Nederland beleeft een nieuw dieptepunt binnen een bekend patroon. Iedereen slachtoffer, maar het meest bezorgd zijn we om gevangenen.

Want wat schreef de NOS gisteren?

De gevangenissen in Nederland zien een toename van het aantal kwetsbare gevangenen, zoals mensen met een verstandelijke beperking, drugsverslaving of psychische problemen.

En er zijn ook niet genoeg mensen om voor ze te zorgen! Dat werd vergezeld van een plaatje dat nu niet bepaald aan een gevangenis denken doet:

Is dit een slachtoffer? Voor dementerende bejaarden en andere èchte zwakken zijn alleen kleine hokjes en minimale zorg beschikbaar tot ze creperen, maar voor maatschappelijk afval is het beste niet goed genoeg.

Want voor het eerst is de inspectie van het gevangeniswezen langs geweest bij penitentiaire inrichtingen. En daaruit kwam?

De inspectie sprak met mensen uit de directie, maar ook met medewerkers van de gevangenenzorg. Ze pleiten voor een andere, en soms intensievere begeleiding.

Het mocht de zieltjes eens aan iets ontbreken! Het wordt nog erger:

Wel wordt opgemerkt dat in alle instellingen het besef aanwezig is dat er veel mensen zitten met een licht verstandelijke beperking. In toenemende mate is er individuele zorg voor deze groep, staat in het rapport, maar “systematische screening aan de voorkant of tijdens detentie is nog niet overal bekend of opgezet”

Er zijn tijden geweest dat men er van uit ging dat iedereen gelijk geboren is. Nu is men er achter dat dat ècht niet zo is, en heeft derhalve iedereen die niet die verhoopte vorm van gelijkheid vertoont een licht verstandelijke beperking. Het klinkt anders maar het is een zelfde manier van benadering, alleen verder doorgeredeneerd en veroorzaakt door dezelfde licht verstandelijke beperking: het gelijkheidsdenken.

Achterliggende gedachte: wij moeten hen helpen, want zij kunnen er zelf niets aan doen.

Eigen verantwoordelijkheid van de gevangenen? Nee, ze zijn ziek, en moeten geholpen worden. Gebrek aan moraal? Moraal is een psychisch dwangmiddel uit die donkere 19e eeuw. Hulp is geboden, en voor de oorspronkelijke functie van een gevangenis is niet langer ruimte: dat is gemeen tegenover zieligerds die zich niet verweren kunnen.

Een ander aandachtspunt zijn de wachttijden voor psychiatrische gevangenissen. Uit de gesprekken komt naar voren dat mensen die psychische zorg nodig hebben, nu soms in een isoleercel moeten wachten op een plaats in een specialistisch centrum.

Maar de privacy van de patiënten mag zeker geen geweld worden aangedaan:

Ook wordt er in het rapport aandacht gevraagd voor gebrekkige informatie-uitwisseling als gevolg van de privacywet, verschillen op gebied van scholing bij de instellingen en de grote personeelstekorten.

Maar ook dat wordt gezien als een taak van de overheid:

Het lukt de gevangenissen maar moeilijk om gediplomeerd zorgpersoneel te vinden. “In combinatie met een sterk complexer wordende doelgroep is dit een steeds meer naar voren komend knelpunt”, staat in het verslag.

De tendens naar een nette omgang met gedetineerden heeft geleid tot een volkomen verknipte attitude en een totaal gebrek aan realiteitszin.

De uiteindelijke slachtoffers zijn altijd weer de mensen die van deze vaak agressieve lieden te lijden hebben eer deze worden gedetecteerd en kunnen worden gedetineerd in ‘hulpcentra’ – want zo zullen de gevangenissen van de toekomst wel gaan heten als we niet oppassen.

Tenzij je in de nor terecht komt omdat je je verkeersboetes niet tijdig hebt voldaan.

Dit land is totaal gestoord aan het worden.