Ironie kan uit de aard van haar wezen slechts heel zelden spectaculair zijn. Maar de ironie der DNC (Democratic National Convention) die gisteren begon, toont een complex van factoren dat ik maar moeilijk anders omschrijven kan.

In Philadelphia – stad van broederlijke liefde – ging gisteren de Democratische Nationale Conventie van start waar Hillary Clinton op het schild zal worden gehesen. Clinton is de lieveling van het Nederlandse establishmant. Dat dat Nederlandse establishment van ons gewend is zich met buitenlandse politieke partijen te identificeren, mits die maar claimen hoogverheven idealen na te streven zie je nergens zo duidelijk als bij die voorliefde voor de Democratische Partij. Iedere schijn van objectiviteit gaat over boord als het over ‘geestverwanten’ gaat, liet Michael Persson vanmorgen in De Volkskrant weer eens zien:

Het lijkt alsof er hier in Philadelphia een groter kwaad te bestrijden is dan in Cleveland vorige week.

Tja. En dat, terwijl op Amerikaanse politieke bijeenkomsten de buitenlandse pers vrij opzichtig wordt genegeerd. Onbenullige lokale advertentieblaadjes uit de outback van Idaho worden met meer enthousiasme begroet. Misschien dat Persson meent dat er Cleveland een groot kwaad te bestrijden viel, maar verder dan de constatering dat er iemand tot kandidaat gekozen werd die niet alleen niet de instemming van het Democratische partijvolk had, maar ook niet van de eigen Republikeinse partij-elite kwam hij eigenlijk niet.

En het had zo mooi moeten worden. Hillary Clinton ging er van uit dat de Republikeinse broederstrijd in de primaries lang nadat zij de nominatie binnen had zou voortduren. Het liep anders: Donald Trump was al een maand zeker van de nominatie aleer Hillary – veel minder overtuigend ook – de nominatie binnen sleepte.

De Democraten zouden de USA laten zien hoe je een eensgezinde Conventie houdt, nadat de Republikeinen in Cleveland hun eigen partijelite niet zagen verschijnen ter ondersteuning van de nieuwe presidentskandidaat. Het liep anders: een paar dagen terug openbaarde WikiLeaks een lawine aan emails, die onmiskenbaar aantoonden dat de voorzitter van de Democratische Partij geen neutrale rol had gespeeld tijdens de primaries. Ze stapte gisteravond op, en werd direct in dienst genomen door het campagneteam van Hillary Clinton. Dat zou je schaamteloos kunnen noemen, maar het is eerder een bekentenis dat men Schulz Wasserman niet graag los ziet rondlopen met een potentieel explosief verhaal dat Hillarys laatste kansen om zeep zou kunnen helpen.

Ook nog wat betreft die eensgezinde Conventie: voor de deur stond een grotere massa demonstranten dan in Cleveland had gestaan. Deze mensen protesteerden tegen het onrecht dat Bernie Sanders was aangedaan. En ze hadden onmiskenbaar meer gronden voor hun protest dan de beroepsdemonstranten in Cleveland. Sanders, die gisteravond zijn aanhangers opriep dan toch maar Clinton te steunen, vroeg hen ook de spreekkoren tegen HRC te staken. Dat stelde zijn fanatieke aanhang duidelijk teleur, want hiermee gaf de laatste Democraat van wie men dacht dat hij principes had de geest.

Emails
En dan dat verhaal over die uitgelekte emails! Hillary Clinton beschuldigde gisteren de Republikeinen er van dat ze zich door de Russen lieten steunen, die verantwoordelijk zouden zijn voor het hacken er van. Sinds McCarthy een ongehoorde beschuldiging in de USA – en niemand leek het iets te kunnen schelen. Wat ik in de verslagen ook miste was de constatering, dat als Hillary eerder had bewezen haar mail tegen de regels in van een eigen mailserver te versturen, dat de beschuldiging dat de Russen verantwoordelijk zijn voor het uitlekken van die mail wel een heel zuur randje heeft. Omdat het zou onderstrepen hoezeer Clinton ongeschikt is voor de hoogste post in het land.

Allemaal zaken waarover de Nederlandse media zich niet druk maken. Of negeren, zoals dat de Nederlandse Postcodeloterij 25 miljoen over maakte naar de Clinton Foundation – officieel een goed doel – dat geld ging regelrecht door naar het verkiezingsfonds van Hillary. Zelfs de Nederlandse regering schijnt daar aan te hebben bijgedragen. Dat kan de pers in Nederland dan ook weer weinig schelen.

Je zou bijna gaan geloven dat die Bilderberg-verhalen toch een greintje waarheid bevatten.