Dit is een vervolg op mijn stuk van vorige week zaterdag over Eurabië – met name over de VN-organisatie UNAOC – al ziet u dat er op het eerste gezicht niet direct aan af.

Ik begin namelijk over overeenkomsten en verschillen tussen ruzies in de openbare ruimte enerzijds en de problematische verhouding tussen mohammedanen onderling anderzijds, en op een bijzonder aspect van de strijd rond de mohammedaanse sluiering. (Op het niet gehoofddoekte meisje van de foto kom ik helemaal aan het einde nog even terug)
Wanneer je als oplettende, niet al te schijterige burger, in de openbare ruimte getuige bent van een oplopende ruzie of zelfs van een man die een vrouw mishandelt, moet je voor jezelf verschillende vragen beantwoorden. Een van de zaken die je moet inschatten, is de kans dat beide ‘partijen’ zich samen tegen jou zullen keren, wanneer je je er met woorden inmengt of goede daden denkt te gaan doen.

Allerlei narigheid in verre landen kan ook de neiging oproepen om ‘je’ ermee te bemoeien. Dat ‘je’ staat hier natuurlijk niet of nauwelijks voor individuen, maar voor overheden, internationale samenwerkingsorganisaties en mensen die serieus over de agenda’s daarvan nadenken. Wanneer je nadenkt over uitingen van haat tegen vrouwen in landen waar een gedachtegoed overheerst dat daarvan doordrenkt is, is direct duidelijk dat de zaken niet zo simpel liggen als ‘op straat, ergens in Nederland’. Vanuit de meer beschaafde delen van de wereld kunnen we eigenlijk betrekkelijk weinig doen voor de vrouwen in die landen. Zelfs het (veel voorkomende) verschijnsel van kinderverkrachtingen (j/m) in Afghanistan kunnen we niet van buitenaf door middel van doelgericht (fysiek) optreden binnen 10 of 15 jaar uitroeien. Dat zou immers de bereidheid vergen om jarenlang een reusachtig aantal militairen te stationeren in dat land en, belangrijker nog, minstens enige duizenden (chemische?) castraties uit te voeren. Wanneer de hele wereld buiten dat afschuwelijke oord erachter zou staan, was het misschien nog op te brengen, maar dat is niet het geval. Een van de weinige dingen die we wèl kunnen doen is in onze eigen landen keihard en voorbeeldig optreden tegen die kinderverkrachtingen en aanverwante zaken, zoals (erkenning van) huwelijken met meisjes die de puberteit nog niet bereikt hebben. Om maar een kleinigheid te noemen.

Helemaal ingewikkeld wordt het wanneer het gaat over hoofddoeken en dergelijke. In het grote schema van de maatschappelijke verhoudingen in en tussen landen, heeft het ijveren voor de mohammedaanse sluiering heel verschillende doelstellingen; doelstellingen die zelfs enigszins met elkaar op gespannen voet staan.

Aan de ene kant heb je de doelstelling om te discrimineren, zoals die direct kan worden afgeleid uit de basisdocumenten van de leer van Mohammed: discriminatie tussen enerzijds vrije mohammedaanse vrouwen en anderzijds mohammedaanse slavinnen en ongelovige vrouwen (33:59). Daarnaast is er de doelstelling om wereldwijd het gedachtegoed uit te dragen dat vrouwen in het algemeen inferieur zijn, en meer in het bijzonder dat in geval van aanranding of verkrachting, in principe de vrouw schuldig is.

Wanneer het Iraanse ayatollah-regime eist dat niet alleen de eigen, mohammedaanse, schaakgrootmeesters zich aan de ayatollaanse kledingvoorschriften voor vrouwen houden, maar ook de bezoekende, niet mohammedaanse grootmeesters die deelnemen aan het vrouwenwereldkampioenschap, is er geen twijfel mogelijk: dat regime plaatst die oorspronkelijke discriminatie-doelstelling op het tweede plan. Blijkbaar staat voor dit geteisem het uitdragen van de vrouwenhaat in het algemeen en in de hele wereld meer centraal, naast de doelstelling – natuurlijk – om uit te testen hoever het buigen van de beschaafde wereld al gaat. Ter informatie: dat buigen en perverteren gaat al best ver; zelfs binnen de schaakwereld.

