De discussie over de doodstraf kan niet rationeel meer worden gevoerd. Zie bijvoorbeeld de reacties op het artikel van Patrick van Schie dat werd gepubliceerd in Liberaal Reveil van februari 2005, maar dat daar nu nergens meer te vinden is.

De meeste reacties daarop waren min of meer schuimbekkend irrationeel. Die van Marjolijn Februari in de Volkskrant van 26 februari 2005 was net zo emotioneel maar wel in behoorlijk Nederlands geformuleerd.

Irrationeel zijn de reacties op het idee doodstraf omdat een mensenleven uit zijn aard eindig is, zodat zelfs het op vrije voeten stellen van een veroordeelde in dit opzicht alleen een uitstel van executie betekent. Irrationeel ook omdat de hoeveelheid mensenleven op aarde een bedreiging voor de soort is geworden. Al de energie-, milieu- en klimaatproblemen van tegenwoordig zijn een rechtstreeks gevolg van de wereldoverbevolking.

Dat dit irrationele taboe element al heel vroeg de overhand had in de discussies rond de doodstraf blijkt niet alleen uit het betoog van minister Modderman dat in de Kamerstukken is terug te vinden, maar bijvoorbeeld ook uit Oorlog en Vrede van Tolstoj. Tijdens de Napoleontische oorlogen is de oude prins Bolkonski door de tsaar belast met het rekruteren van soldaten in zijn district en hij is daartoe voorzien van hele algemene volmachten. Een griffier van een van zijn betaalmeesters verkoopt een partij laarzen die voor de rekruten bestemd waren voor eigen rekening.

De oude heer wil hem ophangen maar zijn zoon Andrej weet dat te voorkomen. Niet omdat de schurk het niet verdient of uit bezwaar tegen de doodstraf, maar omdat het Verlichtingstaboe zich tegen zijn vader zou hebben gekeerd.

---

Dit artikel over de doodstraf verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.

Meer artikelen van Toon Kasdorp vindt u hier.

Eerdere artikelen over de doodstraf op Veren of Lood vindt u hier.