Dat alle maatregelen om de Corona-crisis te bestrijden met een maand worden verlengd voelt niet fijn, maar was te verwachten. Het vertelt ons tevens andere dingen.

Het begint een zekere gezapigheid te krijgen, de maatregelen tegen het Corona-virus. Zo komt het op mij althans over als men het maatschappelijk middelveld instemmend begint te citeren:

De basisscholen en middelbare scholen in Nederland hebben begrip voor de beslissing van het kabinet om de scholen dicht te houden tot na de meivakantie. “Het liefst hebben we kinderen morgen in de klas, maar we begrijpen heel goed dat dit besluit is genomen”, zegt Rinda den Besten van de PO-raad voor basisscholen in het NOS Radio 1 Journaal.

De verlenging tot en met 28 april (4 weken) was voor niemand een grote schok, behalve wellicht voor de exploitanten van vakantie in eigen land bedrijven. De voorjaarsvakantie is hiermee officieel overleden verklaard, en de zomervakantie wordt bedreigd. Elders zag ik de opmerkelijke maatregel dat vakantieparken open mogen blijven, maar men wel WC-blokken en sanitair moet sluiten.

De regering begint eindelijk op stoom te geraken in de aanpak van de crisis, en de langdurige indolentie eer er daadwerkelijk werd aangepakt rechtvaardigt een politiek onderzoek – na de crisis.

De voortdurende maar onzinnige vergelijkingen met griep waarmee mensen zich gerust stellen verdient overigens wel wat extra aandacht. Het opmerkelijke daaraan is namelijk niet dat we Corona met griep vergelijken, maar het fatalisme waarmee we accepteren dat jaarlijks duizenden mensen ten offer vallen aan de reguliere griepgolf.

Dat die vooral ouderen en zieken wegneemt doet weinig ter zake als je er even over door denkt. We geven griepprikken, maar aangezien je ook daar ziekig van wordt en die bovendien niet garandeert dat je de griep daadwerkelijk ontloopt vraag ik me af hoe effectief die prik de facto is, want het verlaagt de weerstand door middels een korte ziekte tegelijk weerstand op te bouwen. Op mij is het altijd meer overgekomen als een soort aflaat – maar toen was ik jong genoeg om met enige arrogantie te zeggen dat ik er toch geen last van had. En zo was het ook.

Dat fatalisme waarmee we de griep als doodsoorzaak accepteren is echter ietwat verbijsterend, zeker aangezien griep als doodsoorzaak in specifieke gevallen nooit wordt geregistreerd. De aantallen slachtoffers worden afgeleid uit de cijfers van het aantal jaarlijkse overledenen, waarna men dat afzet tegen de verwachte statistische sterftecijfers. Het resultaat is het aantal griepdoden voor een gegeven jaar.

Dat is vrij bizar. Veel prioriteit lijkt bestrijding niet te hebben.

Het betekent dat griep als doodsoorzaak is geaccepteerd op een manier die nogal ongezond aan doet. Het is geen kwestie van herd immunity, maar van herd fatalism. Niet voor niets behoorden tot de eerste lemmata die Google gaf na zoeken op herd fatalism het onderwerp ‘mazelen‘, gevolgd door het infame herd immunity zelf, in verband met Corona. Let wel, ik zocht op de Engelse termen.

Dit betekent dat voor de toekomstige omgang met Corona slechts twee scenario´s denkbaar zijn:

• Een jaarlijkse bestrijdingscampagne zoals met griep
• Totale uitroeiing.

Wie praat over herd immunity kijkt naar scenario 1, wie het ziet als een epidemie redeneert volgens scenario 2. Maar nu de dodelijkheid van het virus ook jongere mensen aantast is scenario 1 niet langer verdedigbaar. Het is cru, maar het vertelt ons hierdoor ook heel veel over de attitude van de overheid tegenover oudere mensen. En waarom men in Nederland zo laat over ging tot een bestrijding van Corona als epidemie.

---

Meer over het Corona-virus (Covid-19), de wijze van aanpak en haar economische gevolgen vindt u hier op Veren of Lood.