Eurabië?
Wat heeft dit alles nu te maken met Eurabië, vraagt u zich inmiddels misschien af. Best veel. Helaas.
Het screenshot komt uit (en het woordje sluiering linkt naar) een clip van een ‘debat’ tussen twee mohammedaanse ‘geleerden’ op de Egyptische TV. De mohammedaanse sluiering was eigenlijk ook het onderwerp van hun ‘debat’! Ik heb juist dit juweeltje hier opgenomen om eraan te herinneren dat de strijd binnen de mohammedaanse wereld niet samenhangt met enig religieus vraagstuk van betekenis: het gaat over de vraag wie de baas is over wie. Dat hele gedoe met soennieten en sjiieten gaat ook daarover. Ik schreef er over in mijn brief aan Donald Trump. Over de:

… even absurde als voor heel veel moslims vanzelfsprekende vijandigheid tussen de twee hoofdstromingen – de soennieten en sjiieten – [is] fundamenteel onoplosbaar omdat die vijandigheid uitsluitend is gerelateerd aan de machtspositie van de opvolgers van de mens Mohammed.

Die strijd neemt allerlei vormen aan, maar wordt niet zelden ook meedogenloos gevoerd en vandaag de dag eist hij tienduizenden levens in verschillende landen, met name, maar beslist niet alleen, in Yemen, Syrië en Irak.

De vraag of ‘wij, als beschaafde wereld’, naar analogie van de gentleman in de openbare ruimte, zouden moeten proberen iets te doen aan die dodelijke uitingen van dit langstlopende politieke conflict in de wereldgeschiedenis. Het lijkt nergens in de niet-mohammedaanse wereld serieus onderwerp van gesprek. Dat spreken over dit conflict in de meer beschaafde wereld een nog groter taboe is dan spreken over ‘islamitisch terrorisme’ is op zichzelf best een betreurenswaardige zaak, maar ernstiger is het waarom daarvan: de totaal andere manier waarop in de wereld van het mohammedanisme wordt omgegaan met begrippen als vrede, schuld, universialiteit en vooral met het begrip ‘dialoog’.

In haar eigen publicaties schept de OIC – de Organization of Islamic Cooperation, (de C stond oorspronkelijk voor Conference) – terloops op over hun eigen belang: “het grootste internationale samenwerkingsverband na de Verenigde Naties“. Sinds 1969 is deze club bezig met het zoeken naar en strijden tegen gezamenlijke vijanden, om zo de eenheid tussen mohammedanen onderling te bevorderen. Vijanden zoals Universele Mensenrechten, Israël en elke overheid in elk land waar een niet-mohammedaanse overheid tobt met terrorisme of ander wangedrag van mohammedaanse inwoners. Deel III van mijn boek Islamofobie? gaat in hoofdzaak over die OIC. Wie twijfelt aan de juistheid van mijn constatering over deze club, kan daar meer lezen over dit onderwerp of zelf op zoek gaan naar conflicten tussen mohammedanen waarin die OIC met enig succes heeft bemiddeld.

Een paar weken geleden hadden de ministers van buitenlandse zaken van de OIC-landen weer eens een vergadering. Sheikh Sabah Al Khalid Al Sabah uit Koeweit mocht voorzitten. Hij had het over “the challenges and difficulties facing the Muslim ummah, at the forefront of which is the Palestinian issue (!), terrorism, the situation (!) in Syria, Iraq and Yemen, stressing the importance of coordination and cooperation among the OIC Member States in addressing these challenges.” Men bereikt, met andere woorden, erg weinig wat dit betreft. De sjeik sprak ook over Kashmir in termen van ‘bezetting’ en van betrokkenheid bij de mohammedaanse terreur in Thailand en de Fillipijnen (hij gebruikte iets andere woorden). En hij stelde zich op achter Obama in diens confrontatie met het Amerikaanse Congres dat wil dat de rol van Saoedi-Arabië bij de aanslagen van 2001 niet langer onbespreekbaar blijft.

Dialoog, vrede, begrip en ‘outreach’
De OIC heeft sinds kort zelfs een departement voor ‘Dialogue and outreach’ maar dat heeft nog niets ondernomen. Zoeken op ‘dialoog’ tussen soennieten en sjiieten, via en over de OIC, levert wel interessante en veelzeggend teleurstellende resultaten op. Je stuit bijvoorbeeld al snel op een terugblik van de vorige Algemeen Secretaris van de OIC, de Turk Ihsanoglu, die in 2013 meldde dat zo’n dialoog wel fijn zou zijn en dat het in de jaren daarvoor (steeds onder zijn leiding!) niet zo erg gelukt was.

