Polen  gaat mogelijk volgende week al een claim indienen bij Duitsland voor additionele herstelbetalingen voor de schade van WW2.

Je vraagt je af waarom nu. De eerste logische gedachte is: als tegenoffensief tegen het gejengel van Frans Timmermans en zijn Brusselse kliek. Maar ook zonder Frans Timmerman zouden de ultranationalisten er vast wel een keer mee gekomen zijn.

Hiervan krijg ik een heel ongemakkelijk gevoel. De NOS noemt het een genoegdoening, maar ik vraag me af of het ooit genoeg zal zijn. Wat daar nog boven op komt is mijn overtuiging dat als er over geld wordt gepraat het aangedane leed kennelijk voldoende is verwerkt om praktisch te worden.

Partijleider Kaczynski, de machtigste politicus van Polen, zei onlangs al in een interview dat Polen bezig is met de voorbereiding van een “historisch tegenoffensief”. Hij zei dat het om een aanzienlijk bedrag gaat. Volgens hem heeft Duitsland jarenlang geweigerd verantwoording af te leggen voor wat er in de oorlog gebeurd is.

(..)

Tien jaar geleden, toen Kazcynski premier was, vroeg Polen ook al om herstelbetalingen, wat Duitsland weigerde.

En dan is er ook nog het nauwelijks verwerkte leed van de Russische bezetting onder communistische vlag:

Na de oorlog heeft Duitsland al miljarden aan schadevergoeding betaald. Het land erkent de verantwoordelijkheid voor de misdaden van de nazi’s en houdt de herinnering aan de zwarte jaren in stand.

In 1953 deed de communistische regering van Polen afstand van het recht op verdere herstelbetalingen van Duitsland. De huidige Poolse regering zegt dat het besluit van het toenmalige “Sovjet-marionettenbewind” in juridisch opzicht waardeloos is.

Wat het wel laat zien is dat alle vroegere ongenoegen tussen staten met hun entree in de EU niet vergeten en vergeven is. Dat zal voor Brussel een goede reden zin om nog meer gif te spuien over de regering in Warschau. Indirect geeft Polen hiermee Frans Timmermans dus zowel een klopje op de schouder als een schop in de ballen. Knap gedaan, dat wel.