Op het ogenblik dient het hoger beroep in Wildersproces2.

Op de TV hoorde ik iemand zeggen dat er waarschijnlijk getuigen zouden worden opgeroepen met bijbehorende verhoren en dat we dan natuurlijk de pleidooien van het OM en de verdediging zouden krijgen. Dat laatste, die pleidooien, daar kunt U op rekenen, maar wat getuigen in deze zaak zouden kunnen bijdragen, dat weet ik eerlijk gezegd niet.

Waar het om gaat is of een politicus aan zijn aanhang mag vragen of ze meer of minder Marokkanen willen hebben in dit land en als ze daarop in koor minder minder roepen, wat kennelijk voorgeprogrammeerd was, of dat dan een belediging van een volksgroep is. Zo ja, of dat ook een strafbare belediging is, gezien het feit dat het in een politieke context gebeurde en het tot het politieke programma van de beklaagde hoort om de invasie van allochtonen tegen te gaan. Getuigen kunnen hoogstens zeggen dat ze het op dit punt met Wilders of met de officier eens zijn en daar hebben we niet veel aan.

Persoonlijk denk ik dat Wilders gelijk heeft, dat we beter af zouden zijn met minder Marokkanen en met name met minder Marokkaanse wijken in onze grote steden. De samenhang tussen het bestaan van die wijken en een verhoogde criminaliteit in ons land valt niet te ontkennen. Ik vind daarnaast dit Wildersproces2 opnieuw een schending van de trias politica.

Interessanter in dit opzicht was het eerste proces, waarbij we voor het eerst hebben meegemaakt hoe een rechter bij de opdracht aan de officier om wel te vervolgen tegelijk maar vast het vonnis uitsprak dat hij zelf in zijn hoofd had, was hij rechter geweest in de door hem bevolen procedure. Interessant was ook hoe diezelfde rechter tijdens het proces bij een dinertje, waar ook een van de getuigen aanwezig was, deze getuige probeerde te overtuigen dat hij met zijn voortijdige conceptvonnis het gelijk aan zijn kant had gehad.

Dat eerste proces heeft heel wat los gemaakt in de samenleving. In de Volkskrant van 27/4/11 nam een leraar natuurkunde uit Amsterdam de raadsman Moszkowicz in het Wildersproces de maat. Hij vond Moszkowicz maar een egotripper, en de raadsman zou volgens hem het procesbelang van zijn cliënt op de eerste plaats hebben moeten stellen in plaats van zijn eigen reputatie.

Dat Moszkowicz een egotripper is zal zeker waar zijn, dat is nu eenmaal een eigenschap van veel strafpleiters en van veel andere BN’ers ook trouwens, maar of dat in dit proces de belangen van zijn cliënt heeft geschaad is een andere vraag.

Waar M. kennelijk mee bezig was, was te proberen het proces zelf onderuit te halen. Hij wilde via de publieke opinie de rechters overtuigen dat het proces nooit gevoerd had moeten worden en mikte technisch gesproken in wezen niet op vrijspraak maar op ontslag van rechtsvervolging.

Het getuigenverhoor dat Moszkowicz aanvroeg over dat etentje had niets met een mogelijke bewijsvoering in het Wildersproces van doen. Het diende om de artikel 12 rechter Schalken te diskwalificeren en dat is zichtbaar gelukt. In de ogen van het publiek is die man sinds die affaire niet meer serieus te nemen. Hij beroemde er zich op dat hij van de drie rechters degene was die hoogst persoonlijk de uitspraak had geschreven, als gevolg waarvan het OM tegen heug en meug aan de vervolging moest beginnen. Aan iemand die nog als getuige moest worden gehoord in het proces wilde hij uitleggen waarom het een goede uitspraak was geweest en waarom een fatsoenlijk mens zich niet met Wilders in zou dienen te laten. Niet alleen voor aanhangers van Wilders was dit onbehoorlijk gedrag. Ook voor veel mensen uit de juridische wereld, die zelf nooit op Wilders zouden stemmen, was het schokkend om dit mee te maken.

Dat zulke taferelen als het etentje van Schalken andere rechters beïnvloeden is een feit, maar het werkt niet op een voorspelbare manier. Het zou in dit geval heel goed hebben gekund dat Wilders in zijn eerste proces alsnog was veroordeeld. Tot een boete bijvoorbeeld die hem dan waarschijnlijk minder gekost had dan de rekening die hij van M. gekregen heeft voor het getuigenverhoor van Schalken.

Alleen, de voorbeeldwerking van zo’n veroordeling was door de affaire Schalken tot nul gereduceerd en Wilders is dan ook rustig doorgegaan met te doen en te zeggen waarvoor hij in Wilders I terecht stond.

De Nederlandse rechtspraak heeft schade opgelopen door het eerste proces Wilders door Schalken en door het optreden van Moszkowicz, maar de verantwoordelijkheid lag toch eerder bij Schalken dan bij de raadsman. De Amsterdamse deken Kemper heeft niettemin zijn ongerustheid uitgesproken en voorzichtige kritiek op M. geuit. Of wat M. deed beroepstechnisch geoorloofd is, of het met name in overeenstemming is met de eed van de advocaat om eerbied te tonen tegenover de rechterlijke macht (artikel 3(2) Advocatenwet), dat lijkt mij een terechte vraag, maar dat zijn aanval op Schalken in het belang van zijn cliënt was kan hij zeker volhouden. En doen wat in het belang van de cliënt is, is een beroepsplicht van een advocaat. Rechters hebben daar in het algemeen begrip voor trouwens.

Als ik raadsman geweest was in die eerste zaak zou ik gepleit hebben dat de beklaagde mocht zeggen wat hij gezegd heeft, omdat mij dat in het belang van Wilders als politicus had geleken. Ik had er daarbij de nadruk op gelegd dat hij als politicus terecht stond en dat het een principiële zaak was waarbij de scheiding der machten aan de orde kwam. Ik had gepleit dat de betrokken wetsartikelen tegenover politici restrictief behoren te worden uitgelegd en daarom anders dan het Hof dat in zijn ongelukkige artikel 12 uitspraak had gedaan. Maar dat M. en zijn cliënt tot de conclusie zijn gekomen dat de door hen gekozen weg kansrijker en politiek per saldo veiliger was, dat kan ik me heel goed voorstellen.

Waarom het OM het politieke standpunt van Wilders ten aanzien van de immigratie van niet-westerse allochtonen nu opnieuw aan de rechter voor wilde leggen blijft voor mij nog steeds een raadsel. Materieel gesproken valt het onder de regel ne bis in idem. De opvatting van Wilders is niet nieuw en hij uit hem bij iedere gelegenheid in en buiten de Kamer. Het gebeurde niet op een onnodig kwetsende manier en officieren en rechters horen zich hier daarom niet mee te bemoeien. Als Wilders straks in hoger beroep opnieuw veroordeeld wordt – met of zonder oplegging van straf – dan ligt het op de weg van de politiek om daar via wetgeving maar eens voorgoed een einde aan te maken.

---

Meer over Wildersproces2 vindt u hier

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp