De media lopen over van de meninkjes. Dat is geen groot bezwaar, maar dat wordt het wel wanneer het kletskoek is over belangrijke zaken.

Economie vind ik geen wetenschap, maar dat vind ik van mijn eigen vak, de juristerij, ook niet. Mijn liefhebberijen, zoals geschiedenis en filosofie, zijn evenmin wetenschappen. Ik doe gewoon niet aan wetenschap, maar ik heb wel bewondering voor mensen die gedisciplineerd hun ideeën aan de feiten kunnen toetsen. Wetenschappers moeten er mee kunnen leven dat in 80% van de gevallen de nieuwe ideeën waar ze mee komen niet blijken te kloppen en dat alles wat ze denken en doen steeds opnieuw moet worden bijgesteld.

Mensen die het meer van invallen moeten hebben, zoals ik, of van het formuleren van wat andere mensen bedacht hebben en wat zij hebben gelezen, die hebben het gemakkelijk. Wij bekritiseren maar een eind weg en zolang we daar andere mensen mee kunnen overtuigen kunnen we daar een boterham mee verdienen of, als we eenmaal gepensioneerd zijn kunnen we ons zelf daarmee amuseren. Vooral dat laatste is freewheelen. Je doet het voor je eigen lol en als je er ook nog iemand anders mee blijkt te amuseren is dat meegenomen.

Wat me eigenlijk verbaast is dat in de kranten op dezelfde manier gefreewheeld kan worden als wij dat doen op onze blogs. Een blog is tenslotte iets, dat kun je lezen of overslaan. Niemand betaalt er voor en dat doe je voor een krant of tijdschrift wel. Dat verplicht uitgevers, vind ik, tot een zekere controle op de kwaliteit en die blijft nog al eens achterwege.

Vermeulen in de Volkskrant van 2/6/12 noemde dat ‘de columnisten hebben een grote vrijheid’. Dat zal wel. Maar kranten geven die vrijheid en kiezen hun mensen uit, dus er zich helemaal aan onttrekken als daar onzin uitkomt kunnen ze niet, vind ik. De lezer kan het overslaan en zal dat ook vaak doen denk ik, maar dat is voor de krant geen excuus.

Ik sla negen op de tien keer het rubriekje van Arnon Grunberg over dat op de voorpagina staat van de Volkskrant. Dat is niet omdat ik zijn Nederlands slecht vind, of omdat ik vind dat hij geen talent zou hebben. Dat vond ik van Harry Mulisch ook niet. Maar Mulisch vond ik daarnaast wel een zelfingenomen man, die zijn gebrek aan kennis camoufleerde door het épateren van burgers met een soort quasi geleerdheid. Iets dergelijks vind ik van Grunberg. Ik vind hem lui en hij roept maar wat over de meest uiteenlopende onderwerpen zonder er eerst behoorlijk over nagedacht te hebben.

‘Waar je ook geld aan uitgeeft, er is altijd wel iemand die het weggegooid geld vindt’. Dat slaat op Wilders en zijn kort geding om te proberen het Nederlandse ja voor het noodfonds voor Griekenland tegen te houden. Hij vindt dat een gebrek aan solidariteit met Grieken en Spanjaarden. Als je met de Zeurolanden niet solidair wilt zijn dan moet iemand uit Sneek dat ook niet zijn met iemand uit Sittard, vindt Grunberg.

Wilders vond voorlopig alleen maar dat het hier een controversieel onderwerp betrof en dat stemming erover moest wachten tot na de verkiezingen. Dat kort geding hoorde kansloos te zijn, omdat de rechter nu eenmaal niet gaat over de besluitvorming in het parlement. Maar rechters respecteren hun eigen grenzen tegenwoordig wel vaker niet en ik kan me voorstellen dat iemand als Moskowicz dan zoiets probeert.

Dat Wilders het noodfonds weggegooid geld vindt is waar, maar dat het geen serieus standpunt zou zijn is niet waar. Veel deskundigen zijn het met hem eens dat het binnen de euro houden van Griekenland – en misschien ook van Spanje – niet gaat lukken. In dat geval is een fonds dat dit wel gaat proberen inderdaad weggegooid geld. Daar kun je verschillend over denken, maar een krant hoort zoiets aan zijn lezers uit te kunnen leggen en er niet zo maar iets over te roepen.

Grunberg verwart het herfinancieren van staatsschulden met het toestaan aan landen als Griekenland om die staatsschuld steeds verder op te laten lopen. Wanneer we dat in Europa op grote schaal toestaan dan betekent dit het faillissement op termijn van veel meer landen dan Griekenland en in elk geval een ernstige aantasting van de concurrentiepositie van dit continent.

Dan vergelijkt hij solidariteit tussen Nederland en Griekenland met solidariteit tussen Sneek en Sittard. Dat is nu precies de politieke vraag die op het moment in Europa aan de orde is. Willen we door met een verdere federalisering, waardoor we op den duur een VS van Europa krijgen, of willen we de diversiteit en onafhankelijkheid van de regio’s behouden waar Europa groot mee is geworden? Willen we eigen overheden op een zo laag mogelijk niveau, zo dicht mogelijk bij de mensen? Of willen we een megaoverheid in Brussel die tegen de zin van de betrokkenen polders onder water kan zetten op straffe van hoge boetes? Of waar men de wegenbouw stopt omdat een knaagdier, dat overal in Europa voorkomt, opeens lokaal zeldzaam geworden is?

Solidariteit met de mensen in Griekenland en Spanje heeft daar niets te maken. Die worden niet beter van een noodfonds. Die worden er alleen beter van als ze zo snel mogelijk uit een te dure euro stappen, waar hun economie niet tegen bestand is.

Daar kun je allemaal wel anders over denken en veel mensen doen dat ook, maar je kunt er niet zo lichtzinnig over schrijven als Grunberg doet. Hij heeft er geen verstand van en geen zin om zich er in te verdiepen. Dan moet de krant iemand anders inhuren om over dit soort onderwerpen te publiceren, denk ik dan.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdoirp