Loyaliteit is voor elke overheid een belangrijke overweging bij het kiezen van haar dienaren. Dat zou het ook voor de Nederlandse overheid moeten zijn geweest, ware het niet dat in ons land het arrogante onbenul op dit vlak hoogtij viert. Jarenlang heeft men voetstoots aangenomen dat nieuwe Nederlanders zó blij waren met hun nieuwe land ( èn nationaliteit), dat het met die loyaliteit wel snor zat. Maar nu blijkt volkomen ten onrechte.

Net zo min als van achtereenvolgende regeringen, zult u van mij horen dat migranten niet te vertrouwen zijn omdat zij migranten zijn. Maar dat betekent niet dat je daarom ook zonder verdere inspectie uit kunt gaan van een loyaliteit die er in de praktijk niet blijkt te zijn. Laten we eens beginnen met de Turkse AKP-aanhangers, die het regime-Erdogan nu blijken te hebben voorzien van lijsten met daarop de namen van Turkse kinderen van wie men een affiliatie met Gülen-aanhangers vermoed. Het is natuurlijk volstrekt bespottelijk dat tweede en derde generatie Turkse medelanders nog zó’n sterke band met Turkije voelen, dat die boven de band met Nederland gaat. Niet alleen blijkt dat het geval, maar er is woede als je er iets over zegt. Duidelijker kun je het falen van de integratie sinds de jaren zeventig niet demonstreren.

Een ander voorbeeld, dat gezien het omzichtige taalgebruik niet alléén Turken betreft, is dat van politiemensen die kwetsbaar blijken voor druk vanuit hun oorspronkelijke etnische gemeenschap bij het uitoefenen van hun taken. Kortom: hun etnische achtergrond blijkt hen chantabel te maken. Voor Nederlanders met dubieuze antecedenten in de familie is een baantje bij de politie een onmogelijkheid. Volkomen terecht, zekerheid voor alles nietwaar? Maar als het gaat om etnische groepen staat de deur wagenwijd open – alle deuren eigenlijk, tot aan die van de kluis toe.

Waarom zijn deze mensen ooit in dienst genomen? Omdat men vond dat er meer acceptatie van politiegezag zou kunnen ontstaan als mensen uit dezelfde etnische groep gezag uitoefenden. Maar de praktijk leert nu dus dat andersom vaker voorkomt. Want nooit heb ik een bericht gezien waarin werd benadrukt dat Turkse (of uit andere etnische groepen) politiemensen aangifte deden over pogingen hen met hun etnische achtergrond te chanteren. En als dat wel gebeurd is, zou ik daarvan graag cijfers zien. Uitgebreid, gedegen en overtuigende cijfers – als de overheid die leveren kan tenminste, en als zij dat niet kan vraag ik me af of degenen die er verantwoordelijk voor zijn eigenlijk wel als competent kunnen worden beschouwd?

De politievakbond wil nu een uitgebreid onderzoek, waarvan de minister van V&J nu zegt dat het al plaatsvindt. Overigens: minstens dertig jaar te laat, lijkt me zo. Als het kalf verdronken is, ontdekt men de put, lijkt het motto te zijn als het gaat om de loyaliteit van overheidsdienaren van niet-Nederlandse achtergrond.

Maar ook staan politiemensen binnen hun eigen etnische groepen volgens Struijs steeds vaker onder druk. “Ze krijgen dan te horen: jij hoort bij ons, geef ons informatie. Collega’s melden ons dat, en ik wil meer van dat fenomeen weten. Daar hebben we onvoldoende oog voor.” Hij noemt specifiek politiemensen van Marokkaanse, Turkse, Albanese en Vietnamese afkomst.

Het is een verhaal dat al vaker is aangekaart, maar dat door de Politiek-correcte meute stelselmatig is weggelachen. Keer op keer. Dat mensen nog steeds – en in het geval van een aantal nationaliteiten zelfs standaard – een andere nationaliteit kunnen hebben naast de Nederlandse, getuigt van laksheid in de omgang met de Nederlandse wet, en onbegrip voor de manier waar mensen in elkaar zitten. Hoe loyaliteit werkt, kortom.

Want een dubbele nationaliteit blijkt voor niemand een sta-in-de-weg als het gaat om functies waarmee indirect de electorale trouw van migranten werd gekocht – zoals de afscheiding van DENK feitelijk bewees.

Dat sinds jaar en dag politieke jankerds onder instemming van laffe politici van progressieve huize hebben volgehouden dat er geen probleem was, zou op zijn minst een uitgebreid excuus verdienen. Het zal u niet verbazen dat ik van hen niet verwacht dat ze hun eigen feilen ooit zullen toegeven – jarenlange ervaring, zullen we maar zeggen.