USA willen ze maar niet uitsterven. Hun bestaan begint langzaamaan vooral vermakelijk te worden. Eens kijken hoe lang zo’n sneeuwvlokje dat verdraagt.

Als u dacht dat het Nederlandse leed over Zwarte Piet uniek is, vergeet dat dan maar. In de USA zijn de aanvallen op het Kerstfeest intussen legio, en zoals gewoonlijk pogen de weldenkenden – anders genoemd: de weekdieren van de samenleving – zich aan te passen aan wensen die geen aanpassing vragen, maar onderwerping.

Verstandige mensen halen er nog slechts hun schouders over op – Lamawaaien. Het gejengel van de beter opgeleiden (beter geïndoctrineerden?) is een studie op zich waard. Helaas ook een groep die verontwaardigd begint te miauwen als je hen uitlacht.

Het liedje Baby, it;’s cold outside, is een oude dubbelzinnige song van kort na WW2. De schrijver kreeg er in de jaren veertig een Oscar voor omdat het in een film verpakt zat, en sindsdien staat het vastgeroetst op Kerstrepertoire. Stond, want een aantal radiozenders die hun goede naam (??) niet kwijt willen raken, hebben het in de ban gedaan. Want gezien de portee van het leid is het een logisch doelwit voor de #MeToo-hysterie.

Het gaat over een man die probeert na de gezamenlijke maaltijd zijn winterse bezoek te ontdooien, om het eens elegant te zeggen. De parbleu’s van de jongere, o zo kwetsbare generatie zullen niet van de lucht zijn geweest zodra ze begonnen te begrijpen waarover het ging. Dat het mogelijk ook de oorzaak is geweest van hun eigen bestaan (OK, in de nahand want een generatie verder) maakt het schandaal er niet minder op. Eigenlijk is het lied de meutigheid zelve, maar toch moet er worden geprotesteerd.

En rond deze tijd maken mensen graag tijd vrij om daarmee de spot te drijven. Dat kan nooit hard en intensief genoeg, wat mij betreft. Dit is eigenlijk vooral lief, maar niet vrij van venijnige uitvallen.

Terwijl ook de oudere progressieve generatie niet al te hysterisch deed over een nachtje elders onder de dekens. Of pogingen die gezelligheid tot stand te brengen. Om wijlen Hugo Brand Corstius te citeren, na een stevige rant over het gezeik van vrouwen die het aanbod van een kopje koffie aanvaardden midden in de donkere zaterdagnacht, en dan boos waren dat hen een andere surprise werd bereid: “Nou dames, nu weet U het: als u mijn aanbod van een kopje koffie aanvaardt, kunt u morgenochtend best een kopje krijgen, maar eerst gaat er vannacht geneukt worden”.

Mogelijk zei hij het iets subtieler – uiteindelijk werd hij beschouwd als een literator van formaat – maar dit was toch de strekking. En waarom zou hij ongelijk hebben? Wat met een dergelijk aanbod bedoeld wordt begrijpt iedereen, en in een beschaafde maatschappij kan NEE ook in tweede instantie nog. (weet wel wie uw gezelschap is!!)  Wie het niet direct snapt krijgt het later wel door zijn vrienden uitgelegd na een relaas van zijn wederwaardigheden. Zeker als hij opmerkte liever een kop thee te willen en de deur in zijn gezicht kreeg (zoals mij ooit overkwam).