Een paar jaar geleden dook vrij plotseling het fenomeen Lonsdale-jongeren op. Dat leidde tot groot politiek misbaar van de usual suspects op dit vlak.

In NOVA was er een discussie waaraan meegedaan werd door Michiel Smit, indertijd de meest rechtse politicus uit Rotterdam, maar ook door de populaire ChristenUnie-vertegenwoordiger André Rouvoet en door Leen Verbeek, een voormalige welzijnswerker en later commissaris van de koning in Flevoland. De discussie werd geleid door Paul Witteman en Clairy Polak. Het was – zoals te verwachten was – een geval van allen tegen een.

De commissaris, die toen nog burgemeester was van Purmerend, nam het voortouw. Hij vond de Lonsdale-jongeren, die we nu al weer vergeten zijn, een groter gevaar dan de moslimradicalen en haalde om dat betoog kracht bij te zetten een politierapport aan, ik neem aan van de Purmerendse politie.

Toch was hij het levende bewijs dat het niet waar kon zijn wat hij zei. Nederland stond niet achter de Lonsdale-jongeren: het was andersom, iedereen was tegen ze en dus zijn ze ook nooit een echt gevaar geweest voor dit land. In Nederland werden de Lonsdale-jongeren door de publieke opinie veroordeeld. Zij konden niet rekenen op de steun van brede lagen van de Nederlandse bevolking.

Ze kunnen dus ook nooit een kern gevormd hebben voor een opkomend nationaalsocialisme, zoals in het Duitsland van het interbellum. Zij provoceerden veel meer hun eigen ouders dan de nieuwe Nederlanders. Dat blijkt wel uit de keuze voor het soort symboliek dat ze hanteerden. Ze wisten precies waarmee je ouders, leraren en commissarissen van de koning van linkse huize de kast op krijgt. Het zijn symbolen die Marokkanen of Turken niets zeggen[1].

Die publieke steun hebben de moslimradicalen wel, en nog steeds. Die kunnen niet alleen in het Midden-Oosten massa’s mensen de straat op krijgen, maar ook, als dat nodig is, de Nederlandse islamitische schooljeugd.

Een politieke of sociale groepering die het provocatieve gedrag van de Lonsdale-jeugd steunt is er niet. Ook de meest rechtse partij van Nederland nam in  het openbare debat afstand van hun symboliek, van hun brandjes en van de knokpartijen die ze uitlokken.

Toen een grote moslimdemonstratie in Amsterdam schandalige antisemitische leuzen meedroeg en scandeerde, deed de organisatie en de politie daar niets aan. We hebben toen meegemaakt dat bijna zestig jaar na de Tweede Wereldoorlog een Joodse voorbijganger, herkenbaar aan zijn keppeltje, het vege lijf moest redden op de Dam door Krasnapolsky in te vluchten.

De Lonsdale-jongeren vormden door hun agressieve optreden een dankbaar kristallisatiepunt voor een herleving van de onzalige linkse cabal voor de multiculturele samenleving, die de integratie van de nieuwe Nederlanders in de weg heeft gestaan en ons met een tweedeling in de Nederlandse samenleving heeft opgescheept.

Het is van de gekken dat de Lonsdale-jongeren door radicaal links werden opgeblazen tot een wereldfenomeen, terwijl men de ogen ferm gesloten hield voor het geweld in onze vier grote steden, waardoor landelijk bekende politici uit het hele politieke spectrum van tijd tot tijd bescherming nodig hebben, van de linkse burgemeesters Cohen en  Aboutaleb tot aan het rechtse Kamerlid Wilders en waardoor de allochtone politica Hirsi Ali haar huis en dit land heeft moeten verlaten.

---

1. Van de achtergronden van hun eigen swastika’s en runentekens weten de jongeren over het algemeen niets. Wat de ouderen onder ons vergeten zijn, is dat die symbolen helemaal geen intrinsieke betekenis hebben en tachtig jaar geleden dus ook hier heel neutraal waren. Hun verwerpelijke inhoud hebben ze pas gekregen door de misdaden van de Duitse nazi’s en hun bondgenoten.

---

Dit artikel over Lonsdale-jongeren verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.