Hongarije en de poppenkast in Brussel
Waarom het linksige EUP zo hysterisch doet over Hongarije ga je begrijpen als je de hier geschetste achtergronden overziet.
Wanneer een politieke partij bij vrije verkiezingen vanuit de oppositie meer dan twee derden van de zetels krijgt , dan is het duidelijk dat de kiezers een grondige verandering willen in hun overheid. Zo’n twee derden meerderheid krijg je niet voor niets.
In Hongarije was die meerderheid minder een verrassing dan het ergens anders in Europa zou zijn geweest, want de overheid bestond daar nog voor een groot deel uit oude communisten, die wel de naam van hun partij maar niet haar streken hadden verloren. De ouderen onder ons herinneren zich misschien nog hoe die overheid daar onder Sovjet-druk werd geïnstalleerd na het neerslaan van de Hongaarse opstand in 1956.
Viktor Orbán, die met deze kiezersopdracht aan het werk ging, veranderde met zijn twee derden meerderheid om te beginnen de grondwet.
Ik denk dat hij daar gelijk in had. Ik heb ook wel eens bekeken wat je zou moeten doen om de overheid in ons eigen land grondig op de schop te nemen en met de bestaande grondwet gaat dat niet lukken. Ik ken de oude Hongaarse grondwet niet, maar veronderstel dat het daar niet veel anders was dan hier.
Bij zo’n grote schoonmaak is het zaak voor buitenstaanders om even af te wachten hoe het loopt. Ik vind het prima dat de Europese autoriteiten toezicht houden op wat er in de nieuwe lidstaten gebeurt, maar om een inbreukprocedure tegen Hongarije te beginnen terwijl het hervormende werk daar eigenlijk nog beginnen moest, vond ik wel wat overhaast. Ingrijpen kan altijd nog. In elk geval wilde twee derden van de Hongaren dat er wat gebeurde. Om dat te verbieden komt eigenlijk neer op het negeren van de verkiezingsuitslag, iets waar Brussel zijn reputatie geen goed mee gedaan heeft.
Zo haastig was men in Brussel niet toen Frankrijk en Duitsland contractbreuk pleegden door bij herhaling de voorwaarden van het stabiliteitspact aan hun laars te lappen. Tegen kleine landen ver weg in het Oosten durfde de held van de Anjeropstand kennelijk beter dan tegen de grote landen om de hoek.
Orbán kwam naar Straatsburg, waar het Europese Parlement een debat had geprogrammeerd over wat er in Hongarije aan de hand was. De voorzitter van dat parlement, Martin Schulz, had vergeten Orbán te vragen zijn reorganisatie plannen toe te komen lichten, zodat die zich zelf maar had uitgenodigd.
Eigenlijk was daar geen plaats voor geweest op de agenda, maar hij kreeg uiteindelijk toch wat spreektijd, heb ik begrepen. Het was hem er misschien meer om te doen om de internationale journalisten ter plekke toe te kunnen spreken dan een parlement dat toch niet naar hem luisterde, maar hoe dan ook. Het schilderde weer het democratische niveau van de Europese instellingen.
Men was in Brussel van plan Orbán een maand de tijd te geven om terug te keren van de dwalingen zijns weegs en hij had in hun optiek dan niet eens het recht gehad om zich tegen de ingebrachte beschuldigingen te verweren, althans niet op de plek waar het parlement over deze kwestie ging debatteren.
Ik weet niet hoe U erover denkt, maar voor mij is duidelijk dat we af moeten van die poppenkast in Brussel en Straatsburg. We hebben geen behoefte aan een commissie en een parlement dat zich ondemocratisch gedraagt. Ze verhogen het niveau van de Europese samenwerking niet, ze doen het tegendeel. Ze leveren geen bijdrage aan de oplossing van Europese problemen, ze vormen zelf een probleem. Iedereen zou er beter aan toe zijn als we onze Europese aandacht zouden kunnen richten op echte problemen in plaats van op een poppenkast die op en neer reist tussen Brussel en Straatsburg en die zich in wezen alleen maar bezig houdt met zich zelf.
Dit artikel over Hongarije en de EU verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Eerdere artikelen over Hongarije op Veren of Lood vindt u hier.
Het is altijd een genoegen om de stukjes van Kasdorp te mogen lezen. Hij heeft mildere en minder milde buien, maar een heldere redenering optuigen en uitdragen doet hij vrijwel altijd. Misschien dat het Europees Parlement een nuttige rol zou kunnen vervullen, maar dat is nog lang niet het geval. De parlementariers zitten zodanig in hun fracties vastgeklonken dat het parlement als geheel niet die van een parlement in een autocratie overstijgt. Er is in ieder geval geen noemenswaardig debat. Bij de meeste parlementsleden is ook niets te ontdekken van een zorg om de EU als geheel, behalve dan bij het debiteren van mantra’s die niets om het lijf hebben, om zogenaamd op te roepen tot solidariteit of meer EU, maar in feite vooral miljarden naar het eigen land te laten vloeien op kosten van andere landen en met de rekenmachine alvast in de aanslag. Het is de EU van gratis geld. Het parlement dient als schaamlap voor het gebrek aan democratie en het gehamer op rechtstatelijke zaken om het anti-rechtstatelijk gedrag van leiders als Macron en Merkel te maskeren. Naar de ware aard van de EU blijft het raden. Wel is duidelijk dat het vooral een project van eigenbelangen is geworden. Een bijzondere vraag is waarom Nederland verhoudingsgewijs nu eigenlijk zoveel extra moet bijdragen dan andere landen. Zijn we anderen iets schuldig? Nee, natuurlijk. Als we daar nu eens mee beginnen. Het terugbrengen van de relatieve Nederlandse bijdrage tot odner dat van Duitsland, de agressor, dan praten we verder. Frankrijk heeft in een iets verder verleden zich ook meer dan eens aan agressie bezondigd (zelfs tegen Duitsland: dom, dom), dus daarvan kan de bijdrage wel wat omhoog. Dat compenseert weer. De politieke elite van Frankrijk bestaat sowieso uit een vreselijke verzameling linkmiegels.
De EU is niets meer dan een poging van een groep globalistische salonsocialisten om op het Europese continent de macht te grijpen en in één keer, middels het oprichten van een socialistische heilstaat, een paar dozijn nationaliteiten en culturen te vernietigen.
Hoe eerder we van deze vijanden van de Europese volkeren af zijn hoe beter.