Premier Netanyahu van Israël heeft ooit in Duitsland gezegd dat het de Palestijnse grootmoefti van Jeruzalem – Amin Al-Hoesseini – was, die Hitler op het idee gebracht heeft van de holocaust.

Dat is niet nieuw, het was al veel langer bekend. Hitler wilde de joden eigenlijk verbannen naar Madagaskar, maar als gevolg van de oorlog was dat plan nog onmogelijker geworden dan het eerder al was. De ‘bekende historici’, die nu beweren dat er geen bewijs bestaat voor het verzoek van de grootmoefti, zwijgen erover dat er ook geen bewijs voor bestaat, dat Hitler persoonlijk de opdracht tot de holocaust gegeven heeft. Wat wel zeker is, is dat niemand in het Duitsland van 1941 iets dergelijks had kunnen organiseren zonder een bevel van Hitler.

Op dezelfde manier is het ondenkbaar dat Al-Hoesseini Hitler iets anders gevraagd zou hebben dan om er voor te zorgen dat de Duitse joden, die Hitler van plan was het land uit te zetten, zijn kant niet op zouden komen, via Oost Europa en het ‘neutrale’ Turkije. Het enige alternatief was fysieke vernietiging.

Daarover is ophef ontstaan en Merkel vond het nodig in het openbaar te verklaren dat dit er niet toe leiden kon, dat Duitsland de verantwoordelijkheid voor de Shoa voortaan van zich af zou kunnen schuiven, om die bij de Palestijnen neer te leggen.

Ik begrijp de opwinding niet. Het gaat hier om een klassieke monocausale redeneerfout. Al Hoesseini was een fervente joden hater en hij heeft met Hitler over ‘die Judenfrage’ gesproken, dat staat vast. En of hij Hitler nu wel of niet gevraagd heeft om de joden in Duitsland te vermoorden, zodat ze niet naar Jeruzalem zouden komen, het is Hitler die het bevel heeft gegeven tot de vernietiging, dat kan helemaal niet anders. Dus van een afschuiven van de verantwoordelijkheid voor de holocaust kan helemaal geen sprake zijn. Evenmin trouwens voor een ontkenning van de Jodenhaat bij Palestijnen en andere Arabieren.

Dus voor al die drukte moet een andere reden zijn. Waarom men hierin een reden ziet om de moordpartijen door Palestijnen opeens minder ernstig te vinden en Netanyahu te beschuldigen van haat zaaien en daarmee impliciet de Jodenhaat van de Palestijnen te ontkennen, is onbegrijpelijk, tenzij je daar een vorm van antisemitisme achter zoeken kunt.

Waarschijnlijk ook had de onrust in Duitsland en de VS te maken met de onbegrijpelijke maar lang gekoesterde wens van de Amerikaanse overheid – ongeacht of die nu Democratisch of Republikeins is – om in het minieme gebied ten westen van de rivier de Jordaan twee vijandige nationaliteiten van ieder acht miljoen mensen hun eigen staat te geven en te hopen dat ze dan voortaan in vrede samen zullen leven.

Het is al heel lang duidelijk dat dit nooit gebeuren gaat. Het westen weigert eenvoudig de logische consequentie te trekken dat er dan een veilig heenkomen voor de Palestijnen dient te komen, liefst zo ver mogelijk van de joodse staat af.

Als het Netanyahu ernst is met het beschermen van de levens van zijn burgers dan zal hij de Palestijnen minimaal de rivier over moeten zien te krijgen, daar lijkt helemaal geen alternatief voor te zijn. Doet hij dat niet, dan komt het er vroeg of laat tot een verschrikkelijk bloedbad. Dat is een bericht dat hij aan Obama niet kwijt kon en evenmin aan de Amerikaanse en Europese media. Dus waarom hij er niet mee gewacht heeft tot er in Amerika een andere president zat, met meer begrip voor de situatie in het Midden Oosten, is voor mij een raadsel.

Het kan zijn dat hij er toen nog van overtuigd was dat zo’n president er nooit ging komen. Maar ook dan is niet helemaal begrijpelijk wat de zin was van zijn démarche bij Angela Merkel. De houding van de progressieve media en de politici die zich door die media laten leiden is moeilijk te volgen voor een normaal mens en dat had hij kunnen weten. Ze zien voor hun ogen in Syrië gebeuren wat de consequenties zijn als je het geweld eenmaal zijn gang laat gaan in de Arabische wereld, maar ze houden de ogen ervoor gesloten. Er is in het Midden Oosten geen alternatief voor ingrijpen in een vroeg stadium, als er ergens geweld uitbreekt. Wie eenmaal het geweld uit de hand laat lopen creëert een mini-holocaust[1].

Obama was dat vergeten, maar ook in Syrië woonden vroeger joden als een van de vele minderheden in dat land. Maar lang voor dat de soennieten de christenen, de Alawieten en andere begonnen uit te moorden, deden ze dat al met de Joden, die toen en masse naar Israël zijn gevlucht.

Israël is de enige plek in het Midden Oosten waar Joden relatief veilig zijn, dat wil zeggen als ze daar vermoord worden is er tenminste een overheid die er tegen optreedt. Tot dan toe was dat in elk geval een element in het Palestijnse probleem waar men in Amerika oog voor had.

Persoonlijk was ik niet zo enthousiast over presidentskandidaat Donald Trump. Maar als je ziet wat progressieve presidenten als Obama en Jimmy Carter te weeg gebracht hebben, dan is Trump misschien wel het mindere kwaad. Diens idee om de Palestijnen te huisvesten in Puerto Rico zal wel niet helemaal serieus bedoeld zijn, maar het is wel goed als er in de VS eens nagedacht wordt over de vraag waar ze met de bewoners van Gaza en de WestBank heen moeten, als we een nieuwe oorlog tussen Arabieren en Israëli’s willen voorkomen.

---

1. Dat is wat Assad gedaan heeft. In het kader van de Arabische Lente wilden de soennieten in Syrië een meerderheidsregering en daarmee een einde aan het régime van Assad. Er brak een soennitische opstand uit met steun van Turkije en van de oliesjeiks. Assad trad niet onmiddellijk hard genoeg op. Zijn vader deed dat een generatie eerder wel. Dat heeft toen in een paar dagen tijd enige tienduizenden doden gekost in Homs. De hele wereld stond daar toen verslagen bij en keek ernaar. Zijn zoon reageerde humaner en nu loopt het aantal doden in de honderdduizenden.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

Meer over Israël vindt u hier op Veren of Lood.