In Ferguson Missouri kwam drie jaar geleden een gevaarlijk etnisch conflict boven water waar de problemen die wij in Europa met de moslims hebben een peulenschil bij lijken te zijn. Toon Kasdorp voorzag een ontploffing.
Van de Amerikaanse zwarten integreert iedere generatie een deel in de blanke bovenlaag, maar het niet geïntegreerde deel van die bevolkingsgroep blijft groeien. Hun levensstijl is anders dan die van de geïntegreerde bevolking en het criminele karakter ervan wordt door de rest van de bevolking niet getolereerd. Het aantal conflicten neemt toe.

De berichtgeving over de rellen in Ferguson zijn in Nederland nogal eenzijdig geweest. De politie kreeg de schuld en de geweldpleging werd gepresenteerd als een begrijpelijke reactie van een tot het uiterste getergde zwarte bevolking. Maar de waarheid is dat de politie niet weet hoe ze de orde in de zwarte wijken anders moet handhaven dan met behoorlijk wat geweld.

Wat die berichtgeving betreft: de ongewapende zwarte tiener bleek een jonge reus te zijn die niet aarzelde om van zijn fysieke overwicht gebruik te maken om te intimideren en te roven. De gepubliceerde foto’s leveren bewijs, maar dominee Jackson weet daar niet anders op te reageren dan door te zeggen dat het roven van sigaren geen excuus is voor het doodschieten van een ongewapende puber.

Intussen is bij jury uitspraak vastgesteld dat de politieman uit zelfverdediging heeft gehandeld. Maar het was al erg onwaarschijnlijk dat hij, zoals Jackson suggereerde, in koelen bloede en als het ware voor zijn genoegen een zwarte jongen had geliquideerd.

Het optreden van de overheid tegen de rellen die losbarstten leek mij niet erg effectief. Die avondklok had men beter om acht uur ’s avonds kunnen laten ingaan en tegen overtredingen van het verbod tot samenscholing had onmiddellijk en met een grote overmacht moeten worden opgetreden. In de zwarte voorsteden van Amerika wordt het leven nog ondragelijker dan het toch al is als het gewelddadige deel van de bevolking het daar voor het zeggen krijgt in plaats van de politie.

Op zich leek het me een verstandig besluit om een geïntegreerde zwarte politieman tot hoofd van het Ferguson politiecorps te benoemen. Voor de man in kwestie heb ik bewondering. Wat hij deed was voor hem persoonlijk helemaal niet ongevaarlijk en de kans dat hij de stad ooit weer rustig zou krijgen alleen door een appel op de betere gevoelens van de zwarte bewoners, leek me klein.

De stad Ferguson staat verder niet alleen. De problemen die zich daar voordoen zie je in alle zwarte ghetto’s in het land en veel van die ghetto’s zijn flink wat groter dan het voorstadje van St Louis dat in Augustus 2014 zo in de aandacht stond.

Hoe Obama dit probleem aan had moeten pakken is niet duidelijk. Het is geen nieuw probleem en al een eeuw lang wordt er in Amerika gezocht naar een oplossing. Tot nu toe, als we eerlijk zijn, zonder enig resultaat. De ghetto’s blijven een bron van armoede, misdaad en geweld. Wie er aan ontsnapt en zich aanpast wordt opgenomen in de reguliere samenleving en wordt daar tegenwoordig ook doorgaans niet meer gediscrimineerd. Maar wie onderdeel blijft uitmaken van de separate zwarte gemeenschappen lijkt gedoemd tot een miserabel leven. En ook voor de geïntegreerde zwarte Amerikanen blijft het bestaan van de ghetto’s een bedreiging.

Natuurlijk moet er wat worden gedaan aan de criminele toestanden in zwarte wijken maar dat moet door de bewoners zelf gedaan worden en niet door afgevaardigden van een andere cultuur. Een zwarte politiechef zoals ze in Ferguson hebben gaat niet helpen. Die is lid van het zelfde blanke corps en kan alleen optreden met hulp van zijn blanke collega’s. Een bedrijfscultuur verander je niet in je eentje.

Obama is zelf zwart en was daarom beter in staat dan iemand anders om met het soort radicale oplossingen te komen, waarvoor een blanke president door de progressieve media zou worden weggehoond. Misschien moet je denken aan iets als een aparte zwarte staat in het zuiden van het land met een grote mate van autonomie. Daar zouden ze dan een volledig zwarte infrastructuur kunnen opzetten zonder interferentie van de blanken en op hun eigen manier de problemen van de zwarte samenleving kunnen aanpakken.

