Weten wat leraren leren is een ondergeschoven kindje in onze maatschappij. We vertrouwen er op dat het is wat we willen – vaak tegen beter weten in.

In zekere zin is het de laatste autoriteit die in onze maatschappij nog overeind staat. De les van de leraar moet geleerd worden. Wat die lessen behelzen wordt te weinig inhoudelijk gecontroleerd. Zo is een glijdende schaal ontstaan. Het viel me in toen ik vanmorgen met Latijnse vertalingen zat te goochelen;

Wie zal de bewakers bewaken? – Quis custodiet ipsos custodes?
Wie leert niet wat de leraren leren? – Qui ne discere quam docere magistros?
Gevolgd door:
Wat leraren u leren? – Quid docent doctores?

Opvallend is dat Google Vertaal bij de ontkennend gestelde vraag het Latijnse woord voor docent vervangt door magistros, waarin we ‘meester’ herkennen. Heel opvallend, omdat een vraag naar het ingaan tegen autoriteit anders wordt behandeld dan een bevestiging.

Eigenlijk zien we hier ook waarom het cultuurmarxisme – of hoe je het ook noemen wilt – effectief is, en waarom dat een strategie is waarop een verstandige maatschappij bedacht moet zijn. Het gezag van de docent moet onaantastbaar zijn. En als het dat niet is, zullen leerlingen niet veel van de gewenste stof leren.

Dat laatste herkennen we dan weer direct aan de weerstand die bij kinderen uit moslimfamilies aanwezig is als zij les krijgen over de Holocaust. Het illustreert ten overvloede waar die weerstand vandaan komt, want hoeveel gezag een docent ook heeft, ook in de westerse maatschappij kan die niet op tegen het gezag van ouders – mits deze laatsten dat ook daadwerkelijk hebben. Een rechte rug ontwikkelen kinderen nu eenmaal maar hoogst zelden spontaan.

Wie zijn kinderen met veel overleg en ontzag voor henzelf opvoedt, krijgt wel eigenwijs, maar geen wijs nageslacht.

Wie zijn kinderen verstandig wil opvoeden moet de vinger aan de pols houden van de school waarheen je ze stuurt. Niet voor niets willen ouders steeds minder vaak accepteren dat hun kinderen naar een ‘zwarte’ school gaan. Interessant overigens dat ik kennis heb aan zwaar christelijke scholen die een grote populatie Turkse kinderen opleidden. Hun ouders tilden waarder aan de kwaliteit van de school dan aan de attitude van de kinderen tegen anderen – er terecht van uit gaand dat ze daar zelf bij waren.

De verrotting van het onderwijs is een feit, maar de gevolgen kun je wel degelijk voor een groot deel vermijden. Soms zal het wat duurder zijn, maar het openbaar onderwijs wordt een plek om te mijden. Wie dat niet doet zal zijn kinderen niet gelukkiger maken.