Obama’s laatste jaar
Voor Obama’s laatste jaar als president van de USA had Toon Kasdorp hogere verwachtingen dan wat er uiteindelijk uit kwam.
Het recht van burgers om een wapen te hebben ligt vast in de Amerikaanse constitutie. Maar die grondwet geeft kinderen van vijf jaar niet het recht om een kindergeweer te hebben. Een wet die zou voorschrijven dat een wapen in een afgesloten kast bewaard moet worden en dat een logboek moet worden bijgehouden van het gebruik, zou niet in strijd komen met de grondwet. Ook strenge straffen op overtreding van zo’n wet zouden het waarschijnlijk wel houden bij de Supreme Court.
Ik begreep Obama niet. De man zat in het laatste deel van zijn tweede termijn. Hij kon zich concentreren op wetgeving die van zijn land een betere plek zou maken om in te wonen en de wereld minder gevaarlijk. Hij concentreerde zich in plaats daarvan op ondoordachte toezeggingen die hij ooit gedaan had, zoals het sluiten van Guantanamo Bay en het ingrijpen in Syrië als daar een rode lijn zou worden overschreden.
Maar het lot van dat handvol terroristen op Cuba interesseert in feite niemand, zeker niet zolang er van tijd tot tijd nog nuttige informatie uit de krijgsgevangenen blijkt te komen. En als er vergissingen zijn gemaakt en onschuldigen vast hebben gezeten, dan horen die ter compensatie het burgerschap van de VS te krijgen.
In Syrië staat helemaal niet vast dat het president Assad was die met chemische wapens heeft gewerkt. Het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat hij dat op zijn geweten zou hebben, want de man is niet gek. Zijn broer is dat schijnbaar wel en ook de opstandelingen mag je er voor aanzien dat ze een Amerikaans ingrijpen hebben proberen uit te lokken door zelf die rode lijn te overschrijden en er van uit te gaan dat de Amerikanen dat op conto van Assad zouden schrijven.
Als Obama wat in Syrië had willen doen dan had hij Bashar al-Assad naar Amerika moeten laten komen, met een afvaardiging van vredelievende Soennieten. Daar zouden ze onder leiding van een competent en gezaghebbend trio van internationale deskundigen, in aanwezigheid van een vertegenwoordiger van Iran en van de Arabische oliestaten hebben moeten onderhandelen over een oplossing. Amerika zou die oplossing hebben moeten garanderen en de olielanden zouden haar moeten financieren.
Onze landgenoot Nikolaos van Dam, ooit ambassadeur in Syrië en schrijver van een interessant boek over dat land, zou een van de drie deskundigen hebben kunnen zijn, al moet je er rekening mee houden dat hij nogal bevooroordeeld is ten gunste van de Soennieten. Kern van een oplossing had kunnen zijn de ontwapening van alle milities en de ontmanteling van het apparaat van de geheime politie en het elitekorps van Assads broer Maher. Assad en de gematigden hadden het eens moeten kunnen worden over een militaire macht waar niet alleen de Soennieten maar ook de Syrische minderheden zich veilig bij konden voelen.
De idee van Fransen en Engelsen om de EU wapens te laten leveren aan de opstandelingen, die toch al aan alle kanten wapens kregen, is terecht van de hand gewezen in Brussel. Onze minister van buitenlandse zaken heeft daar, zoals bekend, een positieve rol in gespeeld. Maar er was helemaal geen alternatief voor het optreden van de Verenigde Staten in deze kwestie. Niet door er troepen heen te sturen, maar door een vrede te bemiddelen die iedereen die het goed met de regio voor heeft als dringend en noodzakelijk ziet. Een door Obama bemiddeld verdrag zou door de Veiligheidsraad kunnen worden gecertificeerd, maar zonder de VS is de VN machteloos.
Als het ooit zo ver gekomen was dat de Amerikaanse garantie moest worden ingeroepen zouden Frankrijk en Engeland hun ambitie in de regio waar hebben kunnen maken met Amerikaanse steun en zouden de Amerikaanse troepen eens keer thuis hebben kunnen blijven, als Obama dat perse gewild had.
Daarmee had Obama het laatste jaar van zijn presidentschap bezig kunnen zijn om zodoende zich alsnog een plaats in de wereldgeschiedenis veroveren. Jammer genoeg is er veel minder uit die man gekomen dan op grond van zijn talent verwacht mocht worden.
Dit artikel over Obama’s laatste jaar verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.
Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.
“Vals is het idee van nuttigheid dat duizend echte voordelen opoffert voor één denkbeeldig of onbeduidend ongemak; dat vuur van mensen zou wegnemen omdat het brandt, en water omdat men erin kan verdrinken; dat geen remedie heeft voor kwaden behalve vernietiging. De wetten die het dragen van wapens verbieden, zijn wetten van een dergelijke aard. Zij ontwapenen alleen diegenen die noch geneigd, noch vastbesloten zijn om misdaden te begaan. Kan men veronderstellen dat zij die de moed hebben de heiligste wetten van de mensheid, de belangrijkste van het wetboek, te overtreden, de minder belangrijke en willekeurige wetten zullen eerbiedigen, die met gemak en straffeloos kunnen worden overtreden en die, als ze strikt zouden worden nageleefd, een einde zouden maken aan de persoonlijke vrijheid… en onschuldigen zouden onderwerpen aan alle kwellingen die alleen de schuldigen zouden moeten ondergaan? Dergelijke wetten maken het slechter voor de aangevallenen en beter voor de aanvallers; zij dienen eerder tot aanmoediging dan tot voorkoming van moordaanslagen, want een ongewapend man kan met meer vertrouwen worden aangevallen dan een gewapend man. Men zou ze moeten aanmerken als wetten die niet preventief zijn, maar die misdaden doen vrezen, die voortkomen uit de tumultueuze indruk van enkele geïsoleerde feiten, en niet uit een doordachte overweging van de ongemakken en voordelen van een universeel decreet”. Cesare Beccaria, “Over Delicten en Stratten”.
@Walter Claeys. Prachtig fragment !