Wie denkt dat die mensen elkaar dan uit zouden moorden onderschat denk ik de veerkracht die samenlevingen vertonen als je ze de gelegenheid geeft zich zelf te organiseren. Dat zal dan op manieren gebeuren die de blanke Amerikanen misschien niet zullen goedkeuren, maar wel zo dat er een orde komt waar men in de zwarte communities mee leven kan.

De ghetto’s in de rest van het land zouden dan een voor een met de grond gelijk moeten worden gemaakt en de bevolking geëvacueerd naar het nieuwe zwarte vaderland. Ieder die wil studeren in de US of daar een baan kan krijgen moet in de gelegenheid worden gesteld terug te komen maar nieuwe zwarte ghetto’s zouden in de VS niet meer moeten worden geduld. Men zou moeten doen wat burgemeester Thomassen in Rotterdam ooit heeft voorgesteld om de immigratie van allochtonen onder controle te houden: niet meer dan twee gezinnen per woonblok toelaten en erop toezien dat men zich aan de algemeen geaccepteerde leefregels houdt.

Etnische conflicten zijn de lastigste die je kunt hebben. Ze zijn alleen oplosbaar door vijandige etniciteiten te scheiden. Alle andere oplossingen zijn ooit wel eens geprobeerd, maar geen ervan heeft ooit succes gehad.

Men treurt over de constatering dat het minder goed gaat met het verdwijnen van de rassendiscriminatie in de VS dan eerder wel gedacht en gehoopt. De schuld daarvoor lijkt in hoofdzaak bij de Amerikaanse politie te worden gezocht, die als een leger is bewapend en veel te hard optreedt tegen gekleurde mensen, ondanks dat zowel de lokale als de federale politie tegenwoordig zelf voor een substantieel deel uit gekleurde mensen bestaan.

Ik waag te betwijfelen of het een juiste analyse is om de schuld bij de politie te zoeken. In elk geval is het geen volledige verklaring. Ik kwam vroeger nogal eens in de VS, eerst voor mijn werk en later omdat een van mijn kinderen daar leeft. Die heeft daar intussen op verschillende plaatsen gewoond en overal waar ze woonde waren geïntegreerde gekleurde mensen, die met hun buren verkeerden zonder dat mij opviel dat daarbij van discriminatie sprake zou zijn.

In de plaats waar ze nu woont, in Troutdale de buurt van Portland OR, woont er wel een handvol Mexicanen, maar er wonen geen zwarten. In Chicago en Richmond, waar ze eerder woonde, waren er wel zwarten in hetzelfde appartementencomplex. In beide plaatsen waren het niet haar buren maar vormde het uitgestrekte zwarte ghetto gebied het probleem. Dat was in beide plaatsen een vreemde wereld die andere mensen bij voorkeur meden.

Het is de interferentie van die twee ongelijksoortige gemeenschappen die de problemen veroorzaakt. Het is zinloos om daar schuldigen bij te zoeken. Vast stellen wie schuldig is geweest en wanneer in het verleden de verkeerde weg bewandeld is, gaat niet helpen bij het oplossen van de problemen van vandaag. Het lost zich zelf niet op, dat is intussen wel gebleken.

Wie de ontwikkeling van de zwarte woonoorden in de laatste honderd jaar bekijkt komt er niet omheen dat het uitzichtloos blijft. Iedere generatie lukt het een deel van de jongeren om eruit te komen en zich te vestigen in het andere Amerika maar iedere generatie blijven de ghetto’s groeien. Laat Amerika dat zijn gang gaan dan eindigt het ooit in een catastrofe.

De zwarten in de achterstandswijken leven in hoofdzaak van de social security. Dat heeft het voordeel dat een evacuatie van die wijken mensen niet van het rechtmatige deel van hun levensonderhoud berooft.

Een zwarte staat waar de zwarte gemeenschap een eigen leven kan gaan leiden met een eigen regering en een eigen politie, zoals president Lincoln dat ooit bedacht had, maar dan in de VS zelf. Dan zullen ze zelf zorgen dat het antisociale gedrag, dat nu kenmerkend is voor de ghetto’s, tot het verleden gaat behoren. Geïntegreerde zwarten en andere gekleurde Amerikanen zullen dan bevrijd raken van het stigma dat de zwarte ghetto’s nog steeds aan alle gekleurde Amerikanen bezorgen.

---

Dit artikel over het zwart-wit probleem verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.