“Zo doen wij dat dus” was de titel van het boekje waarin Maarten van Poelgeest eind jaren tachtig op egocentrische wijze zijn successen als studentenleider beschreef. GroenLinks ademt die sfeer nog steeds, inclusief het egocentrisme waarom Van Poelgeest vervolgens zo terecht werd verguisd.

Van Poelgeest? Die is thans huisman maar lang ook wethouder namens GroenLinks in Amsterdam. Publicitair handiger, maar weinig wijzer sindsdien. Treurige noot: zijn eertijdse opvolgster Sharon Dijksma als studentenleidster is nu ook wethouder in Amsterdam.

De hele wijze waarop de klimaattafels zijn gearrangeerd, hoe de besluitvorming er op werd doorgedrukt en de wijze waarop de grootste belangengroep – de bevolking van Nederland – werd buitengesloten van elke inmenging verraadt zowel diezelfde attitude als de angst voor het groeiende ongenoegen over het heersende schrikbewind.

Angst is namelijk een sterker middel om zaken er bij mensen door te jagen dan overreding. Met name de angst voor zaken die niet aanwijsbaar en niet kwantificeerbaar zijn, want de hele klimaathoax is als je er dieper in graaft vooral gebaseerd op de angst voor het onbekende, gecombineerd met angst voor de gevolgen van technische vooruitgang en de angst voor allerlei soorten chemicaliën. Zodat de angst voor CO₂ eenvoudiger is aan te wakkeren dan voor wat dan ook. Niet alleen is alleen het gebruik van de formule van CO₂ al een aanpak die angstaanjagender is dan als je het gewoon koolzuur noemt (waarmee bier en cola vol zitten, om maar wat te noemen), maar het stelt in staat door het te chemicaliseren om grote groepen mensen al op voorhand te overtuigen van een gevaar dat niet bestaat. CO₂ is het enige voedsel van planten naast water en sporenelementen dat via de wortels uit de grond wordt betrokken. De wereld KAN NIET zonder CO₂. Wat niet wegneemt dat een poll die het bestrijden van CO₂ tot regeringsprioriteit één zou verklaren door een aanzienlijk aantal mensen zou worden gesteund.

Recent zag ik diverse artikelen en tweets waarin mensen uitgebreid spraken over de giftigheid van CO₂. Dat zal best, wat mij betreft. Niets van 100% zuiverheid waarin je verkeert is niet dodelijk. De atmosfeer bevat 20% zuurstof, en als dat 30% zou zijn verbranden de longen van elk leven wezen op aarde. Laat staan 100% – het is te bezopen voor woorden. Juist alle angstverhalen ronde klimaathoax miskennen de fijne nuances van de wereld waarin wij leven, maar eveneens hoe stevig die fijne nuances verankerd zijn. Het idee dat wij invloed hebben op die nuances is bijna lachwekkend, maar is de basis van alle klimaathoaxen. En we hebben er een stel gehad, de afgelopen vijftig jaar. Zure regen, het gat in de ozonlaag en de angst voor een nieuwe ijstijd herinner ik me zelf heel levendig, maar er is meer geweest. De Club van Rome die voor het einde van de voedselmarges  is er ook een voorbeeld van.

Dat betekent niet dat we niet zuinig zouden moeten zijn op onze leefomgeving – wij gaan eerder ten onder dan et leven op aarde, en dat is het meest serieuze dat je er over zeggen kunt. Goed rentmeesterschap – on een versleten term te gebruiken van een partij die bewezen heeft dat niet aan te kunnen – is essentieel.

Maar het bewijs dat er in het geheel geen acute noodzaak wordt gevoeld bij de echte aanjagers van de hysterie is even eenvoudig te leveren als dat het pijnlijk is. De overbevolking van onze planeet en de wijze waarop die vorm kreeg en krijgt mag niet ter discussie worden gesteld. Het Marrakesh-pact zou bij de klimaathysterici een grote bron van onrust hebben moeten zijn – als men zichzelf en de eigen argumenten serieus genomen had. Al die migrerende mensen zijn nieuwe consumenten die in het ontvangende westen de CO₂-uitstoot zullen doen toenemen of minstens in stand zullen helpen houden. Enorm zelfs. Hoort ù er iets over?? Het ontbreken van elke reflectie hier op vertelt het hele verhaal. Er is geen acute noodzaak, maar wel moeten we netter om gaan met wat we hebben. Kwaad kan dat sowieso nooit, en de nonchalance waarmee mensen met de natuur om ons heen om gaan doet inderdaad vaak pijn aan je ogen.

De enige reden om iets te nemen dat als angstbeeld nauwelijks kan worden aangevallen door politieke partijen is dat het de bezorgden eeuwige steun garandeert. Tot de volgende paniek, die ongetwijfeld zich opnieuw zal richten op problemen met chemische stoffen, of de noodzaak van de al even gehate kernenergie als tussenoplossing als de huidige gepropageerde middelen niet blijken te werken. Iets waarop je wachten kunt, want de remedie is nog ondeugdelijker dan de analyse waarop zij is gestoeld.

Maar die macht die het oplevert – daar gaat het om. Zo doen zij dat dus. Vandaar dat ook de SP tot de mede-indieners behoort, om direct na ondertekening wanhopig te gaan kermen dat het de arbeider zo zwaar treft. De onderklasse waarvoor zij zegt op te komen wordt hiermee ernstig vergroot. Hypocrieter èn kenmerkender zul je het niet vinden. Zo rollen de linkse partijen.

---

Morgen – de ‘midden’ en ‘rechtse’ partijen.