Je vindt oproepen van individuen en van onbetekenende organisaties die hun verhaal over gewenste normalisering van de relaties tussen soennieten en sjiieten, inleiden met een verwijzing naar de strijd tussen katholieken en protestanten vóór 1648. En dan niet alleen in het kader van een oproep een voorbeeld te nemen aan het gedrag van christenen van viereneenhalve eeuw geleden (!), maar om in de 21e eeuw te benadrukken dat de christenen destijds onderling lelijker tegen elkaar deden dan de soennieten en sjiieten de afgelopen veertien eeuwen pleegden en plegen te doen…

Wanneer het woord dialoog voorkomt in een context waarvan ook de leer van Mohammed deel uitmaakt, gaat het vrijwel altijd om ‘dialoog’ tussen mohammedanen en christenen. Niet over dialoog onderling en ook niet of nauwelijks over dialoog met hindoes en zéker niet met Yezidi’s, het volk dat zo zwaar gebukt gaat onder de terreur van de Islamitische Staat.

Huntington en de UNAOC
In mijn vorige stuk, over Eurabië, verwees ik naar de link tussen de oorlog tegen Israël en de olieboycot begin jaren ’70 aan de ene kant, en  aan de andere de samenwerkingsorganen van de EU en de Arabische en Noord-Afrikaanse wereld met iets van Middellandse Zee in de naam. Twee zaken breng ik hier in herinnering. Het expliciet opnemen van ‘Mediterrenean’ in de naam ging gepaard met het loslaten van elke link met de Middellandse Zee, door de gehele Arabische Liga voortaan mee te laten praten: van Somalië tot Mauretanië, van Oman tot de Comoren (circa 4000 km ten zuiden van de Middellandse Zee). Daarnaast de volkomen vanzelfsprekendheid om met die landen te spreken over zowel legale als illegale migratie en – dat noemde ik vorige week nog niet – : de nog grotere vanzelfsprekendheid dat het bij migratie altijd gaat over verhuizing náár Europa.

In het kader van mijn terugblik op de leuterpraat over Eurabië als complottheorie, stuitte ik voor het eerst op het bestaan van de VN-club UNAOC, voluit: United Nations Alliance of Civilizations. De Eurabische club, die Union for the Mediterrenean, bleek dus een opgewekte, zeg maar ‘Stockholmsyndroomse’, voortzetting van de samenwerking tussen afpersers en afgepersten, maar hoe zit dat met dit UNAOC? In tegenstelling tot die UfM geeft de UNAOC op de eigen webstek wel hints, bijzondere hints, naar de oorspronkelijke insteek:

Initiated against the backdrop of the global war on terror, Huntington’s prediction of the clash of civilizations in the aftermath of 9/11 and the chain of bombing attacks that, in particular, targeted Bali, Madrid, Egypt, Istanbul and London in 2005, the United Nations Alliance of Civilizations (UNAOC) was created to improve understanding and cooperative relations among nations and peoples across cultures and religions – in particular, between the so called Western and Muslim societies – and in the process, to help counter the forces that fuel polarization and extremism.

Aha, kijk eens aan: de club werd opgezet als een soort van antwoord op dat nare boek van meneer Samuel Huntington. Een boek waarvan de eerste druk verscheen in 1997: volgens de luitjes achter deze organisatie was dat in de nasleep (aftermath) van de terreuraanvallen van 2001. Volgens westerse (?) logica kan zoiets niet, maar waarom zou die logica aan andere culturen moeten worden opgedrongen? Waarom kan een gevolg niet voorafgaan aan een oorzaak? Allah kan alles. Bovendien was Huntington een fout mens: iemand die immers durfde te schrijven over de bloedige grenzen van de mohammedaanse wereld. [1]

In particular, specifically
Het gaat mij hier niet om de nuffigheid die blijkbaar ten grondslag heeft gelegen aan het opzetten van deze loot aan de VN-stam en ook niet om de vanzelfsprekende, grenzeloze leugenachtigheid die blijkt uit het verschuiven in de tijd van Huntingtons voorspellingen. Nee, het interessante deel in dit stukje door de club zelf geschreven ‘geschiedenis’, bestaat wat mij betreft uit de woorden tussen de streepjes: in particular, between the so called Western and Muslim societies. Even verderop lezen we dat in 2016

UNAOC membership of the Group of Friends (!) has now reached 145 and counting.

Het suggereert dat 145 landen lid zijn van deze club, maar dat is niet waar: het zijn er 119. Daarnaast zijn allerlei organisaties lid, zoals andere VN-clubs of de zogenaamde PAM: de Parliamentary Assembly of the Mediterrenean. Over de absurditeit daarvan ga ik niet uitweiden. De landen die geen lid zijn van de UNAOC zijn klein en/of arm, op twee na: Nigeria en – hé, wat een toeval – Israël. Toch is het nog steeds

.. one of the most relevant UN platforms for intercultural dialogue, understanding and cooperation by connecting governments, law makers, local authorizes, civil society organizations, the media, and religious leaders (!) devoted to promoting trust and understanding between diverse communities, specifically between Muslim and Western societies.

