De onrust in Iran bereikt vanavond de Veiligheidsraad van de VN. Dat wordt weer een klein dilemma voor de Nederlandse diplomatie, die als het om het MO gaat het liefst doet alsof dat niet bestaat.

Terecht is anders, maar de afzijdige opstelling van de EU (de Nederlandse opstelling is braaf identiek) maakt dat probleem groter dan terecht is. De reactie dat mensenrechten minder belangrijk zijn als de EU zaken anders ziet is van een bedenkelijk niveau, waaraan je helaas steeds vaker de ondergeschikte status van de kleine EU-landen herkent. En natuurlijk zie je dat prompt terug in de nieuwsberichten van de Nederlandse staatsomroep, die afgelopen dagen krampachtig probeerde iets van evenwichtigheid aan te brengen waar geen evenwichtigheid te bespeuren valt.

Waar denkt men dat deze tegenbetogingen zijn ontstaan? Dat wat Iraniërs spontaan in de kroeg besloten dat de eigen regering het beter doet dan de demonstranten vinden, en recht had op een steundemo? Overigens gaan de demonstraties wel degelijk nog door, al is nu Revolutionaire Garde ingezet, en heeft een hoge Iraanse rechter al aangekondigd dat de demonstranten tegen het bewind zich mogelijk schuldig maken aan  moharebeh, wat vrij vertaal betekent dat je in oorlog bent met God (Allah). In een theocratie is dat nooit een prettige beschuldiging, en het is regelmatig de basis in rechtszaken die onveranderlijk eindigen in executies van de beschuldigden.. Er zijn al meer dan 1000 arrestaties verricht, en de vraag is nu of de demonstranten een adempauze namen om vandaag na het vrijdaggebed (in islamitische landen altijd een gevaarlijk moment waarop de vlam in de pa kan slaan) opnieuw voluit te gaan, of dat de onrust inderdaad vermindert. Tot op heden was de onrust vooral door het hele land heen merkbaar, maar het afknijpen van social media zal naar verwachting de meer afgelegen provincies buiten spel plaatsen, zodat het regime zich kan concentreren op de demonstraties in Teheran en de andere grote steden.

De USA zit daar minder mee, en president Trump al helemaal niet, zo lijkt het.

De USA kondigde vandaag al sancties aan tegen Iraanse bedrijven, nog vóór de vergadering vanavond. De USA riep eerder deze week via vicepresident Pence al op tot een stellingname door de EU, maar het ziet er niet naar uit dat de EU meer zal leveren dan het onbenullige kool en geit-dingetje waarop onze minister van Buitenlands Handjesschudden zo verbazingwekkend trots was. Zeker niet als je ziet hoe de situatie ter plekke zich ontwikkelt.

47 Died today in Masjid Suliman city
please retweet and show the world what is happening#Iran #IranProtests pic.twitter.com/xB4fMfXIMG

— Iranian Revolution (@Iranian_re) January 3, 2018

Wat zich in Nederland en deels ook de EU afspeelt heeft alles te maken met de houding die men in navolging van Obama in 2009 aannam tegenover de Groene Revolutie. Waar men bij de Volkskrant nog het moreel besef had een tegenstander van het Ayatollah-bewind aan het woord te laten, liet men in Trouw een volger van Obama praten, die wat vage opmerkingen debiteerde alsof het allemaal al was afgelopen. Ook onze media (hier ook door Freek van Beetz aan de kaak gesteld) die niet rechtstreeks worden aangestuurd zijn grotendeels slaafs van karakter, en er nog trots op ook. Bijna alsof je de Duitse Minister van Meningenonderdrukking praten hoort. Impliciete steun ook voor het programma van minister Ollongren, die al even hijgerig als Maas & Macron van vrije meningsuiting af wil.

Ook dit is navolging van de lijn die ex-president Obama graag volgde. Politico bracht het dinsdag ook al terug tot een afrekening van Trump met Obama. Ook al zou dat zo zijn (en er valt zeker iets voor te zeggen!), dan nog getuigt het van weinig moreel besef om dat in dit verband als eerste ter sprake te brengen terwijl de Iraniërs nog steeds proberen iets van een verandering in het beleid van hun regeerders te forceren. Maar moreel besef lijkt minder dan ooit belangrijk te zijn voor de Regenten van dit moment. De reacties op de gebeurtenissen in Iran zijn het zoveelste signaal van de paniek die onze regerende klasse bevangen heeft. Hun weigering protesten te steunen die mutatis mutandis eenvoudig ook op henzelf van toepassing zouden kunnen blijken etaleert een obsessie met macht, niet met moraal.