Bokito herinnert zich Nederlandse Leeuw vooral als een mooie droom.

De warmte van het lijf dat tegen me aangeperst lag werd een beetje drukkend. Loom en behaaglijk keek ik om, en zag mijn vader boven aan de trap in mijn woonkamer staan. Hij knikte. Ik wist dat ik in slaap gevallen moest zijn, want hij is al een paar jaar dood, maar het gevoel van welbehagen bleef. De kat stapte beledigd weg van mijn zijde, zodat het gevoel van een warm lijf dat zich nadrukkelijk had gemeld ook was verklaard. Loom in een droom – het is het soort dichterlijkheid dat voor matige poëten voelt alsof het toch ooit nog wat worden kan, ondanks alles. Banen beloond met hopen bananen, dat soort werk.

Het was ook het soort gevoel dat ik had bij mijn bezoek aan Nederlandse Leeuw, vrijdag. Op stap met vrienden en collega’s, veel bekenden en de herkenning bleef gelukkig beperkt tot mijn gezelschap, en sloeg mij over. Hannibal die een beledigde Chris Aalbers plotseling op zijn schouder sloeg met de kreet: nepnieuws! Om vervolgens weg te duiken teneinde zijn zwager te vermijden, die ook nadrukkelijk probeerde te doen alsof die hem niet zag, en leek te denken dat dat lukte. De top van de Amsterdamse 50+-lijst met wie het gezellig wijn drinken was en diverse andere bekenden, soms van jaren her. Wat Hannibal zaterdag direct al een warm bad noemde, werd het voor mij pas door de dromerige herinnering op de bank in mijn huiskamer.

Niet dat het niet leuk was, maar hetzelfde probleem als van zoveel goedbedoelde bijeenkomsten was dat weinigen de omvang van de problemen leken te beseffen. Dansend op de rand van de vulkaan wachten tot de uitbarsting plaatsvindt, en dan bij aankomst in de hemel klagen bij Onze Lieve Heer dat het einde te plotseling kwam, zoiets. De aanbevelingen die hier gisteren besproken werden zijn tezamen genomen veelzeggend: te weinig, te lief. Wat resteert was het gevoel van hoop dat even opflakkerde, en de herinnering hoe het zijn kan. Want zoals de sfeer was vrijdag, zo zou de maatschappij altijd moeten zijn. Inclusief de bezoekers die eigenlijk alleen voor de hoofdspreker kwamen, en daarom direct na zijn act vertrokken om de bus terug naar Groningen te halen.