In een miserabel tekstje van net 250 woorden, is dus twee keer sprake van vertrouwen en begrip tussen met name mohammedaanse en westerse samenlevingen. Hoe dat te duiden? Waarom niet tussen mensen van alle geloven en gezindten? Waarom niet tussen soennieten en sjiieten? Waarom niet tussen mohammedanen en hindoes? Mijn inschatting is dat het antwoord op die laatste vraag drieledig is.

Gesorteerd naar het aantal mensen per groep dat in de loop van de geschiedenis door mohammedanen afgeslacht of tot slaaf of (seks)slavin gemaakt werd, staan de hindoes heel hoog in de lijst, waarschijnlijk op de eerste plaats. Ondanks Gandhi en ondanks de langdurige dominantie van de Indiase politiek door de Congrespartij, is de ‘herinnering’ aan de geschiedenis van de ‘interactie’ van de volgelingen van Mohammed en hindoes, onder die groep niet-mohammedanen nauwkeuriger, levendiger en breder verspreid dan onder christenen. Christenen hebben dan ook vaker veldslagen tegen de mohammedanen gewonnen dan hindoes.

Daarnaast staan hindoes volgens Mohammeds leer over de indeling van de mensheid in categorieën, niet op de tweede plaats, maar op de derde plaats: zij staan volgens die ideologie nog een tree lager dan ‘mensen van het boek’ (joden en christenen). De beste illustratie hiervan, een illustratie die niet genoeg herhaald kan worden, beschreef ik in mijn eerste bijdrage hier op Veren of Lood: Voetballen mag wèl van Allah – of: de kinderhand van F. Halsema. [2]

Tenslotte zenden christenen en atheïsten vanuit de westerse samenlevingen tegenwoordig voortdurend het signaal uit naar de jihadisten en overige mohammedaanse suprematisten dat men klaar staat om te worden ‘ingepakt’ (om het preuts uit te drukken). Dat is een andere boodschap dan die uit India, Rusland of China komt. Een journalist die in beeld brengt in welke mate er in Indiase, Russische en Chinese regeringskringen gelachen wordt om het uitnodigings- en aanmoedigingsbeleid vanuit ‘het Westen’, verdient bij voorbaat een Pulitzer-prijs.

Wat de UNAOC doet
Bij die UfM spat het er echt vanaf dat ze dialoog niet zien als iets voor het gewone volk: wanneer lagere organen zoals landenparlementen betrokken worden bij hun nobele werk, beschouwen ze dat al als een vorm van de bevolking erbij betrekken. Het UNAOC doet tenminste nog ietsje meer dan conferenties organiseren waarop beroepspraters onweersproken, mooie, lege praatjes over elkaar uitbraken. Ze organiseren ook mondiale buurthuis-activiteiten: vele tientallen activisten vanuit de hele wereld, één per land, leren dan om filmpjes te maken voor op de sociale media en zo. Modern en snel of zo iets. Het is wel minder idioot dan straattuig gratis cursussen in vechtsporten aanbieden. Toch?

Een belangrijke peiler van de organisatie wordt gevormd door een ‘High-level Group of eminent personalities’, aangewezen door de Secretaris-Generaal Ban Ki-Moon. Daarin zitten grote staatsmannen en zo. De Turk Erdowahn zat er aanvankelijk ook in. Bekend van zijn dialoog met andersgezinde Turkse mohammedanen, zoals meneer Gülen en met de Koerden in zijn land. Ja, weer sarcasme. De lijst met de leden van vandaag de dag ziet er heel apart uit. Voor enigszins ingewijden is het een feest van herkenning.

• De Chinese meneer Pan Guang vertelt in zijn voorstel videoclipje dat zijn onderzoek gefocust is op het Euraziatische continent … Focussen, wat betekende dat ook al weer? O wacht, het is een sociale wetenschapper …
• Voor West Europa zit de geflipte non Karen Armstrong in deze groep van belangrijke mensen, een Franse fan van Mitterand en een erelid van de Club van Rome: Enrique Iglesias (volgens wikipedia een voorstander van een wereldregering, maar ze geven geen bron voor die bewering).
• Voor Noord Amerika John Esposito (by common consent, the dean of the pro-Islamic faction), een man die bekend is van zijn werk voor Saoedi-Arabië, en een Rabbi uit het Clinton-kamp.

