Hendrik Steenhuis, Elianne van Rens en Sijbrand Krans. Zeggen die namen U iets?

Steenhuis was een groot deel van zijn carrière een fiscalist op het ministerie van financiën. Elianne van Rens een soort persrechter, beter in het naar buiten brengen van de opvattingen van anderen dan in het vormen van een zelfstandig oordeel. Van Sijbrand Krans had nog nooit iemand gehoord. Die drie werden als rechters uitgekozen voor het proces Wilders 2.

De voorzitter van de Raad voor de Rechtspraak had er beter aan gedaan zijn opvattingen over wat een politicus mag vóór het proces te bespreken met de mensen in de rechtbank Den Haag, die deze rechters hebben aangewezen. Het is duidelijk dat dit proces er nooit had horen te komen en dat niet de competentie van de betrokken rechters de reden is geweest voor hun aanwijzing in deze zaak.

Wilders had gelijk dat het hier om een politiek proces ging en dat progressief Nederland het nodig vond dat hij veroordeeld werd. Desnoods veroordeeld zonder strafoplegging, als maar vast stond dat niet alle politieke opvattingen in Nederland geoorloofd zijn.

Zo’n veroordeling is ook niet zonder gevolgen. Zonder dat zouden reeksen critici in binnen- en buitenland niet zo gemakkelijk durven zeggen dat Wilders dan misschien wel niet helemaal Goebbels of Himmler te vergelijken is, maar dat het toch aardig die richting uitgaat.

Als er iets dom is van ons progressieve establishment dan is het deze kruistocht tegen een rechtse politicus die zich aan alle democratische spelregels houdt. Men beseft in Haagse kringen onvoldoende dat als Wilders van het toneel verdwijnt er een ander in zijn plaats zal komen die met zekerheid minder democratisch zal zijn dan hij.

Er bestaat bij een groot deel van de Nederlandse en Europese bevolking een afkeer van het progressieve establishment. Die afkeer zoekt een politieke uitweg. In plaats van dankbaar te zijn dat iemand daar democratisch en geweldloos vorm aan geeft, smeken de progressieven als het ware om een rechtse beweging die wel aan het sjabloon voldoet van de rechts-radicale nazi. Daarbij zien ze over het hoofd dat, anders dan Wilders, de nazi’s helemaal niet rechtsradicaal, maar linksradicaal waren. Nationaalsocialisten heetten ze niet voor niets. Wijlen Jacques van Doorn heeft aangetoond dat het wel degelijk ook socialisten waren.

Progressieven zijn wat de socialisten van vroeger zich tegenwoordig noemen. Het zijn de progressieven zijn die tegenwoordig het antisemitisme belijden, maar uit een soort schaamtegevoel dat ‘kritiek op Israël’ wensen te noemen. Ze weigeren domweg te erkennen dat hun beschermelingen in het Midden Oosten de jeugd daar opvoeden in het meest rabiate antisemitisme dat maar denkbaar is. In de Palestijnse gebieden worden terreur plegers als helden vereerd en wie kiest voor de Palestijnen in hun conflict met Israël is wel degelijk een mens van laag allooi.

Het zijn dit soort mensen die niet ophouden te verklaren dat Israël zich niet houdt aan de normen en waarden die in het westen gelden, zonder zich te realiseren dat in het Midden Oosten andere normen gelden en dat wie daar geen rekening mee houdt daar niet zal overleven.

Ik denk niet dat Wilders in maart zoveel stemmen gaat krijgen als zijn positie in de peilingen nu doet vermoeden. Mensen die hem steunen weten dat een regering met hem als premier uitgesloten is en dat als ze een rechtse regering willen ze beter op de VVD kunnen stemmen. Maar dat neemt niet weg dat zijn invloed toe zal nemen zolang de progressieve elite de gewone mensen zo tegen de haren in blijven strijken.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp