Het gemorrel vanuit Brussel aan de rechtstaat in Polen is niet alleen hypocriet en zo op het oog inconsequent, maar dient een ‘hoger’ EU-doel.

“Elk jaar levert Nederland 280 verdachten over aan Polen. Maar krijgt een vermeende drugsdealer daar nog een eerlijk proces, nu de onafhankelijkheid van de rechtspraak in Polen is ontmanteld? Met die vraag worstelen rechters – in Nederland en elders in de EU.” Dit is geen verzinsel van mij. Dit is een fabulatie van de Eurofiele NRC-correspondente in Oost-Europa, die onder de kop ‘Polen doet de Europese rechtsorde wankelen’ de usual suspects aan het woord laat over de vermeend verrotte toestand in de Poolse rechtsorde, waarmee het land weer eens in een kwaad daglicht werd geplaatst.

Eén van die usual suspects is Kees Sterk, de recent afgezwaaide voorzitter van het Europese Netwerk van Raden voor de Rechtspraak. Dat is de club die eerder dit jaar formeel voorstelde om het bestuur van de Poolse collega’s het zwijgen op te leggen. Want “er leeft heel grote bezorgdheid over Polen waar het met de onafhankelijke rechtspraak volledig de verkeerde kant op gaat”.

De tweede aanklagende partij uit  ‘onverdachte’ hoek is het Nederlands Helsinki Comité, een club die het motto ‘Rechtvaardigheid opbouwen en veiligstellen in heel Europa’ voert, gefinancierd wordt door de Europese Commissie, het ministerie van Buitenlandse Zaken en de Postcodeloterij. “Systematisch zijn alle waarborgen voor onafhankelijkheid afgebroken”, heet het bij de linkse subsidieslurpers. Deze aan George Soros gelinkte club voert al jaren actie tegen de rechtstaat in Polen, en niet te vergeten tegen: Hongarije.

‘EU zoekt antwoord op ramkoers Polen’ luidde de kop van een NRC-artikel eerder dit jaar. De goed verstaander begrijpt direct dat het precies andersom is. Mede onder leiding van de eurocraat Timmermans is de Europese Commissie al jaren bezig om die eigenwijze Oost-Europese lidstaten in het EU-corset te snoeren. Vooral ook de hardnekkige neiging in dit soort landen om nationalistisch en rechts te stemmen wordt als een gruwel bezien in het overwegend groene, inclusieve en machtsbeluste Brussel. ‘Doen wat wij zeggen, je krijgt toch geld?’ lijkt het dogma in hoofdkwartier Berlaymont van de Europese Commissie.

De Eurocraten hebben in het EU-verdrag regels opgesteld die gelden voor de inrichting van de rechtstaten van de lidstaten. Wie te lastig wordt krijgt te maken met de ijzeren vuist van de EUSSR-dictator. Uitsluiting, procedures aanhangig gemaakt bij het EU-Hof in Luxemburg en financiële sancties maken allemaal deel uit van het wapenarsenaal dat Brussel in stelling brengt om dwarse nationale staten het leven zuur te maken. Maar wie de verdragstermen van de EU onder de loep neemt ziet dat de lidstaten de facto hun eigen rechtsorde mogen regelen, zolang deze voldoen aan een aantal minimumvereisten die in alle ontwikkelde democratieën de norm zijn. De rest ligt in handen van de nationale regering en volksvertegenwoordiging, zoals dat hoort in elk beschaafd land.

In het geval van Polen is dat in essentie niet anders, hoezeer actieclubs en Brussel hun best doen om via welwillende media het tegendeel rond te toeteren.

Polen was reeds in de Middeleeuwen een van de eerste landen in de Europese geschiedenis met een parlement. De meeste historici plaatsen de oprichting van een Poolse staat in 966, toen Mieszko I, heerser over een territorium dat min of meer overeenkomt met het hedendaagse Polen, zich bekeerde tot het christendom. In 1025 werd het Koninkrijk Polen (1025-1385) opgericht en in 1569 creëerden Polen en het Grootvorstendom Litouwen met de Unie van Lublin het Pools-Litouwse Gemenebest. Deze unie hield stand tot 1795, toen het Poolse gebied werd verdeeld tussen Rusland, Oostenrijk en Pruisen. Na 1815 werd Polen in een personele Unie verbonden met Rusland, hetgeen eindigde na WW1 toen het land haar onafhankelijkheid herwon.

In de twintigste eeuw kwam daar een abrupt einde aan toen de Nazi’s en vervolgens de communisten het land in marcheerden. Na de glasnost, de val van de Berlijnse muur en de ontrafeling van de Sovjetunie moesten de staat, rechtsorde en instituties worden herbouwd, aanvankelijk onder leiding van Lech Wałęsa. Sinds 2015 heeft de Poolse regering onder leiding van conservatieve en nationalistische partij Recht en Rechtvaardigheid PiS (Prawa i Sprawiedliwości) de grondwet en het Poolse rechtssysteem grondig verder gemoderniseerd, ondanks verzet van de oude post-communistische kliek, die overigens – vreemd genoeg? – een welwillend oor in Brussel kreeg.

Na diverse procedures bij het Europese Hof van Justitie, die als een nachtkaars uit gingen, gaat de Europese Commissie er nog steeds met het been gestrekt in. Wat wil Brussel namelijk vooral niet dat er gebeurt in Polen en bijvoorbeeld Hongarije? Dat er een traditie van een grondwettelijk hof ontstaat dat kan bepalen dat de rechtmatigheid van nieuwe wetten wordt getoetst in Polen, en niet bij het door de Commissie ingestelde hof in Luxemburg. Brussel wil alle en totale macht, zoals Duitsland eerder dit jaar ervoer toen het Bundesverfassungsgericht (BvG) dwars ging liggen tegen de Europese Centrale Bank. Het Gericht vond dat de grote gelddrukkerij van de ECB in strijd kan komen met de Duitse grondwet, omdat ook Duitsers daaraan indirect meebetalen. Dat botst met het Europees Verdrag, aldus het BvG, en daar gaat Brussel niet over, noch het EU Hof in Luxemburg.

Vandaar dat de Europese Commissie zo op gebeten is en de hetze tegen Polen en Hongarije zo hard mogelijk aanwakkert, gebruikmakend van clubs die belangen hebben in Brussel, door haarzelf gesubsidieerde actiegroepen, een welwillende eurofiele pers en wat dies meer zij. Stel je voor dat meer lidstaten op het idee komen dat hun nationale grondwet voor hun land op een democratische wijze voor hun burgers belangrijke zaken – zoals de rechtmatigheid van hun eigen wetten en directieven uit Brussel – mag bepalen. Dat is een gruwelijke nachtmerrie voor de bestuurders in Brussel, waarvan zij panisch en badend in angstzweet wakker worden.

Voor Nederland is het helaas te laat. ‘Wij’ hebben de Europese grondwet ‘gekregen’ ondanks een referendum waarin de bevolking zich daartegen in een duidelijke meerderheid uitsprak. De kans dat eurosceptische parlementsleden, die je met een lampje moet zoeken, een Nederlandse grondwet en een constitutioneel hof van de grond zouden krijgen is astronomisch klein. Plus dat zij fanatiek zullen worden tegengewerkt door het partijkartel in Den Haag en het totalitaire regime in Brussel.

---

Meer over Polen vindt u hier.

Meer over deze zaak en de afloop vindt u hier terug.