De UNAOC-webstek heeft van die uitklapmenuutjes. Je kunt hooveren over ‘resources’ en dan zie je dat je kunt klikken op ‘Biennium Financial Reports and Audited Financial Statements‘. Dat leidt echter niet naar een document met financiële gegevens over de club zelf, maar over de VN als geheel (daar gaat het over 7 miljard per jaar). Daarin vinden we één regeltje over de ‘Alliantie’. Niets over de inkomsten en uitgaven, alleen over het balanstotaal. In het activiteiten verslag van de Alliantie zelf, vinden we alleen de totaalbedragen in en uit. En ze komen geld tekort. Ze zoeken sponsors. Hun toogdagen zijn steeds in een ander land. Zo’n land wordt volop geprezen voor hun steun. Ik vermoed dat die landen geen geld krijgen van de VN-organisatie. Een week geleden stuurde ik een beleefd verzoek om meer informatie, met name over de inkomsten-kant. Ik heb nog geen antwoord gekregen. Ik verwacht niet dat ik ooit een antwoord zal krijgen.

Dromen
Ik vind het best een mooi liedje hoor: dat Imagine, van wijlen meneer Lennon. Er is ook helemaal niks tegen hoop of tegen dromen; zelfs niet tegen een beetje sentimentaliteit. Het gaat mis als die dromen de plaats innemen van rationaliteit. Dat gebeurt veel te vaak. Deze week zagen we een tsunami van reacties van sociale ‘wetenschappers’ en ‘bekende Nederlanders’ op het onderzoekswerk van @MachteldZ: geen spoor van rationaliteit.

Kashmir en Balochistan
Misschien had u haar van die foto al herkend: de hier niet gehoofddoekte, verliefd kijkende communiste Mogherini, de ‘minister van buitenlandse zaken van de EU’. De foto is afkomstig van twitter. Ze schudt de hand – ook dat nog! – van meneer Sartaj Aziz, adviseur voor buitenlandse zaken van de premier van Pakistan. Ze hebben een fijn persbericht opgesteld. Nou ja, fijn: je zou ook kunnen zeggen dat de honden er geen brood van lusten, maar dat klinkt weer zo negatief. Het bericht heet te gaan over de ‘3rd EU-Pakistan Strategic Dialogue’.

Sakkerloot: strategische dialoog. Laat die combinatie van woorden rustig even bezinken.

Lees het hele persbericht wanneer u begrijpt waarom ik graag wil dat de hashtag #ZeZijnNietGoedWijs trending zou worden en blijven. Een juweeltje eruit (ja, nu ben ik echt heel, heel erg sarcastisch):

The Pakistan side apprised the EU about recent developments in the region, including the current situation in Kashmir. Noting with concern the recent developments, the EU side underlined the need for resolving disputes through dialogue and constructive engagement.

Apprise betekent zoiets als ‘op de hoogte stellen van’. Op z’n minst suggereert het dat de EU-vertegenwoordigers er nog niets over wisten. Die indruk wordt versterkt door het feit dat de spanning in en rond Balochistan niet eens genoemd wordt. [3] Die mooie foto danken we trouwens aan de EU-ambassadeur voor Pakistan, meneer JeanFrançois Cautain (@JFCautainEU). Hier zijn eigen twitter- foto. Ik heb alleen het groen wat sterker aangezet. Dat leek me wel op zijn plaats: vanwege zijn beroep is hij fanatiek klimaat-dinges. En groen is ook echt helemaal de kleur van Mohammed.

---

Noten

1. zie over die grenzen bijvoorbeeld ook dit oude stukje van mijn hand over de terughoudendheid van Huntington waar het Nigeria betrof en/of dit stukje over de manier waarop Huntington de plank missloeg waar het ging om de inschatting van de verhoudingen in Turkije.)
2. Het is tevens het meest relevante en compacte stuk dat u in de Nederlandse taal kunt lezen over de vunzigheid van mohammedaanse schriftgeleerdheid en die van Groenlinks en aanverwante politieke stromingen.
3. Balochistan is de zeer grote, relatief dunbevolkte, zuid-westelijke provincie van Pakistan, waarin een onafhankelijkheidsbeweging groeit).
   Wat de EU-delegatie benadrukt: ze hopen dat de Pakistani begrijpen dat het belangrijk is om toch vooral belangstelling te houden voor “resolving disputes through dialogue and constructive engagement”. Zouden die Pakistani hun lachen nog hebben kunnen inhouden toen Mogherini en haar gevolg de conferentiezaal weer verlaten hadden?